Μετάφραση της Χριστιάννας Λούπα από το αγγλικό κείμενο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ" της Αυστραλίας.
Αγαπημένη μου μητέρα,
Τις τελευταίες μέρες, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, σκέφτομαι συνεχώς εσένα και τον πατέρα. Η μόνη μου ελπίδα για να τα βγάλω πέρα με όλα αυτά εξαρτάται από το να είστε καλά εσύ κι ο πατέρας. Αν κάτι συμβεί σε κάποιον από τους δυο σας, δεν θα τα καταφέρω.
Είμαι πολύ αδύναμος. Η καρδιά μου είναι φαρμακωμένη από τη θλίψη και την απογοήτευση. Η μόνη μου ανάπαυλα είναι όταν σκέφτομαι το παρόν. Από τη στιγμή που θα στρέψω το νου μου στο παρελθόν ή θα αναλογιστώ το μέλλον, πέφτω σε κατάθλιψη. Δεν έχω καμία διάθεση να φροντίσω την υγεία μου, αλλά ούτε και την πνευματική μου κατάσταση. Το παρόν δεν είναι παρά ένα αδυσώπητο χτύπημα ενάντια στις αισθήσεις και τη λογική μου.
Αναλογίζομαι πώς θα ξεκινήσω πάλι τη ζωή μου, όταν όλα αυτά θα έχουν τελειώσει.
Θα με στοιχειώνουν οι αναμνήσεις;
Η βρωμερή μυρωδιά των σάπιων σκουπιδιών, θα φύγει ποτέ από τα ρουθούνια μου;
Θα περπατώ πάντα με σκυμμένο το κεφάλι, κοιτάζοντας να μην πατήσω τα δάχτυλα των ποδιών μου;
Η βρώμα που έχει λεκιάσει το δέρμα μου, θα μπορέσει ποτέ να ξεπλυθεί από πάνω μου;
Πάει τόσος καιρός, που δεν έχω πιει ένα κρύο ποτό, που δεν έχω κάνει ένα καυτό ντους, που δεν έχω φάει ένα φαγητό στη σωστή θερμοκρασία.
Δεν έχω χρησιμοποιήσει πιρούνι ή κουτάλι, ούτε καν πιάτο εδώ και τρεις μήνες.
Τρώω μέσα από πλαστικές σακούλες.
Σιχάθηκα να κάθομαι, να στέκομαι και να γονατίζω πάνω στο τσιμέντο.
Ξυρίζομαι και πλένομαι χωρίς καθρέφτη.
Λαχταρώ ν’ αναπνεύσω καθαρό αέρα, χωρίς το φόβο της μόλυνσης.
Θέλω τόσο πολύ να κοιμηθώ μια φορά καλά τη νύχτα, όχι όπως τις περισσότερες νύχτες εδώ, που τις περνώ μεταξύ ύπνου και ξύπνιου πάνω στο τσιμεντένιο πάτωμα.
Μακάρι να μπορούσα να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα ιδιαιτέρως, χωρίς την παρουσία άλλων πενήντα ανδρών.
Όσο φρικτό κι αν είναι το παρόν για μένα ωστόσο, το προτιμώ από τις αναμνήσεις από τη Μελβούρνη, αλλά κι από το να σκέφτομαι το πώς θα μπορούσε να ήταν το μέλλον. Αυτές οι σκέψεις δεν σταματούν να μου θυμίζουν όλα αυτά που έχασα. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι πώς είναι η ζωή έξω από τη φυλακή, αλλά δεν τα καταφέρνω για πολύ. Βλέπω μια φωτογραφία σ’ ένα παλιό περιοδικό, ακούω μια φωνή να με φωνάζει και ξαφνικά γαντζώνομαι από τις αναμνήσεις, μόνο και μόνο για να προσγειωθώ απότομα, όταν συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι.
Αναλογίζομαι το ταξίδι που έχουν κάνει ως τώρα οι ζωές μας.
Εσύ κι ο πατέρας φύγατε από την Κύπρο και ήρθατε στην Αυστραλία το 1955. Δημιουργήσατε μια οικογένεια, βοηθήσατε να φτιαχτεί η Κοινότητα. Επί μισό αιώνα γίνατε μάρτυρες της Ιστορίας της Αυστραλίας. Με μεγαλώσατε, με σπουδάσατε, με αγαπήσατε.
Κι εγώ κατέληξα εδώ, όπου η παρατεταμένη κράτησή μου στην Ταϊλάνδη, διακόπτει αυτή την ωραία ιστορία.
Αυτή είναι η δική μας ιστορία, η ιστορία της οικογένειάς μας, της γενεαλογίας μας. Δεν πρέπει να την αφήσουμε να καταστραφεί και να διασκορπιστεί.
Θα παραμείνω δυνατός και επικεντρωμένος, αν παραμείνετε κι εσείς.
Δεν θα σ’ εγκαταλείψω ποτέ μητέρα και σε ικετεύω να κάνεις κι εσύ το ίδιο.
Με την παντοτινή μου αγάπη,
Χάρης
Δεν είναι ζωολογικοί κήποι οι φυλακές. Δεν είναι οι υπάλληλοι θηριοδαμαστές, ούτε οι κρατούμενοι ζώα. . Εδώ είναι η κόλαση. Μην σας ξεγελά που η φωτιά, τα καζάνια και ο καπνός, δεν φαίνονται. Αντιληφθείτε το κακό από τη μυρωδιά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήτι να πεις άπλα θλίβεσαι..
έλαβα ενα μαιλ απο το σαιτ που υπογράφουν για την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ του χάρη ..δε ξέρω αν είναι και η σωστή διεύθυνσή αυτή που είχες για τις υπογραφές