Πέμπτη, 12 Μάρτιος 2009
Η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει εκατομμύρια νουνεχείς ανθρώπους για να διαχειριστούν τα του οίκου της χωρίς την κηδεμονία του κράτους. Οι διακριτοί ρόλοι πρέπει να είναι ζητούμενο προς κάθε κατεύθυνση.
--------------------------------------------------------------------------------
O Γκρούτσο Μαρξ είχε πει κάποτε ότι «η στρατιωτική δικαιοσύνη έχει τόση σχέση με τη δικαιοσύνη, όσο η στρατιωτική μουσική έχει με τη μουσική». Βέβαια, ο συμπαθής κωμικός δεν γνώριζε τι είναι η εκκλησιαστική δικαιοσύνη και δη της Ιεράς Συνόδου, η οποία αποφάσισε να βάλει στο αρχείο την υπόθεση του πρώην (;) μητροπολίτη Αττικής κ. Παντελεήμονα Μπεζενίτη «λόγω έλλειψης στοιχείων».
Να θυμίσουμε ότι ο εν λόγω έκπτωτος (;) μητροπολίτης βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού με ποινή εξαετούς κάθειρξης επειδή ανάμεσα στα πολλά που του καταλογίστηκαν καταδικάστηκε για την υπεξαίρεση 160.000 ευρώ από τη Μονή Οσίου Εφραίμ. Από την άλλη, σύμφωνα με ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου, το εκκλησιαστικό δικαστήριο, «αφού μελέτησε τον σχετικό ανακριτικό φάκελο, κατέληξε με ψήφους 7 προς 5 στην κατά πλειοψηφία απόφαση, ότι δεν προκύπτουν από τον φάκελο επαρκείς ενδείξεις ενοχής κατά του εγκαλουμένου αρχιερέως και έθεσε την κανονική υπόθεση στο αρχείο». Κάποιοι μητροπολίτες πιστεύουν ο κ. Μπεζενίτης έχοντας λευκό εκκλησιαστικό μητρώο «θα πρέπει να επανέλθει άμεσα στην τάξη των εν ενεργεία ιεραρχών της ελλαδικής Εκκλησίας και έτσι δεν αποκλείεται να γίνει ο πρώτος μητροπολίτης που θα διοικεί την εκκλησιαστική επαρχία του από τις φυλακές Κορυδαλλού» («Καθημερινή», 11.3.2009). Και καλά θα κάνει, αρκεί η επαναφορά του στη μητρόπολη Αττικής να μη γίνει μοχλός πίεσης στη Δικαιοσύνη για αποφυλάκισή του. Το τι θα γίνει στη Μητρόπολη Αττικής είναι θέμα της Εκκλησίας και των οργάνων της (ένα εκ των οποίων είναι και το Συνοδικό Δικαστήριο). Το τι θα κάνει ο πολίτης κ. Παντελεήμων Μπεζενίτης είναι θέμα της ελληνικής δικαιοσύνης, η οποία με κλειστά μάτια δικάζει αδικήματα ανθρώπων ανεξαρτήτως ενδυμασίας, πεποιθήσεων και οφικίων.
Κάποιοι εξοργίστηκαν από αυτή την απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου και επιχειρηματολογούν ότι η Πολιτεία πρέπει να πάρει μέτρα. Εδώ ίσως πρέπει να ξεκαθαριστεί κάτι: για την τύχη της Μητρόπολης Αττικής τους πέφτει λόγος μόνο ως μέλη της κοινότητας των ορθόδοξων χριστιανών και μπορούν να πουν τα παράπονά τους στον οικείο τους μητροπολίτη. Ως Ελληνες πολίτες, όμως, δεν τους αφορά το πώς απονέμεται η «εκκλησιαστική δικαιοσύνη» και συνεπώς δεν πρέπει να έχει σχέση η ελληνική Πολιτεία. Τα του Καίσαρος πρέπει να ανήκουν στον Καίσαρα και τα της Εκκλησίας στην Εκκλησία. Οπως ορθώς απορρίφθηκε το αίτημα της Ιεράς Συνόδου να δημιουργηθεί μια οιονεί «εκκλησιαστική φυλακή» για τον καταδικασθέντα μητροπολίτη, είναι το ίδιο λάθος να παρέμβει η Πολιτεία ώστε να αποτρέψει την επαναφορά του στον μητροπολιτικό θρόνο. Το ποιοι και με ποια κριτήρια γίνονται μητροπολίτες (θα έπρεπε να) αφορά μόνο το εκκλησίασμα και τους λειτουργούς της θρησκείας. Αναφέρουμε το «θα έπρεπε», διότι στην Ελλάδα της μεγάλης σύγχυσης και των μη διακριτών ρόλων, η Πολιτεία δυστυχώς έχει λόγο και στην επιλογή εκείνων που αναλαμβάνουν εκκλησιαστικά αξιώματα.
Η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει εκατομμύρια νουνεχείς ανθρώπους για να διαχειριστούν τα του οίκου της χωρίς την κηδεμονία του κράτους. Οι διακριτοί ρόλοι πρέπει να είναι ζητούμενο προς κάθε κατεύθυνση. Το τι θα κάνει ο κ. Μπεζενίτης μετά την (νόμιμη, ελπίζουμε) αποφυλάκισή του αφορά αυτόν και την Εκκλησία. Κανέναν άλλον...
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 12.3.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου