Καλή Χρονιά, Ευρώπη! (της Χριστιάννας Λούπα)

της Χριστιάννας Λούπα

Το ’πε και το ’κανε η Μόσχα! Με τον καινούριο χρόνο διέκοψε την παροχή φυσικού αερίου προς την Ουκρανία, όπως είχε προειδοποιήσει, λόγω του χρέους της τελευταίας προς τη ρωσική Gazprom, που ανέρχεται στα δύο δισεκατομμύρια δολάρια περίπου.

Άλλο που δεν ήθελε βέβαια το Κρεμλίνο! Γιατί, όπως και να το κάνεις, της το φύλαγε μάλλον της Ουκρανίας από το καλοκαίρι, που είχε υποστηρίξει τη Γεωργία στον πόλεμο των τεσσάρων ημερών. Επί πλέον, σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές, η Ρωσία προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τη διαμάχη μεταξύ των φίλα προσκείμενων προς τη Δύση πολιτικών της Ουκρανίας.

Εξ άλλου, πρόκειται για μια καταπληκτική ευκαιρία της Μόσχας να τονίσει την αναγκαιότητα του αγωγού North Stream. Όπως τόνισε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, η διένεξη ανάμεσα στη Ρωσία και στην Ουκρανία θα πειθαναγκάσει τους Ευρωπαίους να υποστηρίξουν το σχέδιο κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου North Stream, ο οποίος θα συνδέει κατ’ ευθείαν τη Ρωσία με τη Γερμανία, περνώντας κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα.

Η Ευρώπη ωστόσο, εν αντιθέσει με το 2006 που είχε επαναληφθεί η ίδια ιστορία, δεν δείχνει να ανησυχεί ιδιαίτερα, καθότι ο Μεντβέντεφ διαβεβαίωσε ότι η διακοπή αυτή δεν θα επηρεάσει τη Γηραιά Ήπειρο και προς επίρρωση μάλιστα των λόγων του, η Gazprom φροντίζει να διοχετεύει περισσότερο αέριο μέσω Λευκορωσίας και Τουρκίας. Έτσι, εφησυχασμένη η Ευρωπαϊκή Ένωση και παρόλο που έντεκα χώρες αντιμετωπίζουν ήδη προβλήματα έλλειψης φυσικού αερίου, δήλωσε πως πρόκειται για «μία διαμάχη με εμπορικό χαρακτήρα, που θα πρέπει να επιλυθεί από τις δύο πλευρές» και παραμένει με το βλέμμα στραμμένο στη Γάζα, μολονότι ανήμπορη να παίξει καταλυτικό ρόλο στην περιοχή.

Με την Τσεχία, που μόλις ανέλαβε την προεδρία της Ε.Ε., ευθέως ταγμένη υπέρ του Ισραήλ και τη Γαλλία να προσπαθεί να βρει συμβιβαστική λύση, ενώ μέχρι πρόσφατα «σαλιάριζε» με το Ισραήλ, έχει ξεκινήσει ανθρωπιστική βοήθεια καθώς και επίσκεψη στη διακεκαυμένη ζώνη Ευρωπαίων ηγετών, που «έπιασαν» το μπαλάκι που τους πέταξαν οι Η.Π.Α. Κανείς πάντως δεν φαίνεται αρκετά πρόθυμος να τα βάλει με το ισραηλινό λόμπυ, ώστε να χτυπήσει τη γροθιά του πάνω στο μαχαίρι, προκειμένου να σταματήσει το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα.

«Δεν πρόκειται για οργή της ισραηλινής κυβέρνησης, αλλά για ένα προληπτικό χτύπημα προς τον Μπάρακ Ομπάμα», πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Στέλιος Κούλογλου (tvxs.gr). «Το Τελ Αβίβ υποπτεύεται ότι, παρά τις προσπάθειες που έχει κάνει, o νέος Αμερικανός πρόεδρος δεν είναι τόσο φιλοϊσραηλινός όσο ο απερχόμενος».

Η αποτυχία πάντως της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διαμεσολαβήσει για το Μεσανατολικό αφενός και η απροθυμία της να βρει συμβιβαστική λύση στο ενεργειακό ζήτημα μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας αφετέρου, ενισχύουν ολοένα και περισσότερο την άποψη ότι η Ένωση αδυνατεί να διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στα παγκόσμια δρώμενα. «Επιθυμούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες σχετικά με τα ζητήματα του πλανήτη όμως δεν έχουν τα μέσα, τις ικανότητες ή την πυγμή να το κάνουν», σχολιάζει ο Fredrik Erixon, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Κέντρου για τη Διεθνή Πολιτική Οικονομία, που εδρεύει στις Βρυξέλλες.

Όπως και να ‘χει πάντως το πράγμα, το 2009 κάθε άλλο παρά ευοίωνο διαφαίνεται τόσο για την τσακισμένη από την οικονομική κρίση Ευρώπη, όσο και για ολόκληρη την χειμαζόμενη από τη φτώχεια και την ανέχεια καθημαγμένη και φλεγόμενη Υδρόγειο.

Το Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης

της Χριστιάννας Λούπα

Είναι αυτονόητο ότι ένας από τους πρωταρχικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η κοινή αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας και η διευκόλυνση της απονομής δικαιοσύνης ανάμεσα στα κράτη – μέλη. Για τον σκοπό αυτό καθιερώθηκε το Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης, το οποίο ισχύει και στη χώρα μας από το 2004, με το νόμο 3251.

Ο μηχανισμός του εν λόγω Εντάλματος βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των συστημάτων απονομής της Δικαιοσύνης των κρατών – μελών. Όπως χαρακτηριστικά είχε τονίσει παλιότερα ο Υπουργός Δικαιοσύνης, κύριος Παπαληγούρας «Δεν πρόκειται για τυφλή εμπιστοσύνη. Την κερδίσαμε όλα τα κράτη – μέλη μετά από μια μακριά σειρά μέτρων, που εμπνέονται από τις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του Κράτους Δικαίου και της προάσπισης των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου».
Τι είναι όμως το Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης και τι σημαντικές αλλαγές επέφερε στο προϊσχύον νομικό σύστημα;

Πρωτύτερα, η απόφαση σχετικά με την έκδοση ή μη ενός ατόμου, ήταν εξαιρετικά χρονοβόρα, αφού πρώτα έπρεπε να εκδοθεί δικαστική απόφαση στη χώρα όπου έγινε η σύλληψη, ακολουθούμενη πολύ συχνά από προσφυγές - διαδικασία που μπορούσε να κρατήσει ολόκληρα χρόνια – ενώ υπήρχαν περιπτώσεις που το δικαστήριο αρνείτο την έκδοση επειδή δεν αναγνώριζε το νομικό σύστημα ή την απόφαση του αλλοδαπού δικαστηρίου. Τελικά το θέμα διευθετείτο μετά από παρέμβαση του Υπουργού Δικαιοσύνης ή Εσωτερικών, ο οποίος ενδεχομένως να αρνείτο την έκδοση για πολιτικούς λόγους.
Σύμφωνα με το νέο καθεστώς:

Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης μπορεί να εκδοθεί από εθνικό δικαστήριο αν το άτομο του οποίου επιδιώκεται η παράδοση διώκεται για αδίκημα που επισύρει φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους ή έχει καταδικαστεί σε φυλάκιση τουλάχιστον τεσσάρων μηνών.

Μια απόφαση που εκδίδεται από δικαστήριο κράτους – μέλους και ζητά τη σύλληψη και την παράδοση ατόμου, πρέπει να αναγνωρίζεται και να εκτελείται το ταχύτερο δυνατόν από τα άλλα κράτη – μέλη. Επίσης, τόσο τα κράτη – μέλη όσο και τα εθνικά δικαστήρια οφείλουν να τηρούν τις διατάξεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ισχύει η αρχή του δεδικασμένου, δηλαδή το άτομο δεν εκδίδεται στη χώρα που εξέδωσε το ένταλμα σύλληψης, αν έχει ξαναδικαστεί για το ίδιο αδίκημα.

Ένα κράτος – μέλος έχει δικαίωμα να αρνηθεί την έκδοση, αν το αδίκημα καλύπτεται από αμνηστία κατά την εθνική του νομοθεσία ή αν έχει παραγραφεί.

Αν έχει εκδοθεί ερήμην καταδικαστική απόφαση εις βάρος ατόμου, που συλλαμβάνεται αργότερα μέσω του Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης, το εν λόγω άτομο πρέπει να επαναδικαστεί στη χώρα που ζητά την παράδοσή του.

Τέλος, άτομα που συλλαμβάνονται με Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης μπορούν να εκτίσουν την ποινή τους στη χώρα που διέμεναν κατά τη στιγμή της σύλληψής, αντί για την χώρα στην οποία καταδικάστηκαν.

Συνοψίζοντας, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε τις σημαντικές καινοτομίες, που εισάγονται με το νέο καθεστώς:
Επιταχύνονται και απλουστεύονται κατά πολύ οι διαδικασίες, αφού το κράτος στο οποίο συνελήφθη το άτομο, οφείλει να ολοκληρώσει την παράδοση στο κράτος που εξέδωσε το Ένταλμα εντός τριών μηνών από τη σύλληψη. Καταργείται επίσης οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση,, ενώ τα κράτη – μέλη δεν μπορούν πλέον να αρνηθούν να παραδώσουν τους υπηκόους τους, αφού εφαρμόζεται η αρχή ότι οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι υπόλογοι ενώπιον των δικαστηρίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης επομένως αποτελεί ένα ρηξικέλευθο βήμα στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βελτιώνοντας αποτελεσματικά την επιβολή του νόμου στο εσωτερικό της. Με αυτόν τον τρόπο ανοίγουν τα σύνορα στο χώρο της εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, καθιστώντας ευκολότερη τη διασυνοριακή επιβολή του νόμου μεταξύ των κρατών μελών. Παράλληλα, οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ωφεληθούν, επειδή μπορούν να αφεθούν ελεύθεροι με εγγύηση και να επιστρέψουν στη χώρα τους μέχρι την ημερομηνία εκδίκασης της υπόθεσης.

Οι Φινλανδοί και οι πρόγονοί τους οι... Τούρκοι!

της Χριστιάννας Λούπα


Επιτέλους το κατάλαβα! Άργησα να πάρω στροφές, αλλά τελικά το κατάλαβα! Έσπαγα τόσον καιρό το κεφάλι μου, κατέβαζα βιβλία και γραφές, το γύριζα από εδώ, το γύριζα από εκεί, έστυβα το μυαλό μου, ξεκοκάλιζα το ίντερνετ, παρακολουθούσα τις ειδήσεις ανελλιπώς, διάβαζα εφημερίδες. Και τι δεν έκανα, μήπως και δω από πουθενά φως! Μήπως και βρω πουθενά απάντηση στο ερώτημα που με βασάνιζε πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ακόμα και στον ύπνο μου: Γιατί ο Φινλανδός Επίτροπος Όλι Ρεν φλερτάρει με τη νύφη την πολύφερνο, την αγαπητή μας γείτονα και θέλει σώνει και καλά να την βάλει στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν το βλέπει άραγε ότι ούτε και η ίδια δεν το θέλει; Γιατί η πικρή αλήθεια είναι πως σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσίευσε η εφημερίδα Μιλιέτ, μόλις το 7,2% του τουρκικού λαού εμπιστεύεται τις Βρυξέλλες και μόνο το 32,2% επιθυμεί την ένταξη.

Κι ενώ ο ευρωσκεπτικισμός δίνει και παίρνει στην Τουρκία, ο Ερντογάν προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί από το άρμα της Ευρώπης πάση θυσία. Πάση θυσία είναι τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί η Τουρκία δεν είναι μαθημένη να κάνει θυσίες, ούτε υποχωρήσεις. Σιγά μην ξεκινήσει τώρα! Έτσι κι αλλιώς, πάντα ό, τι ήθελε δεν έκανε; Και πάντα όλοι τη χαϊδεύανε. Σιγά τώρα μην αναγνωρίσουμε και την Κυπριακή Δημοκρατία και σιγά μην ανοίξουμε και τα αεροδρόμια και τα λιμάνια στα αεροπλάνα και τα πλοία της! Από το άλλο μου τα’ αυτί… Άσε που είναι κι εκείνα τα ανθρώπινα δικαιώματα, που μας έχουν γίνει βραχνάς κι εκείνοι οι υστερικοί που διαμαρτύρονται για τα «λευκά κελιά». Κι έχεις και τους άλλους τους αφελείς από την Ευρωπαϊκή Ένωση που επιμένουν να επισκεφτούν τις φυλακές μας! Κι ανάμεσα σ’ όλον αυτόν τον πανζουρλισμό έχεις και τον Μπουγιουκανίτ, που ξεφυτρώνει σαν τον μαϊντανό και καυχιέται για το ρόλο του Στρατού!

Κι εγώ που απελπισμένη κι εξουθενωμένη πια, έχοντας καταναλώσει πολλά κιλά φαιάς ουσίας, είχα αποφασίσει να καταθέσω τα όπλα, να’ σου, που ήρθε το φλασάκι! Να’ σου, που τη βρήκα την απάντηση την πολυπόθητη! Λοιπόν, οι Φινλανδοί κόπτονται για τους Τούρκους, γιατί απλούστατα οι Τούρκοι είναι οι ένδοξοι μακρινοί τους πρόγονοι! Σύμφωνα με τη θεωρία του Παντουρκισμού ή Τουρανισμού, που υποστηρίζουν οι «συμπαθέστατοι» Γκρίζοι Λύκοι, εκτός από το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπως η Φινλανδία και η Ουγγαρία, κατοικούνται από τουρκογενείς πληθυσμούς. Όσο ζει κανείς μαθαίνει τελικά!

Έτσι λοιπόν εξηγούνται όλα! Έτσι εξηγείται και το παράδοξο που συνέβη με την τελευταία Έκθεση Προόδου για την ένταξη της Τουρκίας: Τίποτα δε λειτουργεί σωστά, τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά, δεν υπάρχει σεβασμός στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, καμία συμμόρφωση με το πρωτόκολλο τελωνειακής ένωσης, καμία πρόοδος στο Κυπριακό, όλα οδηγούν σε αδιέξοδο, αλλά, παρ’ όλα αυτά ούτε κουβέντα για διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

Έτσι εξηγείται και η αλλοπρόσαλλη στάση του κυρίου Ρεν, όταν χρησιμοποιεί δυο μέτρα και δυο σταθμά. Γιατί, ο ίδιος είχε ζητήσει πριν λίγους μήνες από τους 25 να διακόψουν τις διαπραγματεύσεις σύναψης ευρωπαϊκής συμφωνίας - που είναι ο πρόδρομος των ενταξιακών διαπραγματεύσεων - με τη Σερβία, επειδή το Βελιγράδι δεν συνεργαζόταν αρκετά με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για τη σύλληψη των εγκληματιών πολέμου. Οδηγούμαστε έτσι σε μια Ευρώπη «αλά καρτ», όπου κάποιες συγκεκριμένες χώρες - μέλη μπορούν επιλεκτικά να εφαρμόσουν ό, τι τις συμφέρει.

Φαίνεται όμως ότι οι υπερατλαντικές πλάτες της Τουρκίας είναι πολύ στιβαρές και ότι Ουάσιγκτον και Λονδίνο κινούν με μεγάλη μαεστρία τα νήματα της Φινλανδίας και τελικά όλοι μαζί χορεύουμε «αλά Τούρκα» σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια! Έτσι κι αλλιώς όταν ενταχθεί η Τουρκία, θα είναι η χώρα με τον μεγαλύτερο πληθυσμό στην Ευρώπη κι απανταχού της γηραιάς ηπείρου θα ακούει κανείς αμανέδες και τσιφτετέλια, θα βλέπει πολύχρωμα τσεμπέρια και θα ξυπνάει από τη γλυκιά και μακρόσυρτη φωνή του μουεζίνη κάθε πρωί με τη δροσούλα. Τότε θα επαληθευτεί επιτέλους ότι ο συνδετικός κρίκος των χωρών – μελών είναι η κοινή πολιτιστική τους κληρονομιά!

Α! Και τα τελευταία νέα τα μάθατε; Φημολογείται ότι σύντομα η ονομασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αλλάξει. Το καινούριο της όνομα θα είναι Παντουρκική Ένωση. Πόσο περήφανοι θα νιώθουμε όλοι που θα είμαστε μέλη της!

Φυλακές: Αναμορφωτήρια ή Κολαστήρια

της Χριστιάννας Λούπα


Είναι άραγε ποτέ δυνατόν να αποδώσει ένα σωφρονιστικό σύστημα όταν κατάδικοι ανακατεύονται με υπόδικους, βαρυποινίτες με νεαρούς μικροπαραβάτες, έμποροι ναρκωτικών με παραβάτες του κοινού ποινικού νόμου και υπό απέλαση μετανάστες και τέλος όλοι αυτοί μαζί στριμώχνονται σε μερικά τετραγωνικά μέτρα λόγω της συμφόρησης των φυλακών;

Η εικόνα των ελληνικών φυλακών είναι δυστυχώς πολύ θλιβερή: Σε κελιά προορισμένα για δύο κρατούμενους, στοιβάζονται πέντε, έξι ή και επτά ακόμα άτομα, ενώ η βία και οι τσακωμοί είναι καθημερινή ρουτίνα. Στον Κορυδαλλό, για παράδειγμα, στεγάζονται 2.262 κρατούμενοι, ενώ η φυλακή είναι προορισμένη για 640. Στις «σκληρές» φυλακές μάλιστα ο ζωτικός χώρος που αναλογεί σε κάθε κρατούμενο είναι 0,70 τ.μ., όταν το «πλαφόν» που έχει θέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι επτά μέτρα ανά κρατούμενο!

Σε μια προσπάθεια αναμόρφωσης του σωφρονιστικού μας συστήματος ωστόσο, τα τελευταία τρία χρόνια γίνεται συστηματική προσπάθεια επίλυσης των δύο παραπάνω προβλημάτων. Έξι νέα καταστήματα κράτησης σύγχρονων προδιαγραφών, που αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί ως το 2010, φαίνεται ότι θα συντελέσουν αρκετά στην αποσυμφόρηση των φυλακών, παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις με γειτονικές χώρες, που βρίσκονται σε εξέλιξη, για την επιτάχυνση μεταφοράς κρατουμένων υπηκόων τους, προκειμένου να εκτίσουν το υπόλοιπο της ποινής τους στην πατρίδα τους. Ας σημειωθεί εδώ ότι 42% των εγκλείστων στις ελληνικές φυλακές είναι αλλοδαποί.

Επίσης, σύμφωνα με πηγές του Υπουργείου Δικαιοσύνης, σε πάνω από τα μισά σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας, έχει ήδη γίνει ο διαχωρισμός των κρατουμένων κατά ομοειδείς κατηγορίες, ανάλογα με το αδίκημα και το ύψος της ποινής που εκτίουν, όπως άλλωστε προβλέπεται και από το Σωφρονιστικό Κώδικα. Ως ρηξικέλευθο βήμα θα πρέπει να χαρακτηριστούν οι κτιριακές παρεμβάσεις που έγιναν στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, όπου χωρίστηκαν οι ανήλικες από τις ενήλικες κρατούμενες, οι μητέρες με τα μωρά τους και εκείνες που έχουν καταδικαστεί για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών.

Σημαντικότατο θεσμό εξ άλλου αποτελούν τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας για τους κρατούμενους, αλλά και η κατασκευή ενός πρότυπου σχολικού συγκροτήματος στις φυλακές ανηλίκων της Αυλώνας.

