Τα της εκκλησίας στην εκκλησία - του Πάσχου Μανδραβέλη - Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πέμπτη, 12 Μάρτιος 2009

Η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει εκατομμύρια νουνεχείς ανθρώπους για να διαχειριστούν τα του οίκου της χωρίς την κηδεμονία του κράτους. Οι διακριτοί ρόλοι πρέπει να είναι ζητούμενο προς κάθε κατεύθυνση.


--------------------------------------------------------------------------------
O Γκρούτσο Μαρξ είχε πει κάποτε ότι «η στρατιωτική δικαιοσύνη έχει τόση σχέση με τη δικαιοσύνη, όσο η στρατιωτική μουσική έχει με τη μουσική». Βέβαια, ο συμπαθής κωμικός δεν γνώριζε τι είναι η εκκλησιαστική δικαιοσύνη και δη της Ιεράς Συνόδου, η οποία αποφάσισε να βάλει στο αρχείο την υπόθεση του πρώην (;) μητροπολίτη Αττικής κ. Παντελεήμονα Μπεζενίτη «λόγω έλλειψης στοιχείων».
Να θυμίσουμε ότι ο εν λόγω έκπτωτος (;) μητροπολίτης βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού με ποινή εξαετούς κάθειρξης επειδή ανάμεσα στα πολλά που του καταλογίστηκαν καταδικάστηκε για την υπεξαίρεση 160.000 ευρώ από τη Μονή Οσίου Εφραίμ. Από την άλλη, σύμφωνα με ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου, το εκκλησιαστικό δικαστήριο, «αφού μελέτησε τον σχετικό ανακριτικό φάκελο, κατέληξε με ψήφους 7 προς 5 στην κατά πλειοψηφία απόφαση, ότι δεν προκύπτουν από τον φάκελο επαρκείς ενδείξεις ενοχής κατά του εγκαλουμένου αρχιερέως και έθεσε την κανονική υπόθεση στο αρχείο». Κάποιοι μητροπολίτες πιστεύουν ο κ. Μπεζενίτης έχοντας λευκό εκκλησιαστικό μητρώο «θα πρέπει να επανέλθει άμεσα στην τάξη των εν ενεργεία ιεραρχών της ελλαδικής Εκκλησίας και έτσι δεν αποκλείεται να γίνει ο πρώτος μητροπολίτης που θα διοικεί την εκκλησιαστική επαρχία του από τις φυλακές Κορυδαλλού» («Καθημερινή», 11.3.2009). Και καλά θα κάνει, αρκεί η επαναφορά του στη μητρόπολη Αττικής να μη γίνει μοχλός πίεσης στη Δικαιοσύνη για αποφυλάκισή του. Το τι θα γίνει στη Μητρόπολη Αττικής είναι θέμα της Εκκλησίας και των οργάνων της (ένα εκ των οποίων είναι και το Συνοδικό Δικαστήριο). Το τι θα κάνει ο πολίτης κ. Παντελεήμων Μπεζενίτης είναι θέμα της ελληνικής δικαιοσύνης, η οποία με κλειστά μάτια δικάζει αδικήματα ανθρώπων ανεξαρτήτως ενδυμασίας, πεποιθήσεων και οφικίων.

Κάποιοι εξοργίστηκαν από αυτή την απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου και επιχειρηματολογούν ότι η Πολιτεία πρέπει να πάρει μέτρα. Εδώ ίσως πρέπει να ξεκαθαριστεί κάτι: για την τύχη της Μητρόπολης Αττικής τους πέφτει λόγος μόνο ως μέλη της κοινότητας των ορθόδοξων χριστιανών και μπορούν να πουν τα παράπονά τους στον οικείο τους μητροπολίτη. Ως Ελληνες πολίτες, όμως, δεν τους αφορά το πώς απονέμεται η «εκκλησιαστική δικαιοσύνη» και συνεπώς δεν πρέπει να έχει σχέση η ελληνική Πολιτεία. Τα του Καίσαρος πρέπει να ανήκουν στον Καίσαρα και τα της Εκκλησίας στην Εκκλησία. Οπως ορθώς απορρίφθηκε το αίτημα της Ιεράς Συνόδου να δημιουργηθεί μια οιονεί «εκκλησιαστική φυλακή» για τον καταδικασθέντα μητροπολίτη, είναι το ίδιο λάθος να παρέμβει η Πολιτεία ώστε να αποτρέψει την επαναφορά του στον μητροπολιτικό θρόνο. Το ποιοι και με ποια κριτήρια γίνονται μητροπολίτες (θα έπρεπε να) αφορά μόνο το εκκλησίασμα και τους λειτουργούς της θρησκείας. Αναφέρουμε το «θα έπρεπε», διότι στην Ελλάδα της μεγάλης σύγχυσης και των μη διακριτών ρόλων, η Πολιτεία δυστυχώς έχει λόγο και στην επιλογή εκείνων που αναλαμβάνουν εκκλησιαστικά αξιώματα.

Η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει εκατομμύρια νουνεχείς ανθρώπους για να διαχειριστούν τα του οίκου της χωρίς την κηδεμονία του κράτους. Οι διακριτοί ρόλοι πρέπει να είναι ζητούμενο προς κάθε κατεύθυνση. Το τι θα κάνει ο κ. Μπεζενίτης μετά την (νόμιμη, ελπίζουμε) αποφυλάκισή του αφορά αυτόν και την Εκκλησία. Κανέναν άλλον...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 12.3.2009

"AΙΣΙΟΝ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ 1985!" (του Πάσχου Μανδραβέλη) - Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στα θετικά του κ. Κώστα Καραμανλή κατέγραψε ο εκδότης του «Βήματος» τον θαυμασμό του νυν πρωθυπουργού προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. «Πιθανώς αυτός είναι ο λόγος» έγραψε ο κ. Σταύρος Ψυχάρης σε πρωτοσέλιδο άρθρο του, «για τον οποίο ο κ. Κώστας Καραμανλής μοιάζει να αντιγράφει κρίσιμα σημεία της πολιτικής που εφήρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι λ.χ. ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ εκείνος ο οποίος ως πρωθυπουργός αναφώνησε πρώτος το περιβόητο “mea culpa” (...) και είναι επίσης ο Ανδρέας Παπανδρέου που πρώτος καρατόμησε τον (από τον ίδιο εγκαθιδρυθέντα “τσάρο της οικονομίας”) Γεράσιμο Αρσένη, όταν η οικονομική πολιτική της τότε κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ οδηγούσε τη χώρα σε αδιέξοδο» («Βήμα» 11.1.2008).

Κατά τον ίδιο τρόπο, υποστηρίζει ο κ. Ψυχάρης, ο πρωθυπουργός είπε «mea culpa» για το Βατοπέδι και καρατόμησε τον κ. Αλογοσκούφη.

Πιθανώς να έχουν έτσι τα πράγματα και να ενισχύσουμε το επιχείρημα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου εφηύρε το ΚΥΣΥΜ, τη διυπουργική επιτροπή για την οικονομία, στην οποία (σύμφωνα με τις τότε δηλώσεις του) «απλώς προήδρευε». O θαυμασμός ίσως να είναι αληθινός και αυτό να εξηγεί την αίσθηση deja vu που έχουν πολλοί πολίτες τα τελευταία χρόνια. Πραγματικά, από το 1985 είχε να φονευθεί 15χρονος μαθητής από αστυνομικό με όλα τα συνακόλουθα: ταραχές, καταλήψεις και στρατολόγηση της δεύτερης γενιάς τρομοκρατών της «17 Νοέμβρη». Την ίδια χρονιά είχαμε ένα νεκρό αστυνομικό από τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού σε κλούβα των ΜΑΤ στο Κάραβελ.

Από εκείνη την εποχή είχε να εκτοξευθεί το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που έφτασε στο 8% του ΑΕΠ και οδήγησε σε υποτίμηση και σε σταθεροποιητικό πρόγραμμα. Σήμερα το έλλειμμα έχει φτάσει στο 14%. Η ΟΝΕ μας προστατεύει από την υποτίμηση, αλλά δεν πρόκειται να γλιτώσουμε το σταθεροποιητικό πρόγραμμα. Τότε είχαμε τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας (ΦΑΠ) που καταργήθηκε πριν εφαρμοστεί και σήμερα έχουμε ακριβώς την ίδια πρακτική με το αφορολόγητο των μικρομεσαίων. Εκείνη τη δεκαετία επίσης η Ελλάδα ήταν γνωστή ως «μαύρο πρόβατο της ΕΟΚ» ενώ τώρα, όπως γράφουν οι «Financial Times», έχει γίνει «ασθενής κρίκος της ΟΝΕ». Από τότε είχαν οι διεθνείς οργανισμοί να υποβαθμίσουν διαδοχικά την πιστοληπτική μας ικανότητα

Από τότε είχαμε να δούμε παιχνιδάκια με τα ψηφοδέλτια σε κορυφαίες διαδικασίες στο Κοινοβούλιο· τότε με τα «ομοιόμορφα» και τώρα με τα «εξαφανισθέντα». Από εκείνη την εποχή επίσης είχαμε να δούμε ένα τόσο πολυπλόκαμο σκάνδαλο στο οποίο ήταν βουτηγμένο ένα μεγάλο μέρος του κρατικού μηχανισμού· τότε αρχιτέκτονας ήταν ένας τραπεζίτης, σήμερα ένας ηγούμενος.

Το πρόβλημα είναι ότι η χώρα πάει πίσω ολοταχώς. Βεβαίως, ο Ανδρέας Παπανδρέου σφράγισε την εποχή του. Με τα θετικά και τα αρνητικά του. Μόνο που ήταν μια άλλη εποχή και λειτούργησε σε άλλες κοινωνικές συνθήκες, ενώ υπήρχαν κι άλλα αιτήματα από την ελληνική κοινωνία. Η πολιτική της δεκαετίας του ʼ80 δεν απαντούσε τότε στα προβλήματα της χώρας. Πόσω δε μάλλον τώρα. Γιʼ αυτό άσχετα αν κανείς θαυμάζει ή απεχθάνεται τον Ανδρέα Παπανδρέου οφείλει να τον μελετήσει, αλλά όχι να τον αντιγράψει. Κι αυτό γιατί η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πάντα σαν φάρσα.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.1.2009

Πηγή: medium.gr

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΑΤΖΟΥΝΗΣ, ΕΤΩΝ 21 (του Πάσχου Μανδραβέλη) - Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
6/1/2009

Πηγή: medium.gr

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Διαμαντής Ματζούνης χαροπαλεύει. Είχε ένα χρόνο στην αστυνομία. Το πιο πιθανό είναι ότι προέρχεται από λαϊκή οικογένεια. Πιο σίγουρο είναι ότι είχε όνειρα: Να τελειώσει τη βάρδια του και να ξεκουραστεί. Να βγει την επομένη για καφέ με τους φίλους του. Να δει το κορίτσι του. Να τηλεφωνήσει στους γονείς του για να τους πει πως είναι καλά...

Βρέθηκε στην εντατική να χαροπαλεύει. Κάποιοι πίστεψαν ότι πυροβολώντας τον θα αλλάξουν την κοινωνία. Θα την κάνουν πιο δίκαιη. Εκαναν πράξη το φριχτό σύνθημα «το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει». Γιʼ αυτούς που σήκωσαν το καλάσνικοφ δεν ήταν παρά ένας «μπάτσος», ένα «γουρούνι», ένας «δολοφόνος». Αυτό δεν φωνάζει στον πληθυντικό σύμπασα η Πρόοδος; Ετσι δεν χαρακτηρίζονται συλλήβδην οι αστυνομικοί και –το χειρότερο– δεν αντιδρά κανείς;

Τα «γουρούνια» δεν έχουν όνειρα· είναι αδιάφορο αν έχουν και ζωή. Εστω και αν είναι μόλις εικοσιενός ετών. Για «μπάτσους», που είναι αδιάφορο αν πυρποληθούν, δεν μιλάει και η εφημερίδα της ανανεωτικής (τρομάρα μας!) Αριστεράς; «Ω έλατο, ω έλατο τι ωραία που αρπάζεις (...) / Στο Σύνταγμα, στο Σύνταγμα τι ωραία που αρπάζεις! / Μπάτσους γεμάτο στα κλαδιά / Και διμοιρίες στη σειρά / Ω έλατο, ω έλατο δε θα μου τη γλιτώσεις / Βρε θα σε κάψω μια βραδιά /Κι ας έχει μπάτσους στα κλαδιά» («Αντικάλαντα 2008», «Αυγή» 24/12/2008). Αυτό δημοσιεύτηκε παραμονή των Χριστουγέννων και ουδείς έφριξε...

Από σήμερα ξεκίνησε το γαϊτανάκι των ακριτομυθιών περί «προβοκάτσιας που θέλει να αμαυρώσει τον δίκαιο αγώνα των μαθητών». Ολοι αντιλαμβάνονται όμως ότι κάποιοι ανεγκέφαλοι πήραν τοις μετρητοίς όλα αυτά που άλλοι ανεγκέφαλοι διακινούν περί «δυναμικής αντίστασης στην αστυνομική τρομοκρατία», περί «βίας στη βία της εξουσίας», περί «μπάτσων», «γουρουνιών» και «δολοφόνων». Κάποιοι πίστεψαν ότι η «βία είναι μαμή της Ιστορίας» και αποφάσισαν να κάνουν καισαρική. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από περίτεχνες ανακοινώσεις και μεγάλα λόγια. Υπάρχει ιδεολογικό μερτικό στην ευθύνη γιʼ αυτήν την δολοφονική απόπειρα.

Εχουν μια ευκαιρία οι της «Προόδου» να αποδείξουν ότι δεν υποκρίνονται όταν διακηρύσσουν πως είναι ενάντια στη βία. Στα τόσα συλλαλητήρια που έκαναν για τον αδικοχαμένο Αλέξη να κάνουν κι ένα για τον άδικα τραυματισμένο Διαμαντή. Να δείξουν ότι εναντιώνονται καθολικά στη βία, είτε αυτή προέρχεται από περίστροφο αστυνομικού είτε από καλάσνικοφ τρομοκρατών. Να απομονώσουν τους ανεγκέφαλους, να πολεμήσουν το φαινόμενο εν τη γενέσει του. Να φωνάξουν «τρομοκράτες, γουρούνια, δολοφόνοι». Και αυτή τη φορά θα λένε αλήθεια...