του Σπύρου Γκάρου
Αυτά τα δύο συμβαδίζουν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα στη παγκόσμια χρηματαγορά και στην αγορά εργασίας. Ιδιαίτερα στη Γερμανία η κατάσταση είναι δραματική. Μέσα σε δύο μήνες, Δεκέμβριο και Γενάρη χάθηκαν 387.000 θέσεις. Δηλαδή από 3,102 εκατ. ανέργους φτάσαμε στα 3,5 εκατομμύρια. Πολλές επιχειρήσεις για να αποφύγουν τις απολύσεις λειτουργούν με μειωμένο ωράριο απασχόλησης (Kurzarbeit). Σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό γραφείο εργασίας (BA) το Γενάρη φέτος, σε όλη τη Γερμανία, 10.600 επιχειρήσεις δήλωσαν για 290.600 εργαζόμενους μείωση του ωραρίου. Υπολογίζεται, ότι μέχρι το τέλος του χρόνου οι άνεργοι θα έχουν υπερβεί τα τέσσερα εκατομμύρια. Ένα μεγάλο κύμα απολύσεων απειλεί τη γερμανική αγορά εργασίας. Η οικονομική κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και μέσω της παγκοσμιοποίησης, και σαν μία μεταδοτική ασθένεια, εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Το κεφάλαιο άρχισε να καταρρέει στις αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες, παρασύροντας σ' αυτή την κατάρρευση και την ευρωπαϊκή οικονομία. Η γερμανική κτηματική τράπεζα “HRE“ της οποίας η μετοχή πέρσι στο χρηματιστήριο είχε αξία 45€, σήμερα η αξία της κυμαίνεται στο 1,5€. Παρ' όλα τα δισεκατομμύρια που η κυβέρνηση επένδυσε για να τη στηρίξει, εντούτοις διακινδυνεύει να κηρύξει πτώχευση και ίσως κρατικοποιηθεί. Το ίδιο συνέβη και με τη “Commerzbank“ η όποια αγόρασε πριν ένα χρόνο την Dresdner Bank, μετά όμως από μικρό χρονικό διάστημα άπλωσε την παλάμη και ζητούσε από την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση οικονομική ενίσχυση γιατί έφτασε στα πρόθυρα του φαλιρίσματος, η μετοχή της από 70€ περίπου τιμάται σήμερα 3,5. Σε όλους τους μεγάλους τραπεζικούς οργανισμούς οι μετοχές στο χρηματιστήριο έχασαν το 60% της αξίας τους. Η κυβέρνηση της ΟΔΓ για να μη χαθεί η εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα επενδύει δισεκατομμύρια. Που πηγαίνουν όμως όλα αυτά τα χρήματα, που είναι οι περίφημοι μάνατζερ, των οποίων τα λάθη τα πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης; Αυτοί έχουν λουφάξει, αφού έχουν αποθηκεύσει τόσα πολλά για τους εαυτούς και τις επόμενες γενιές τους, εγκαταλείπουν σήμερα το καράβι προτού αυτό βουλιάξει.
Ιδού τι ανέφερε ένας διευθύνων μίας επιχείρισης επενδύσεων:
“...παραιτούμαι και αναχωρώ για τις Μπαχάμες, είμαι 45 χρονών και έχω κάνει μία περιουσία 60 εκατ. δολλάρια, μου φτάνουν να ζήσω με την οικογένειά μου τα υπόλοιπά χρόνια απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη θάλασσα...” Μπορεί να το πει και να το κάνει αυτό ένας αυριανός άνεργος υπάλληλος της εταιρίας του;