Μολονότι πολλά θετικά βήματα φαίνονται να γίνονται, ο δρόμος που έχουμε ακόμα μπροστά μας είναι πολύ μακρύς. Είναι γνωστά σε όλους μας τα «κυκλώματα» μέσα στα σωφρονιστικά καταστήματα, που διακινούν ναρκωτικά, ποτά και τσιγάρα, έναντι αδράς αμοιβής - στα οποία όχι σπάνια είναι μπλεγμένοι και σωφρονιστικοί υπάλληλοι – και οι ομάδες - συμμορίες, που αντιμάχονται μεταξύ τους και αποτελούν «κράτος εν κράτει» με τους δικούς τους νόμους. Αλίμονο στον κρατούμενο εκείνο που δεν πάει με τα νερά τους! Ο νόμος της εκδίκησης είναι αμείλικτος.

«Στη φυλακή δεν μιλά κανείς και σε περίπτωση που εντοπισθεί και κατηγορηθεί ότι συμμετέχει σε κάποια ομάδα, προτιμά να τιμωρηθεί σκληρά από τη φυλακή, να πάει ακόμα και στο πειθαρχείο, παρά να μιλήσει και να βρεθεί αντιμέτωπος με τ’ αδέλφια», αναφέρουν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι.

Φυσικά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία επανειλημμένα έχει κάνει συστάσεις στη χώρα μας. Με αφορμή το τελευταίο πόρισμα που είχε δημοσιοποιηθεί στις 20 Δεκεμβρίου 2006 και αφορούσε τις επισκέψεις ιατρών και εμπειρογνωμόνων σε φυλακές και κρατητήρια, που διαπίστωσαν σωρεία σοβαρών παρατυπιών, κατέφθασε πριν μερικούς μήνες αιφνιδιαστικά κλιμάκιο του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη των βασανιστηρίων για επιτόπια έρευνα στις φυλακές, στα κρατητήρια των Αστυνομικών Τμημάτων και στα στρατόπεδα κράτησης των λαθρομεταναστών.

Δεδομένου λοιπόν ότι οι φυλακές αποτελούν αξιόπιστο δείγμα πολιτισμού μιας χώρας, η πρόκληση είναι τεράστια. Η πρόκληση να καταστήσουμε τις φυλακές κέντρα σωφρονισμού και όχι τιμωρίας, αναμορφωτήρια με τη σωστή έννοια και όχι κέντρα διαφθοράς και κολαστήρια, σχολεία δεύτερης ευκαιρίας και ελπίδας και όχι φυτώρια παραγωγής και εκπαίδευσης εγκληματιών.

Ένας πρέπει να είναι ο στόχος και όλες οι προσπάθειες οφείλουν να συγκλίνουν σε μία και μόνη συνισταμένη: Την όσο γίνεται ομαλότερη επανένταξη των κρατουμένων στην κοινωνία, καθιστώντας τις φυλακές κέντρα επιμόρφωσης και επαγγελματικής κατάρτισης για όλους τους εγκλείστους.

ΕΔΑΔ κατά Τουρκίας Στου κουφού την πόρτα...

(το άρθρο δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο 2008)

της Χριστιάννας Λούπα


Την περασμένη Πέμπτη εκδόθηκε η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την υπόθεση «Βαρνάβα και λοιποί κατά Τουρκίας», που αφορά εννέα Ελληνοκύπριους αγνοούμενους, σύμφωνα με την οποία δικαιώνονται οι αιτούντες, ενώ διατυπώνεται σαφώς ότι η κατοχική δύναμη παραβίασε μια σειρά ανθρωπίνων δικαιωμάτων όχι μόνο των αγνοουμένων αλλά και των οικογενειών τους.

Συγκεκριμένα, η απόφαση - η οποία ελήφθη με έξι ψήφους υπέρ και μία κατά που ανήκε στην Τουρκοκύπρια δικαστή Γκονού Ερονέν, εκπρόσωπο της Τουρκίας - διαπιστώνει παράβαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αφ’ ενός μεν
γιατί δεν έλαβε τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της ζωής εκείνων που δεν βρίσκονταν πλέον σε ένοπλη σύρραξη, αλλά και γιατί η Τουρκία απέφυγε ή απέτυχε μέχρι σήμερα να δώσει εξηγήσεις για την τύχη των αγνοουμένων.

