της Χριστιάννας Λούπα
Σε μια εποχή που τα αποθέματα των παραδοσιακών τύπων ενέργειας δείχνουν να εξαντλούνται, η ρύπανση που προκάλεσε την τρύπα του όζοντος απειλεί ολοένα και περισσότερο τον πλανήτη, η τιμή του πετρελαίου εκτοξεύεται στα ύψη και ποτάμια αίματος χύνονται για τα κοιτάσματα πετρελαίου, πολύς λόγος γίνεται για την πυρηνική ενέργεια, η χρήση της οποίας ωστόσο έχει διχάσει τις γνώμες των επιστημόνων.
Η πυρηνική ή ατομική ενέργεια είναι εγκλεισμένη στους πυρήνες των ατόμων και απελευθερώνεται κατά τη σχάση (διάσπαση) των πυρήνων και εφ’ όσον οι αντιδράσεις είναι ελεγχόμενες, όπως συμβαίνει στην καρδιά ενός πυρηνικού αντιδραστήρα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καλύψει ενεργειακές ανάγκες. Η χρήση της άλλωστε στην Ιατρική έχει φέρει πραγματική επανάσταση.
Καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι, εξ άλλου, με όλο και μεγαλύτερα προβλήματα που οφείλονται στις ενεργειακές μας ανάγκες, όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη, η όξινη βροχή και η κατά τόπους ρύπανση του ατμοσφαιρικού αέρα, βιομηχανίες για ίδια συμφέροντα και συγκεκριμένες κυβερνήσεις προωθούν την πυρηνική ενέργεια ως «καθαρή» πηγή ενέργειας, η οποία θα μπορούσε να συνεισφέρει στην μείωση των επιπτώσεων που έχει η ανθρώπινη δραστηριότητα στο περιβάλλον. Οι οικολογικές οργανώσεις, ωστόσο, διαφωνούν κάθετα.
Είναι γεγονός ότι η επεξεργασία των πυρηνικών πρώτων υλών που προέρχονται από εξόρυξη, η λειτουργία σταθμών πυρηνικής ενέργειας, η μεταφορά και διάθεση πυρηνικών αποβλήτων, αλλά και η τελική επανεπεξεργασία τους μπορούν να προκαλέσουν ασύλληπτη και μη αναστρέψιμη οικολογική καταστροφή.
Το τραγικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας το 1986, που προκλήθηκε από βλάβη σε πυρηνικό αντιδραστήρα και της Τοκαϊμούρα της Ιαπωνίας το 1999, αποδεικνύουν περίτρανα πόσο μοιραία μπορεί να αποβεί η πυρηνική ενέργεια και πόσο τεράστια τοξική κληρονομιά μπορεί ν’ αφήσει στην ανθρωπότητα.
Στην Ευρώπη, σύμφωνα με στοιχεία της Επιτροπής Βιομηχανίας, Ενέργειας και Έρευνας της Ε.Ε. του 2005, λειτουργούν 149 πυρηνικοί σταθμοί. Στους περισσότερους υπάρχει ανεπαρκής ή και καθόλου μέριμνα για τον παροπλισμό και τη διαχείριση των αποβλήτων, γεγονός που εγκυμονεί σημαντικότατους κινδύνους ραδιενεργής μόλυνσης του περιβάλλοντος, των περιοίκων και των εργαζομένων στις μονάδες αυτές.
Η Γαλλία κατέχει την πρώτη θέση στον κατάλογο των εξαρτημένων από την πυρηνική ενέργεια χωρών, με ποσοστό εξάρτησης 76,3%, με αποτέλεσμα τον πολύ σημαντικό περιορισμό διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρά της. Ακολουθεί η Λιθουανία, το Βέλγιο, η Σλοβακία, η Ουκρανία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Νότια Κορέα, η Σουηδία και η Ελβετία.
«Eίμαστε άραγε καταδικασμένοι μεταξύ της Σκύλλας του πετρελαίου και της Xάρυβδης των πυρηνικών;», διαβάζουμε στο ΟΙΚΟ της Καθημερινής της 8ης Απριλίου 2006. «Μια σειρά από κινήσεις αποδεικνύουν πως υπάρχουν άλλοι δρόμοι, οι οποίοι μόλις τώρα ψηλαφώνται και απαιτούν μεγάλη κοινωνική και επιστημονική προσπάθεια. H Γερμανία, για παράδειγμα, παραμένει ακλόνητη στη γραμμή του κλεισίματος των πυρηνικών σταθμών, ενισχύοντας τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και μειώνοντας την κατανάλωση. Mόνο το 2005 εγκαταστάθηκαν φωτοβολταϊκές μονάδες δυναμικότητας 837 μεγαβάτ (το 57% σε παγκόσμιο επίπεδο), σε μια χώρα που της λείπει ο ήλιος. Στην ηλιόλουστη Eλλάδα τοποθετήθηκαν μόλις 0,9 μεγαβάτ, 1.000 φορές λιγότερα! Aλλά και η Σουηδία κηρύττει την ανεξαρτησία της από το πετρέλαιο μέχρι το 2020, χωρίς να δημιουργεί νέους πυρηνικούς σταθμούς, εξαγγέλλοντας το κλείσιμο των υπολοίπων, έστω σε βάθος χρόνου. Aποφασίζει να στραφεί στην αιολική ενέργεια, ιδιαίτερα στη βιομάζα και στον «πράσινο χρυσό» των δασών της».
Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι η πυρηνική ενέργεια, μπορεί μεν να μη ρυπαίνει το περιβάλλον, μια διαρροή ή μια έκρηξη όμως, μπορεί να κοστίσει εκατομμύρια ζωές. Εικοσιδύο χρόνια μετά το ατύχημα του Τσέρνομπιλ και τρεις χιλιάδες εργάτες εργάζονται ακόμα για να καθαρίσουν το εργοστάσιο από τη μόλυνση, ενώ υπολογίζεται ότι πάνω από 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μολυνθεί από τη ραδιενέργεια και κυρίως παιδιά – ακόμα κι αυτά που γεννιούνται σήμερα. Το ατύχημα αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, χώρισε την ανθρωπότητα σε προ και μετά Τσέρνομπιλ εποχή. Ας μην αφήσουμε κάτι τέτοιο να ξανασυμβεί στο μέλλον. Το χρωστάμε στις γενιές που θα ‘ρθουν.
Θα παραθέσω, τελειώνοντας, λίγους στίχους του αγαπημένου μου Κωστή Παλαμά, που νομίζω λένε πολλά:
"Χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν,
θα ‘ρθούνε, θα περάσουν,
κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου