«Δώρο Ομπάμα στο Ισραήλ» η σφαγή στη Γάζα - ΤΟ ΕΘΝΟΣ

«E» 8/1

Τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα κατηγόρησε για τη σφαγή στη Γάζα ο υπ αριθμόν δύο ηγέτης της Αλ Κάιντα. Σε ηχητικό του μήνυμα, που δημοσιεύτηκε σε ισλαμιστική ιστοσελίδα το βράδυ της περασμένης Τρίτης, ο Αϊμάν Αλ Ζαουάχρι χαρακτήρισε την επίθεση του Ισραήλ εναντίον της Λωρίδας της Γάζας ως «σταυροφορία εναντίον του Ισλάμ και των μουσουλμάνων» και ως «δώρο του Ομπάμα στο Ισραήλ».

«Αυτός είναι ο Ομπάμα, τον οποίο η αμερικανική μηχανή ψεύδους προσπάθησε να παρουσιάσει ως τον σωτήρα που θα αλλάξει την αμερικανική πολιτική», δήλωσε ο Αλ Ζαουάχρι. «Σκοτώνει τους αδερφούς και τις αδερφές σας στη Γάζα ανελέητα και χωρίς αγάπη». Πρόκειται για την πρώτη παρέμβαση της τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Κάιντα από την έναρξη της ισραηλινής επίθεσης εναντίον της Λωρίδας της Γάζας, στις 27 Δεκεμβρίου.

Ο Αιγύπτιος Αλ Ζαουάχρι επιτέθηκε και στον πρόεδρο της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ, αποκαλώντας τον «προδότη» επειδή κρατά κλειστό το σύνορο της χώρας του με τη Λωρίδα της Γάζας, η οποία βρίσκεται σε αποκλεισμό από τότε που η Χαμάς ανέλαβε την εξουσία της περιοχής.

«Την ώρα που τα ισραηλινά αεροπλάνα ρίχνουν τις βόμβες τους από αέρος, κλείνει τα σύνορα με αιγυπτιακές δυνάμεις, έτσι ώστε να επιτευχθεί το σχέδιο εξόντωσης όσων πιστεύουν στη Γάζα», σχολίασε ο Αϊμάν Αλ Ζαουάχρι στο ηχητικό μήνυμά του, το οποίο συνοδεύεται από μία φωτογραφία του. Ο ηγέτης της Αλ Κάιντα κάλεσε ακόμη τους Αιγυπτίους και τους μουσουλμάνους σε όλον τον κόσμο να ασκήσουν πίεση στον Μουμπάρακ να ανοίξει το σύνορο ανάμεσα στην Αίγυπτο και στη Λωρίδα της Γάζας και να δράσει περισσότερο ενεργά εναντίον του Ισραήλ.

Φάκελοι με ύποπτη σκόνη σε αμερικανικές πρεσβείες - ANT1

ANT1 ONLINE

Πηγή:Α.Π.Ε.
Δημιουργία:17/12/2008 7:55 μμ Τελευταία ενημέρωση:17/12/2008 8:01 μμ


Δεκαπέντε αμερικανικές πρεσβείες στην Ευρώπη και 40 αμερικανοί κυβερνήτες έλαβαν τις τελευταίες ημέρες ύποπτους φακέλους που περιείχαν μια λευκή σκόνη, η οποία αφαιρέθηκε χωρίς να υπάρξει κανένας κίνδυνος, ανακοινώθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση.

«Μέχρι στιγμής έχουν μετρηθεί 15 πρεσβείες που έλαβαν τους ύποπτους φακέλους με τη λευκή σκόνη», δήλωσε ο Ρόμπερτ Γουντ εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, σε συνέντευξη Τύπου.

«Έγιναν οι αναγκαίες εξετάσεις και βρέθηκαν όλα αρνητικά», πρόσθεσε ο εκπρόσωπος, αν και τα αποτελέσματα των εξετάσεων που έγιναν στους φακέλους που έφτασαν στην αμερικανική πρεσβεία στη Χάγη δεν έχουν βγει ακόμα.

Μέχρι τώρα έγινε γνωστό ότι ύποπτους φακέλους έλαβαν οι πρεσβείες των ΗΠΑ στο Βερολίνο, στη Βέρνη, στις Βρυξέλλες, στο Βουκουρέστι, στην Κοπεγχάγη, στο Δουβλίνο, στο Λουξεμβούργο, στη Μαδρίτη, στο Όσλο, στο Παρίσι, στη Ρίγα, στη Ρώμη, στη Στοκχόλμη, στο Ταλίν και στη Χάγη.

Παράλληλα φάκελοι με άσπρη σκόνη έφτασαν και στα γραφεία 40 κυβερνητών στις ΗΠΑ από τις 8 Δεκεμβρίου έως σήμερα, αλλά σύμφωνα με ανακοίνωση του FBI η σκόνη αφαιρέθηκε, εξετάστηκε και δεν αποτελεί κανέναν κίνδυνο.

Μεταξύ των κυβερνητών που έλαβαν τους ύποπτους φακέλους ήταν και η Ρεπουμπλικανή Σάρα Πέιλιν, κυβερνήτης της Αλάσκα και αποτυχούσα στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές, ως αντιπρόεδρος του υποψήφιου για την προεδρία των ΗΠΑ, Τζον ΜακΚέιν.

Ο νέος κόσμος που γεννιέται (του Λουκά Τσούκαλη)

Η Καθημερινή 21-9-2008

Ο νέος κόσμος που γεννιέται

Του Λουκά Τσούκαλη*

Οι πρόσφατες στρατιωτικές επιχειρήσεις στον Καύκασο και οι αντιδράσεις των κάθε λογής ενδιαφερομένων, ντόπιων και ξένων, μεγάλων και μικρομεσαίων, σηματοδοτούν μια νέα εποχή στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.

Η περίοδος της αμερικανικής παντοδυναμίας, που ακολούθησε την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, θα αποδειχθεί πιθανότατα εξαιρετικά βραχύβια. Η αλαζονεία των νεοσυντηρητικών διαχειριστών της νέας αυτοκρατορίας θύμιζε συχνά τον Αγγλο αποικιοκράτη μιας άλλης εποχής, που όταν δεν τον καταλάβαιναν οι ιθαγενείς επαναλάμβανε την ίδια εντολή πιο δυνατά. Υπερεκτίμησαν τα όρια της στρατιωτικής υπεροπλίας των ΗΠΑ, υιοθέτησαν μια μανιχαϊστική προσέγγιση σ’ έναν κόσμο εξαιρετικά σύνθετο, αλλά κυρίως αρνήθηκαν, ή απλώς δεν μπόρεσαν, να ιεραρχήσουν προτεραιότητες στην εξωτερική πολιτική με το σκεπτικό ότι η μόνη υπερδύναμη μπορεί να πετύχει τα πάντα ταυτόχρονα. Και όταν μάλιστα πιστεύεις ότι έχεις το δίκιο, ή ακόμη καλύτερα, τον Θεό με το μέρος σου, τότε τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνα όχι μόνο για τους άλλους αλλά και για σένα.

Δεν πρόκειται, βεβαίως, να υποβιβασθεί η αμερικανική υπερδύναμη στην κατηγορία των απλώς μεγάλων δυνάμεων. Τουλάχιστον, όχι στο ορατό μέλλον. Η διαφορά, όμως, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναγκάζονται ολοένα και περισσότερο να διαπραγματεύονται και να αναζητούν συμμάχους, αποδεχόμενες τους περιορισμούς που επιβάλλει μια παγκόσμια πραγματικότητα με περισσότερους του ενός πόλους ισχύος. Η νέα αυτή πραγματικότητα φαίνεται να είναι πιο εύκολα αντιληπτή στο στρατόπεδο του Ομπάμα απ’ ό,τι στο στρατόπεδο του Μακέιν.

Με αφορμή το ολέθριο σφάλμα του προέδρου της Γεωργίας, η Ρωσία των Πούτιν και Μεντβέντεφ ανέλαβε να προσγειώσει όλους απότομα στη νέα πραγματικότητα. Και είχε προετοιμάσει επιμελώς στρατιωτικές επιχειρήσεις και διπλωματικά επιχειρήματα δανεισμένα από το κλασικό ρητορικό οπλοστάσιο της Δύσης: εθνοκάθαρση, γενοκτονία, ανθρωπιστική παρέμβαση, αυτοδιάθεση. Ολες οι γνωστές λέξεις ειπωμένες με ρωσική προφορά. Μην ψάχνετε όμως για απόλυτες έννοιες στον Καύκασο. Εκτός αν είστε πολιτικός ή διπλωμάτης σε διατεταγμένη υπηρεσία. Τότε μπορείτε να είστε οικονομικός με την αλήθεια και την ιστορία – λόγω επαγγέλματος, βεβαίως.

Πάνε οι παλιές καλές ημέρες που η Ρωσία προσποιούνταν ότι έχει μια δημοκρατία σαν των Δυτικών, ενώ εκείνοι με τη σειρά τους προσποιούνταν ότι της φέρονται ως ίσος προς ίσον. Ο Πούτιν (πιθανόν και ο Μεντβέντεφ) είναι πιο ωμός, δεν προσποιείται. Η Ρωσία έχει πλέον κράτος που λειτουργεί, συχνά με αυταρχικό και σίγουρα όχι πολύ δημοκρατικό τρόπο (με τρομάζουν τα όνειρα του Χρ. Γιανναρά για τον Ελληνα Πούτιν). Η Ρωσία έχει μεγάλα συναλλαγματικά και ενεργειακά αποθέματα, αλλά επίσης σημαντική οικονομική και τεχνολογική εξάρτηση από τη Δύση. Το «εγγύς εξωτερικό» αγγίζει ευαίσθητες χορδές της ρωσικής πολιτικής. Το αν οι χορδές αυτές μπορούν να πάλλονται σε αρμονία με την αρχή της εθνικής κυριαρχίας στους γείτονες θα το μάθουμε στην πορεία. Πολλά θα εξαρτηθούν σίγουρα από τη συμπεριφορά Ευρωπαίων και Αμερικανών. Ο νέος ψυχρός, και ενίοτε θερμός, πόλεμος δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένος.

Η κινεζική αντίδραση στα γεγονότα του Καυκάσου επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά ότι η ανερχόμενη δύναμη της Ασίας, με κινητήριο μοχλό την οικονομία, δεν είναι εξ ορισμού σύμμαχος της Ρωσίας, αλλά ούτε καμιάς άλλης χώρας. Με τη διάχυση ισχύος σε περιφερειακά κέντρα, οι διεθνείς συμμαχίες δεν θα είναι πάντα κτισμένες από μπετόν. Αλλωστε, σε θέματα μειονοτήτων και αυτοδιάθεσης, οι Κινέζοι έχουν τις δικές τους ευαισθησίες – και όχι μόνον οι Κινέζοι. Προφανώς, έτσι εξηγείται η απροθυμία που έδειξε μέχρι σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία των μελών των Ηνωμένων Εθνών να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου.

