Η Σαρία στο... εδώλιο!

της Χριστιάννας Λούπα

Πολύ συχνά αναρωτιέται κανείς εάν είναι δυνατόν μέσα στην ίδια χώρα να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά ως προς την εφαρμογή του νόμου, δύο διαφορετικά συστήματα Δικαίου δηλαδή, τα οποία αυτόματα δημιουργούν πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.

Αναπάντητο επίσης παραμένει το ερώτημα, πώς είναι δυνατόν μία ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία του 21ου αιώνα, μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, με κατοχυρωμένη συνταγματικά την ισότητα των δύο φύλων, να ανέχεται την μειονεκτική και προφανώς άνιση αντιμετώπιση των γυναικών ενώπιον του νόμου, όσον αφορά τα θέματα Οικογενειακού και Κληρονομικού Δικαίου.

Πράγματι, σύμφωνα με τη Σαρία, τον ιεροϊσλαμικό νόμο, που μολονότι στην ίδια την Τουρκία έχει καταργηθεί εδώ και δεκαετίες, στη Θράκη διακυβεύει ακόμα τις καθημερινές διαφορές των Ελλήνων μουσουλμάνων, η πατρική περιουσία διανέμεται ως εξής: η χήρα κληρονομεί τον άνδρα της κατά ποσοστό 1/8 εξ αδιαιρέτου και τα 7/8 παίρνουν τα παιδιά του κατά τρόπο τέτοιο, ώστε ο κάθε γιος να λαμβάνει διπλάσιο μερίδιο από κάθε κόρη. Επίσης, όταν ο αποθανών αφήσει μόνο κόρες τότε στην κληρονομιά υπεισέρχονται οι άρρενες συγγενείς του κληρονομουμένου, ενώ αν δεν υπάρχουν καθόλου παιδιά και ο πατέρας του αποθανόντος είναι εν ζωή, αυτός θα πάρει τα ¾ της περιουσίας, περιορίζοντας το δικαίωμα της συζύγου στο ¼.

Κόλαφο, ωστόσο, στον απαράδεκτο ισλαμικό νόμο αποτέλεσε η πρόσφατη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης, δικαιώνοντας μουσουλμάνα φαρμακοποιό, που προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, κόντρα στη Σαρία, διεκδικώντας ίσο μερίδιο με τον αδελφό της στην πατρική περιουσία.

Σύμφωνα με την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ εξ άλλου, (Δ. Δαμιανός, 26/3/2008), στην απόφασή του ο δικαστής σημειώνει μεταξύ άλλων ότι «οι δικαιοδοτικές αρμοδιότητες του μουφτή, οι οποίες είναι σαφές από το γράμμα και το πνεύμα της Συνθήκης της Λωζάννης ότι εφαρμόζονται αποκλειστικά και μόνο επί της συγκεκριμένης μοναδικής ελληνικής μουσουλμανικής μειονότητας, δεν θα ήταν δυνατόν να λειτουργήσουν προς την κατεύθυνση της παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων των μουσουλμάνων, τα οποία προστατεύονται ρητά από το Σύνταγμα όσο και από την ευρωπαϊκή Σύμβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ρώμης και το συμπληρωματικό Πρωτόκολλο των Παρισίων».

Η ρηξικέλευθη αυτή απόφαση - σταθμός ωστόσο, αναμφίβολα θα αποτελέσει δεδικασμένο και θα παγιώσει πλέον νομολογία υπέρ των ίσων κληρονομικών δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών μουσουλμάνων. Η ανισότητα εις βάρος των γυναικών εξ άλλου, είναι προφανής και στο Οικογενειακό Δίκαιο, όπου μόνο ο άνδρας δικαιούται να ζητήσει διαζύγιο, απλά λέγοντας «Σε χωρίζω, σε χωρίζω, σε χωρίζω!» ενώπιον του Μουφτή, χωρίς καν να λάβει μέρος η γυναίκα στη διαδικασία, η οποία, σημειωτέον, δικαιούται μόνο τρίμηνη διατροφή - που πρακτικά ούτε κι αυτή επιδικάζεται - και είναι υποχρεωμένη να παραδώσει την επιμέλεια των παιδιών στον πατέρα ασυζητητί, μόλις κλείσουν τα μεν αγόρια τα επτά τους χρόνια, τα δε κορίτσια τα εννέα.

Επίσης, σύμφωνα με τη Σαρία, επιτρέπεται ο γάμος από τα δώδεκα, όπως επίσης και ο γάμος δι’ αντιπροσώπων (!!), ενώ ο άνδρας δικαιούται μέχρι τέσσερις συζύγους!
Αυτά και άλλα πολλά περίεργα και αναχρονιστικά καθιερώνει η Σαρία σε μία περιφέρεια της Ελλάδας, καταστρατηγώντας παράφορα τα ατομικά δικαιώματα και αναθέτοντας την απονομή της Δικαιοσύνης στον Μουφτή, έναν ιεροδίκη δηλαδή χωρίς τις παραμικρές νομικές γνώσεις. Κι όμως, το άρθρο 116, παρ.2 του Συντάγματος, μετά την τελευταία αναθεώρηση, ορίζει σαφέστατα ότι «Το κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη, ιδίως εις βάρος των γυναικών».

Ας ελπίσουμε πάντως ότι η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου της Ροδόπης θα χαράξει έναν καινούριο δρόμο, που θα οδηγήσει τόσο στην καλύτερη απονομή της Δικαιοσύνης ανάμεσα στο μουσουλμανικό στοιχείο της Θράκης, αλλά και στην καλύτερη ενσωμάτωσή του στη σύγχρονη ελληνική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα.