΄
Ενα άλλο Ισλάμ
Γράφει η Λαμπρινή Χ. Θωμά - 27/11/2008
Το ξενοδοχείο της Βομβάης, στο οποίο κρατούνται όμηροι δυτικοί τουρίστες το Νοέμβριο του 2008, κατά τραγική ειρωνία φέρει το όνομα του πιο γνωστού ινδικού μνημείου, ενός θαύματος αρχιτεκτονικής και διακοσμητικών Τεχνών, το οποίο αποτελεί μία από τις κορυφαίες δημιουργίες του παγκόσμιου ισλαμικού πολιτισμού.
Το Τατζ Μαχάλ είναι το μαυσωλείο που έχτισε ο μουσουλμάνος, μογγόλος Αυτοκράτορας Τζιαχάν για την αγαπημένη του σύζυγο, που ονομαζόταν Αρζουμάντ Μπανού, μα εκείνος της έδωσε στο γάμο τους, κατά το συνήθειο, νέο όνομα - την βάφτισε Μουμτάζ Μαχάλ («Κορωνίδα του Παλατιού»).
Το σύμπλεγμα χρειάστηκε χρόνια να ολοκληρωθεί, παρ” ότι όλοι οι πόροι της Αυτοκρατορίας είχαν τεθεί στη διάθεση των δημιουργών του. Το θαύμα που κατόρθωσαν περιγράφηκε από τον μεγάλο ποιητή, Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, ως «ένα δάκρυ στις παρειές του χρόνου», παραπέμποντας έμμεσα στον «Ανίκητο Ερωτα» της «Αντιγόνης».
Η πολυαγαπημένη σύζυγος του αυτοκράτορα, η Μουμτάζ, είχε πεθάνει, το 1631, πάνω στη γέννα, φέρνοντας στον κόσμο το 14ο τους παιδί, την Γκαουχάρα Μπεγκούμ. Το ζευγάρι είχε αγαπηθεί και δεσμευτεί να ζήσει μαζί από το 1607, όταν η Μουμτάζ - περσίδα γαλαζοαίματη- ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών. Όμως, περίμεναν πέντε χρόνια μέχρι να παντρευτούν, καθώς οι αστρολόγοι δεν έβρισκαν μέρα κατάλληλη, με όλους τους οιωνούς καλούς.
Υπήρξαν ζευγάρι πολύ αγαπημένο και ο αυτοκράτορας της έδειχνε με κάθε ευκαιρία την αγάπη του. Ποιήματα, τραγούδια, συνθέσεις των μεγαλύτερων συνθετών της αυλής γράφονταν για χάρη της. Τα δώρα του ξεπερνούσαν τη φαντασία, ενώ, μετά από κείνη, δεν έκανε άλλο γάμο.
Με το θάνατο της Μουμτάζ, ο απαρηγόρητος σύζυγός διέταξε να χτιστεί ένα μαυσωλείο αντάξιο της αγάπης τους, ένα μνημείο που θα θύμιζε στις γενιές που έρχονταν πόσο πολύ αγάπησε την τρίτη και τελευταία του γυναίκα.
Το μνημείο ονομάστηκε Ταζ Μαχάλ, κατά το όνομα της Μουμτάζ, όμως, οι λέξεις αυτονομήθηκαν, και χρησιμοποιούνται με την έννοια του Παλατιού- Στέμματος. Ως υλικό για το μνημείο επιλέχθηκε το λευκό μάρμαρο, που, κάτω από το φως της γης της Αγκρας μοιάζει να λάμπει ή να παίρνει φωτιά, ανάλογα την ώρα. Το πλήρες σύμπλεγμα ταφικού μνημείου, κτηρίων και περιβάλλοντος χώρου, χρειάστηκε πάνω από είκοσι χρόνια, για να ολοκληρωθεί.
Λένε πως, για να φτιαχτεί δούλεψαν πάνω από είκοσι χιλιάδες εργάτες, υπό τις εντολές του ξακουστού αρχιτέκτονα Ουσταδισά. Το βέβαιο είναι πως, τις εργασίες δεν επέβλεψε ο Τζιαχάν, τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο.
Ο ερωτευμένος αυτοκράτορας θρήνησε την αγάπη του ένα ολόκληρο έτος, χωρίς να βγει από τα δώματα του. Όταν βγήκε, είχαν ασπρίσει τα μαλλιά του και το κορμί του είχε μαζέψει, είχε γεράσει λες και είχαν περάσει δεκαετίες. Έφυγε από τη ζωή το 1666 και τάφηκε κοντά στη βασίλισσα του. Όσο για τη θυγατέρα που έγινε αιτία του μητρικού θανάτου και της απέραντης πατρικής θλίψης, έμελλε να ζήσει 75 χρόνια ανύπαντρη, κλεισμένη στα πριγκηπικά της δώματα, χωρίς να δώσει ποτέ ξανά αφορμή στην Ιστορία.