Η Ευρώπη αισθάνεται αμήχανη γιατί η ίδια επένδυσε σε κανόνες δικαίου, ενώ οι ανερχόμενες δυνάμεις σε άλλες περιοχές του κόσμου δεν δείχνουν ανάλογο ενθουσιασμό. Και διχασμένη, γιατί άλλες οι ευαισθησίες και οι ιστορικές μνήμες των Πολωνών και των Λεττονών και άλλα τα συμφέροντα Γερμανών και Γάλλων, ενώ εμείς προσπαθούμε να κρατήσουμε λεπτές ισορροπίες. Με τη συμφωνία που υπέγραψε με τον Ρώσο πρόεδρο για την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από το γεωργιανό έδαφος (εκτός Ν. Οσετίας και Αμπχαζίας) και την αντικατάστασή τους από Ευρωπαίους παρατηρητές, ο πρόεδρος Σαρκοζί είχε μια σημαντική διπλωματική επιτυχία. Αρκεί να εφαρμοστεί. Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ έχει εκφράσει δημόσια τις αντιρρήσεις του (ενδιαφέρον και αυτό). Πιστεύει όμως κανένας στα σοβαρά ότι μια τέτοια συμφωνία με τη Ρωσία θα ήταν δυνατή αν στην καρέκλα του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τύχαινε να βρίσκεται κάποιος άλλος με λιγότερο ειδικό βάρος; Εξωτερική πολιτική με εκ περιτροπής προεδρίες ανά εξάμηνο μοιάζει με άνοστο ανέκδοτο. Περιμένουμε την επικύρωση της Συνθήκης της Λισσαβώνας για να τεθούν πιο στέρεες βάσεις για την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Και αυτή, με τη σειρά της, εξαρτάται από τις ευαισθησίες των Ιρλανδών περί αμβλώσεων μεταξύ άλλων. Μεταμοντέρνα Ευρώπη!

Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, οι κρίσεις δεν γνωρίζουν σύνορα. Το μαθαίνουμε και αυτό σήμερα. Ο νέος κόσμος που γεννιέται θα είναι σύνθετος, ασταθής, απρόβλεπτος και σίγουρα όχι αγγελικά πλασμένος. Θα απαιτεί σύνεση, ευελιξία και γερά νεύρα, κυρίως όταν πρόκειται για μικρότερους παίκτες.

* Ο κ. Λ. Τσούκαλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ (tsoukalis@eliamep.gr).

"Good morning, Mister President!"

της Χριστιάννας Λούπα

Για την περιφανή νίκη που κατήγαγε ο Ομπάμα έναντι του Μακ Κέϊν, νομίζω πως η πλειοψηφία των Ελλήνων – Ομογενών και μη – χάρηκε ιδιαίτερα. Δεν ξέρω κατά πόσο η νίκη αυτή θα παίξει καταλυτικό ρόλο στα ελληνικά θέματα ή όχι – καλύτερα να είμαστε λίγο πιο συγκρατημένοι – το σίγουρο πάντως είναι ότι, όπως δείχνουν τα πράγματα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής από τον Ιανουάριο αλλάζουν πορεία, μαζί τους ίσως και ολόκληρος ο πλανήτης.

Σ’ αυτό το άρθρο δεν θα κάνουμε ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων, μια κεντιά ζήλιας όμως που νιώσαμε όλοι δεν μπορεί να μείνει κρυφή.

Ο Μπαράκ Ομπάμα, καίτοι έγχρωμος και αυτοδημιούργητος, έδωσε μια γερή κλωτσιά στη δυναστεία Κλίντον και καταρεζίλεψε το σαθρό κατεστημένο Μπους – Ρεπουμπλικανών. Χλεύασε το ρατσισμό και άνοιξε τ’ αυτιά του στους απόκληρους της αμερικανικής κοινωνίας. Προκάλεσε το 66% των Αμερικανών να προσέλθουν στις κάλπες (πράγμα που δεν είχε γίνει εδώ και εκατό χρόνια) κι έκανε τον κόσμο να δακρύζει ακούγοντας τις ομιλίες του.

Ο Μπαράκ Ομπάμα κάλεσε όλους τους Αμερικανούς σε συσπείρωση, οραματίζεται να σταματήσει τον πόλεμο στο Ιράκ και να αρχίσει διαπραγματεύσεις μ’ εκείνους, στους οποίους ως τώρα η χώρα του είχε κλείσει την πόρτα. Ονειρεύεται να αναμορφώσει το Σύστημα Υγείας, (ένα από τα αδύνατα σημεία των ΗΠΑ) και να δώσει σε όλους ίσες ευκαιρίες.

