Οι νέες προκλήσεις της Τουρκίας

της Χριστιάννας Λούπα

Η πρόσφατα ανανεωμένη ιστοσελίδα του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, δεν αποτελεί παρά τον τελευταίο κρίκο στην αλυσίδα των προκλήσεων, που κατά καιρούς εξαπολύει η Τουρκική Δημοκρατία εναντίον μας και που κάθε άλλο παρά συμβάλλουν στις σχέσεις καλής γειτονίας ανάμεσα στις δύο χώρες.

Πράγματι, αν θέλετε να σχηματίσετε δική σας γνώμη, δεν έχετε παρά να μπείτε στο σχετικό site. Προσοχή όμως! Καλύτερα να μην μπείτε σ’ αυτή τη διαδικασία τις βραδινές ώρες. Κινδυνεύετε σοβαρά να χάσετε τον ύπνο σας!

Ας ξεκινήσουμε από το κεφάλαιο «Τουρκική μειονότητα στη Δυτική Θράκη» - προσέξτε ότι παντού χρησιμοποιείται ο όρος Τουρκική αντί μουσουλμανική - όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Σε αντίθεση με τις διεθνείς υποχρεώσεις της και το ίδιο το Σύνταγμά της, η Ελλάδα ακολουθεί πολιτική διακρίσεων έναντι της Τουρκικής μειονότητας σε πολλούς τομείς. Η συνεχιζόμενη καταπίεση που αντιμετωπίζουν στον τομέα της εκπαίδευσης και του θρησκεύματος κυρίως, επηρεάζει τη ζωή των μελών της μειονότητας, τα οποία στερούνται του δικαιώματος να μορφώσουν τα παιδιά τους σωστά. Τα σχολικά κτίρια είναι σε κακή κατάσταση και δεν επιτρέπεται να χτιστούν καινούρια σχολεία. Ειδικευμένοι δάσκαλοι σπανίζουν. Μόνο ένας περιορισμένος αριθμός μαθητών γίνεται δεκτός στα μειονοτικά σχολεία».

Νομίζω πως οι πλέον αρμόδιες να δώσουν μια αξιόπιστη απάντηση είναι η κυρίες Δραγώνα και Φραγκουδάκη, υπεύθυνες του Προγράμματος για την Εκπαίδευση των Μουσουλμανοπαίδων στη Θράκη από το 1997 - στο οποίο συμμετέχουν κατά 50% μειονοτικοί - και τοποθετημένες εκεί από το Συντονιστικό Γραφείο Μειονοτικών Σχολείων, σύμφωνα με τις οποίες η αλλαγή που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή είναι θεαματική.

Πριν το 1997, το ποσοστό των μουσουλμανοπαίδων που δεν τελείωναν το Γυμνάσιο ανερχόταν στο θλιβερό ποσοστό του 65%. Σήμερα το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνά το 30 με 35%, ενώ σημαντικά αυξήθηκε ο αριθμός των κοριτσιών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το 75% εξ άλλου, των παιδιών σήμερα επιλέγει το δημόσιο γυμνάσιο έναντι του μειονοτικού, δεδομένου μάλιστα ότι τώρα πλέον έχει ανοίξει ο δρόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, βάσει του νόμου της ποσόστωσης. (Ένα ποσοστό των θέσεων των εισακτέων κρατείται για τα παιδιά της μειονότητας). Έτσι ένα μεγάλο όνειρο παίρνει σάρκα και οστά για τα μέλη της μειονότητας.

Ας σημειωθεί εδώ ότι στα μειονοτικά σχολεία τα παιδιά διδάσκονται από δύο δασκάλους μαθήματα τόσο στα τουρκικά όσο και στα ελληνικά, ενώ διορίζονται πλέον και ιμάμηδες (που πληρώνονται από το ελληνικό κράτος) για το μάθημα των Θρησκευτικών. Επίσης, έχουν δημιουργηθεί δέκα Κέντρα Εκπαιδευτικής Στήριξης των μαθητών αυτών για επί πλέον ώρες διδασκαλίας εκτός σχολείου, εκ των οποίων τα δύο είναι κινητές μονάδες.
Καλό θα ήταν παρεμπιπτόντως, η «γείτων», για την οποία ο όρος «αμοιβαιότητα» αποτελεί άγνωστη λέξη, να μας δώσει μερικές εξηγήσεις για τη χριστιανική μειονότητα της Τουρκίας, η οποία τείνει εντελώς να εκλείψει λόγω των διωγμών που εξακολουθεί να υφίσταται, τη στιγμή που ο πληθυσμός της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ολοένα αυξάνεται και ευημερεί.