Στη συνέχεια διαπιστώνεται παράβαση του άρθρου 3 της ίδιας Σύμβασης, που απαγορεύει την απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση, εκλαμβάνοντας τη «σιωπή» εκ μέρους της κατοχικής δύναμης για την τύχη των αγνοουμένων ως απάνθρωπη μεταχείριση των συγγενών τους. Η ίδια αυτή παράλειψη αποτελεσματικής έρευνας ως προς την τύχη των αγνοουμένων στοιχειοθετεί επίσης, σύμφωνα με την απόφαση, παράβαση του άρθρου 5, που διασφαλίζει το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και ασφάλεια.

Παρόλα αυτά όμως, το ΕΔΑΔ δεν καταδίκασε την Τουρκία σε αποζημίωση των αιτούντων, αλλά μόνο στην καταβολή των δικαστικών εξόδων, γιατί έκρινε ότι «το εύρημα για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία είναι αφ’ εαυτού ικανοποίηση για την ηθική ζημία που υπέστησαν οι αιτούντες»(!!!)

Κι αναρωτιέται κάθε «έλλογο» ον, τι συμβαίνει; Το ΕΔΑΔ βαρέθηκε να επιβάλλει πρόστιμα στην Τουρκία ή τη χαϊδεύει λιγάκι για να μην το πάρει κατάκαρδα και αρχίσει να κλαίγεται στη μαμά Αμερική; Γιατί, ποιος ο λόγος ύπαρξης μιας τέτοιας – στην ουσία ανενεργούς – απόφασης; Από πότε η Δικαιοσύνη κινείται στη σφαίρα του ιδεατού, όπου η αναγνώριση ενός δίκαιου αιτήματος και μόνο, αρκεί για να ικανοποιηθεί το θύμα;

Η απόφαση του ΕΔΑΔ άλλωστε, δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας! Εκτός από την Τουρκία (και τους συμπαρομαρτούντες), που περί άλλα τυρβάζουν, οι σύμπαντες γνωρίζουν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάστηκαν και εξακολουθούν να παραβιάζονται κατάφορα στην Κύπρο. Επί της ουσίας όμως τι γίνεται; Η Τουρκία βρίσκεται στο κατώφλι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει το θράσος να χτυπά την πόρτα της, επιβάλλει τους δικούς της όρους κι εμείς σαν καλοί κι ευγενικοί οικοδεσπότες – συνεταίροι, δεν συζητάμε για το αν θα μπει, αλλά με ποιον τρόπο θα μπει. Θα μπει από την πόρτα, θα μπει από το παράθυρο, από την καμινάδα, θα μπει σπρώχνοντας, τσουλώντας; Θα φορά μαντίλα ή όχι, θα ευαρεστηθεί να αναθεωρήσει το άρθρο 301 ή όχι, θα εγκρίνει τον τρόπο που ζουν οι Έλληνες μουσουλμάνοι της Θράκης ή όχι, θα αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού; (Πα πα πα! Θεός φυλάξοι! Δε μας έφταναν οι Αρμένιοι!)

Α! Και τα τελευταία νέα τα μάθατε; Εν όψει της τουρκικής ένταξης, όλοι οι μεγάλοι Οίκοι Υψηλής Ραπτικής, λανσάρουν μια καινούρια μόδα για τη νέα χρονιά: κάθε σικ γυναικεία ενδυμασία θα συνοδεύεται εφεξής και από την ανάλογη μαντίλα, μεταξωτή ή βελούδινη για βραδινές τουαλέτες, βαμβακερή ή λινή για απογευματινές εμφανίσεις και μάλλινη ή φούτερ για το γραφείο και τη δουλειά. Κυρίες μου, σπεύσατε! Οι τιμές είναι βέβαια λίγο τσιμπημένες, αλλά ευκαιρία είναι, σε περίοδο εκπτώσεων μπήκαμε!