Οι ομιλίες του, εμένα προσωπικά, με παρέπεμψαν στον περιβόητο λόγο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στην Ουάσιγκτον το 1963, που πέρασε στην Ιστορία ως «I have a dream» («Έχω ένα όνειρο»), καθώς έχει υιοθετήσει το σύνθημα «Δεν υπάρχει μαύρη και λευκή, ούτε λατινική και ασιατική Αμερική. Υπάρχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής». Πολλοί επίσης τον παρομοιάζουν ως τον «μαύρο Τζων Κέννεντυ». Ας ελπίσουμε ότι ο Μπαράκ δεν θα έχει το ίδιο τέλος με κανέναν από τους δύο!

Η ζήλια όμως εξακολουθεί να με τρώει. Γιατί στην Αμερική και όχι εδώ; Γιατί δεν βρίσκεται και στην Ελλάδα ένας Ομπάμα να ανατρέψει τα κοινωνικά δεδομένα, να σαρώσει τις προκαταλήψεις, να στείλει τα «τζάκια» και τις φατρίες στον αγύριστο και να έχει οράματα για το μέλλον; Ως πότε οι δυναστείες θα κυβερνούν τη χώρα μας;

Όσον αφορά τη στάση των ΗΠΑ έναντι της Ελλάδας, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Λέγεται ότι ο Ομπάμα χρηματοδοτείται από τον Τζωρτζ Σόρος, ενώ καλό θα ήταν να θυμόμαστε πού και πού και το «χουνέρι» που έπαθαν οι Κύπριοι, σχετικά με τον Κυπριακής καταγωγής Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζίμμυ Κάρτερ. Τον Νοέμβριο του 1975, όταν ο Κάρτερ εξελέγη Πρόεδρος των ΗΠΑ, οι Κύπριοι βγήκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν τη νίκη του, ενώ οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν χαρμόσυνα. Είχαν πιστέψει ότι ο Κάρτερ θα συνέβαλλε στην επίλυση του Κυπριακού και στην εκδίωξη του Αττίλα. Όμως εκείνος μέχρι και στο εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας αντιτάχθηκε.

Όπως και να ’χει πάντως το πράγμα, εμείς ελπίζουμε ότι η εκλογή του Ομπάμα θα σηματοδοτήσει την αρχή μιας καλύτερης εποχής για όλο τον κόσμο και του ευχόμαστε καλή τύχη, που θα τη χρειαστεί, γιατί όπως τον προειδοποίησε κι ο ίδιος ο Μπους «Eχεις λαμπρό μέλλον, αλλά όταν γίνεσαι το επίκεντρο της προσοχής, ο κόσμος αρχίζει να σου πετάει δηλητηριώδη βέλη. Nα προσέχεις!».

Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Καλή αρχή, κύριε Πρόεδρε και μείνε πιστός στις θέσεις σου. You’ve got the guts!

ΕΔΑΔ κατά Τουρκίας Στου κουφού την πόρτα...

(το άρθρο δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο 2008)

της Χριστιάννας Λούπα


Την περασμένη Πέμπτη εκδόθηκε η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την υπόθεση «Βαρνάβα και λοιποί κατά Τουρκίας», που αφορά εννέα Ελληνοκύπριους αγνοούμενους, σύμφωνα με την οποία δικαιώνονται οι αιτούντες, ενώ διατυπώνεται σαφώς ότι η κατοχική δύναμη παραβίασε μια σειρά ανθρωπίνων δικαιωμάτων όχι μόνο των αγνοουμένων αλλά και των οικογενειών τους.

Συγκεκριμένα, η απόφαση - η οποία ελήφθη με έξι ψήφους υπέρ και μία κατά που ανήκε στην Τουρκοκύπρια δικαστή Γκονού Ερονέν, εκπρόσωπο της Τουρκίας - διαπιστώνει παράβαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αφ’ ενός μεν
γιατί δεν έλαβε τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της ζωής εκείνων που δεν βρίσκονταν πλέον σε ένοπλη σύρραξη, αλλά και γιατί η Τουρκία απέφυγε ή απέτυχε μέχρι σήμερα να δώσει εξηγήσεις για την τύχη των αγνοουμένων.