Όσον αφορά την αντίθεση της χώρας μας προς το ίδιο το Σύνταγμά της, όπως αναφέρεται, ένα είναι βέβαιο: Αν υπάρχει κάποια παραβίαση του Συντάγματος, τότε αυτή σίγουρα οφείλεται στην εφαρμογή του ιεροϊσλαμικού νόμου, της Σαρία, στη Θράκη, η οποία δημιουργεί πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας και έρχεται σε αντίθεση με την αρχή της ισότητας των πολιτών ενώπιον του νόμου, που καθιερώνει το ελληνικό Σύνταγμα.
Οι προκλήσεις όμως δεν σταματούν εδώ. Η Ελλάδα χαρακτηρίζεται ως χώρα που «διψά για εδαφική επέκταση», ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναφορά στο Ποντιακό ζήτημα, όπου απροκάλυπτα και θρασύτατα αντιστρέφονται οι όροι και η Ελλάδα παρουσιάζεται ως θύτης, ενώ η Τουρκία ως θύμα εις βάρος του οποίου διαπράχθηκαν τα χειρότερα εγκλήματα από τους Πόντιους.

Μήπως θα πρέπει να θυμίσουμε εδώ στους σκληροπυρηνικούς στρατηγούς της γειτονικής χώρας τη φράση του Κεμάλ: «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε!»; Ή μήπως θα πρέπει να ζητήσουμε και συγγνώμη κιόλας;

Πράγματι, η Άγκυρα χαρακτηρίζει τη γενοκτονία ως «μύθο», που «αποκλειστικό σκοπό έχει την προπαγάνδα κατά της Τουρκίας» και υποστηρίζει ότι οι Έλληνες με την προβολή του Ποντιακού ζητήματος «επιδιώκουν να υπονομεύσουν τις πολιτικές και πολιτιστικές αρχές επί των οποίων στηρίζεται η σύγχρονη Τουρκία και συγχρόνως να το προβάλλουν ως πρόσχημα για να αναγκάσουν τα μέλη της Τουρκικής μειονότητας να εγκαταλείψουν τη Δ. Θράκη».

Προβάλλεται ακόμα ο ισχυρισμός ότι ο όρος «Πόντος» φορτίστηκε ιδεολογικά μετά τα γεγονότα του 1974 στην Κύπρο «με στόχο να πυροδοτηθούν τα εχθρικά αισθήματα εναντίον της Τουρκίας». Επιπλέον, σύμφωνα με την ιστοσελίδα, σκοπός της χώρας μας είναι να «αμαυρώσει» το προφίλ του Κεμάλ και να χρεώσει την Ιστορία της Τουρκίας με γενοκτονίες.

Το αν η Τουρκία, πάντως, είναι χρεωμένη με γενοκτονίες ή όχι και το αν ο Κεμάλ υπήρξε ο εμπνευστής της «εθνοκάθαρσης» και πρότυπο του Χίτλερ, είναι νομίζω γνωστό τοις πάσι, εκτός από τους Τούρκους στρατηγούς, που επιμένουν να εθελοτυφλούν και να στρουθοκαμηλίζουν, κρύβοντας τα εγκλήματα κάτω από το χαλί. Δεν είναι λίγοι άλλωστε οι διανοούμενοι και ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι της Τουρκικής Δημοκρατίας, που έχουν καταδικαστεί σύμφωνα με το άρθρο 301, επειδή ζητούν από τη χώρα τους να αναλάβει τις ευθύνες της.

Γιατί όμως η Τουρκία διάλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να προβεί σε προκλήσεις που διαταράσσουν την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στις δύο χώρες και μάλιστα σε μία «περίοδο νηνεμίας και προώθησης του ελληνοτουρκικού διαλόγου», όπως τη χαρακτήρισαν οι Υπουργοί Εξωτερικών της Ελλάδας και της Τουρκίας στο Στρασβούργο;

Αυτό που συμβαίνει φαίνεται πως μάλλον δεν είναι άσχετο με το ενεργειακό «άνοιγμα» της χώρας μας και τη συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ Ρωσίας, Βουλγαρίας και Ελλάδας για τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream, ο οποίος ως γνωστόν αποτελεί τη ρωσική απάντηση στον αγωγό Nabucco. Όπως ξέρουμε οι δύο αγωγοί είναι «αντίπαλοι», καθώς ο δεύτερος, που έχει τις ευλογίες των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα μεταφέρει αέριο από το ΑζερμπαΪτζάν, μέσω Τουρκίας, σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία και θα καταλήγει στην Αυστρία.

Οι υπερατλαντικές πλάτες της «γείτονος» φαίνεται πως για μια ακόμη φορά καλά κρατούν!