Κέντρα κράτησης μεταναστών Εκεί που σταματά η ανθρωπιά

της Χριστιάννας Λούπα

Εμείς οι Έλληνες ξέρουμε καλά από προσφυγιά, ξέρουμε καλά κι από μετανάστευση. Φαίνεται όμως πως από το καταραμένο 1922 κι από τις δεκαετίες του ’50, του ’60 ή και του ’70 ακόμα, που η φτωχή Ελλάδα ξεπουλούσε τα παιδιά της, πέρασαν πολλά χρόνια και ξεχάσαμε. Ή μήπως έχουμε απορροφηθεί τόσο πολύ από τα Βατοπέδια, τη Siemens, τα δομημένα ομόλογα, τις μίζες και πλείστα άλλα σκάνδαλα μιας σαθρής «καθεστηκυίας» τάξης όλων των αποχρώσεων, που δεν μας έμεινε μυαλό για τίποτε άλλο;

Τη στιγμή ωστόσο, που ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη ταλανίζεται από πολέμους και εμφύλιες έριδες, είναι λογικό οι άνθρωποι από τις χώρες αυτές να αναζητούν μια καλύτερη τύχη, προσπαθώντας να διαφύγουν στις πολιτισμένες χώρες, ξεπουλώντας στους δουλέμπορους ότι έχουν και δεν έχουν. Ένα μεγάλο μέρος απ’ αυτούς τους ταλαίπωρους, κυρίως από Πακιστάν, Κουρδιστάν και περισσότερο Αφγανιστάν, εισρέει παράνομα στη χώρα μας μέσω Τουρκίας, που δεν εννοεί να λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Όμως αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο.

Τελικά, οι επίδοξοι αυτοί μετανάστες, που δεν έχουν τα απαραίτητα χαρτιά, καταλήγουν σε ειδικά Κέντρα Κράτησης, όπου όχι μόνον θα δουν τις ελπίδες τους να εξανεμίζονται, αλλά θα χάσουν και τις τελευταίες ρανίδες της αξιοπρέπειάς τους, αφού οι συνθήκες που επικρατούν εκεί είναι επιεικώς απαράδεκτες και το Κράτος δείχνει εντελώς απρόθυμο να προβεί σε οποιαδήποτε βελτίωση, παρά τις συστάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Η περιορισμένη και ασυνεχής συνεισφορά των Αρχών εμπόδισε τις προσπάθειές μας να προσφέρουμε ιατρική βοήθεια και να βελτιώσουμε τις συνθήκες μέσα στο Κέντρο Κράτησης», δήλωσε ο κύριος Γιώργος Καραγιάννης, αναφορικά με το Κέντρο Κράτησης Μεταναστών της Λέσβου και υπεύθυνος Προγράμματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για τους μετανάστες χωρίς έγγραφα στην Ελλάδα.

«Σε πολλές περιπτώσεις αναγκαστήκαμε να εξετάσουμε ασθενείς μέσα από τα κάγκελα, μια και δεν επιτρεπόταν στους μετανάστες να βγουν από τους θαλάμους. Χρειάστηκε να περάσουν περισσότεροι από τρεις μήνες (και να υπάρξουν πιέσεις από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και άλλες οργανώσεις) για να μπορέσει ο πληθυσμός αυτός να προαυλίζεται σε τακτική βάση, για να οριστεί δεύτερος ιατρός στο Κέντρο και για να αρχίσουν βασικά έργα συντήρησης. Τα έργα που πραγματοποιήθηκαν από την οργάνωση θα είχαν βελτιώσει σημαντικά τις συνθήκες διαβίωσης, αλλά οι Αρχές δεν μπόρεσαν να εγγυηθούν διαδικασίες καθαρισμού και συντήρησης ούτε στο ελάχιστο», συνέχισε ο ίδιος υπεύθυνος, δηλώνοντας ότι οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα τερματίζουν αναγκαστικά την αποστολή τους στη Λέσβο, που είχε ξεκινήσει τον περασμένο Ιούνιο.

Ο κύριος Καρλ Κοόπ, εξ άλλου, αρμόδιος της Οργάνωσης Pro Asyl για ζητήματα ασύλου στις χώρες της Ευρώπης, που εδρεύει στη Γερμανία, κατέθεσε τη δική του προσωπική εμπειρία για τη Λέσβο: «Αυτό που με πόνεσε περισσότερο ήταν η μεταχείριση των παιδιών και ανηλίκων… Ήταν 106 παιδιά φυλακισμένα για είκοσι και τριάντα ημέρες. Δεν τους επιτρεπόταν να βγουν στην αυλή. Φανταστείτε 69 παιδιά σε ένα κελί με μία τουαλέτα. Η μυρωδιά στο κελί ήταν αποπνικτική, καθώς τα συστήματα υγιεινής δεν λειτουργούσαν. Ακόμα και εμείς οι ενήλικες δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Προσπαθούσαμε με τους Έλληνες συναδέλφους να καθησυχάσουμε αυτά τα παιδιά, μέχρι που καταφέραμε να δοθεί λύση, να αποφυλακιστούν και να μεταφερθούν στην Αγιάσο, σε κάποιο κτίριο με σχετικά καλές συνθήκες διαβίωσης». («Μαύρη η εικόνα της Ελλάδας στο θέμα των προσφύγων», «Ταχυδρόμος» Γερμανίας, 9/2008).

Η Οδύσσεια όμως των παιδιών αυτών, δεν φαίνεται να παίρνει τέλος, μια και συνήθως εγκαταλείπονται στην τύχη τους μετά από μερικές εβδομάδες. Χιλιάδες ασυνόδευτοι ανήλικοι έχουν περάσει τα ελληνικά σύνορα και η τύχη τους αγνοείται. Ποιος ξέρει αν ζουν και πώς ζουν, αφού κανείς δεν θα ρωτήσει ποτέ γι’ αυτούς. Οι περισσότερες πιθανότητες άλλωστε είναι να έχουν πέσει στα χέρια κυκλώματος εμπορίας ανθρώπων ή οργάνων.

Παιδιά ενός κατώτερου Θεού ή θύματα της ανθρώπινης (και κυρίως ελληνικής) αναλγησίας;