Στη συνέχεια διαπιστώνεται παράβαση του άρθρου 3 της ίδιας Σύμβασης, που απαγορεύει την απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση, εκλαμβάνοντας τη «σιωπή» εκ μέρους της κατοχικής δύναμης για την τύχη των αγνοουμένων ως απάνθρωπη μεταχείριση των συγγενών τους. Η ίδια αυτή παράλειψη αποτελεσματικής έρευνας ως προς την τύχη των αγνοουμένων στοιχειοθετεί επίσης, σύμφωνα με την απόφαση, παράβαση του άρθρου 5, που διασφαλίζει το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και ασφάλεια.

Παρόλα αυτά όμως, το ΕΔΑΔ δεν καταδίκασε την Τουρκία σε αποζημίωση των αιτούντων, αλλά μόνο στην καταβολή των δικαστικών εξόδων, γιατί έκρινε ότι «το εύρημα για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία είναι αφ’ εαυτού ικανοποίηση για την ηθική ζημία που υπέστησαν οι αιτούντες»(!!!)

Κι αναρωτιέται κάθε «έλλογο» ον, τι συμβαίνει; Το ΕΔΑΔ βαρέθηκε να επιβάλλει πρόστιμα στην Τουρκία ή τη χαϊδεύει λιγάκι για να μην το πάρει κατάκαρδα και αρχίσει να κλαίγεται στη μαμά Αμερική; Γιατί, ποιος ο λόγος ύπαρξης μιας τέτοιας – στην ουσία ανενεργούς – απόφασης; Από πότε η Δικαιοσύνη κινείται στη σφαίρα του ιδεατού, όπου η αναγνώριση ενός δίκαιου αιτήματος και μόνο, αρκεί για να ικανοποιηθεί το θύμα;

Η απόφαση του ΕΔΑΔ άλλωστε, δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας! Εκτός από την Τουρκία (και τους συμπαρομαρτούντες), που περί άλλα τυρβάζουν, οι σύμπαντες γνωρίζουν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάστηκαν και εξακολουθούν να παραβιάζονται κατάφορα στην Κύπρο. Επί της ουσίας όμως τι γίνεται; Η Τουρκία βρίσκεται στο κατώφλι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει το θράσος να χτυπά την πόρτα της, επιβάλλει τους δικούς της όρους κι εμείς σαν καλοί κι ευγενικοί οικοδεσπότες – συνεταίροι, δεν συζητάμε για το αν θα μπει, αλλά με ποιον τρόπο θα μπει. Θα μπει από την πόρτα, θα μπει από το παράθυρο, από την καμινάδα, θα μπει σπρώχνοντας, τσουλώντας; Θα φορά μαντίλα ή όχι, θα ευαρεστηθεί να αναθεωρήσει το άρθρο 301 ή όχι, θα εγκρίνει τον τρόπο που ζουν οι Έλληνες μουσουλμάνοι της Θράκης ή όχι, θα αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού; (Πα πα πα! Θεός φυλάξοι! Δε μας έφταναν οι Αρμένιοι!)

Α! Και τα τελευταία νέα τα μάθατε; Εν όψει της τουρκικής ένταξης, όλοι οι μεγάλοι Οίκοι Υψηλής Ραπτικής, λανσάρουν μια καινούρια μόδα για τη νέα χρονιά: κάθε σικ γυναικεία ενδυμασία θα συνοδεύεται εφεξής και από την ανάλογη μαντίλα, μεταξωτή ή βελούδινη για βραδινές τουαλέτες, βαμβακερή ή λινή για απογευματινές εμφανίσεις και μάλλινη ή φούτερ για το γραφείο και τη δουλειά. Κυρίες μου, σπεύσατε! Οι τιμές είναι βέβαια λίγο τσιμπημένες, αλλά ευκαιρία είναι, σε περίοδο εκπτώσεων μπήκαμε!