Και ερχόμαστε στα αγαθά της παγκοσμιοποίησης, το μεγάλο δράμα που παίζεται στην αυτοκινητοβιομηχανία στην Ευρώπη. Γνωρίζουμε ότι η γερμανική οικονομία στηρίζεται σε μεγάλο ποσοστό σ' αυτόν τον κλάδο. Πέρσι στην Αμερική, υπό την προεδρία του Bush, ο οποίος φεύγοντας άφησε πίσω του μία καμμένη γη και μια κατεστραμμένη οικονομία, ο γίγαντας General Motor δήλωσε ότι οικονομικά βουλιάζει, και απαίτησε εκβιαστικά από την γερμανική κυβέρνηση ενίσχυση περί τα τρία δισεκατομμύρια δολλάρια αλλιώς στοχεύει να κλείσει τη θυγατρική εταιρία OPEL στο Bochum και να πετάξει εν ψυχρώ από την μία ημέρα στη άλλη χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο, καθώς επίσης και όλους που εργάζονται στις υπόλοιπες βιομηχανίες, αυτές που παράγουν ανταλλακτικά για την OPEL. Τα θεμέλια άρχισαν από το 2007 να τρίζουν και μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί λύση. Όπως ήταν επόμενο ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ομοσπονδιακής κυβέρνησης και GM, τα πράγματα δεν έχουν ξεκαθαριστεί ακόμα, ώστε οι εργαζόμενοι σ' αυτή την αυτοκινητοβιομηχανία, - ή οποία σέρνει στους ώμους της 80 χρόνια από την ίδρυση της,- να γνωρίζουν ποια θα είναι η μοίρα τους. Θα εγγυηθεί η κυβέρνηση της ΟΔΓτα δισεκατομμύρια για να την σώσει; Ή όχι; Γεγονός είναι ότι αν δεν επενδυθούν στην OPEL περίπου 2 δισεκατομμύρια ευρώ από τα 3,3 δισεκ. που έχει ανάγκη, τότε η εταιρία θα κηρύξει πτώχευση. Υπάρχει και η σκέψη να αγοραστεί από τη BMW ή τη VW (Φολξβάγκεν). Ακόμα τίποτε δεν έχει αποφασιστεί, όλα βρίσκονται στον αέρα και οι 25 000 εργαζόμενοι ζουν καθημερινά το εφιάλτη, πότε θα έρθει στο σπίτι τους η απόλυση.
Τελευταία η GM μετά από πιέσεις δήλωσε ότι πιθανώς το εργοστάσιο της OPEL στη Γερμανία να το διατηρήσει. Αλλά πώς...; Από την άλλη πλευρά η άλλη θυγατρική βιομηχανία της GM ή SAAB στη Σουηδία ήδη κήρυξε πτώχευση. Πολλές γερμανικές βιομηχανίες που παράγουν ανταλλακτικά για αυτοκίνητα, όπως η φίρμα BOSCH GmbH, και η φίρμα Schaeffler στην πόλη Herzogenaurach εφαρμόζουν το σύστημα της μειωμένης εργασίας για να μην προβούν σε απολύσεις. Ένας φαύλος κύκλος πού κανείς δεν έχει τη δύναμη και την ορατότητα να ξεκαθαρίσει και να δει τι παίζεται πίσω από αυτό το μεγάλο σκηνικό του καπιταλισμού. Ένας σοφός είχε αναφέρει ότι: Το πρώτο σημάδι μίας κατάρρευσης των ηθών είναι η απόκρυψη της αλήθειας, (Montaigne). Σωστό, αυτό συμβαίνει σήμερα στην πραγματικότητα. Πολλές φορές η αγορά εργασίας, μας παρουσιάζεται με “ροδινά” χρώματα ενώ δεν είναι έτσι, ο κόσμος δεν είναι ανάπηρος από αχρωματοψία... Σε πολλά βιομηχανικά προϊόντα, μπορεί καθένας να διαπιστώσει, ότι υπάρχει κορεσμός. Από τη άλλη πλευρά οι μάνατζερ των μεγάλων βιομηχανιών, από πλούσιοι έγιναν τα τελευταία χρόνια πλουσιότεροι και ως εκ τούτου βραδυκίνητοι, η ευλυγισία τους λείπει, τα εκατομμύρια Ευρώ τα έχουν εξασφαλίσει δεν χρειάζονται ταμείο ανεργίας των 400 ή 500 €, ούτε θα πάνε στην κοινωνική πρόνοια για να ζητήσουν το επίδομα ύπαρξης...
Η οικονομία στην ΕΕ μέρα με τη ημέρα καταρρέει και η χιονοστιβάδα που ξεκίνησε να κυλάει από το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ παρασύρει μαζί της και όλες τις υπόλοιπες οικονομίες του κόσμου. Εμείς οι εργαζόμενοι, οι απλοί άνθρωποι, πληρώνουμε την απληστία και τα σπασμένα μιας κακής διαχείρισης των μεγάλων “μάνατζερ”. Ας μου αναφέρουν όλοι αυτοί που κάθονται στις βαθιές πολυθρόνες, όταν εμείς δεν έχουμε εργασία, πως θα επενδύσουμε σαν καταναλωτικό κοινό; Ποια θα είναι η αγοραστική μας δύναμη; Αυτό δεν το σκέφτονται και ούτε τους ενδιαφέρει. Το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης έγκρινε για τη διάσωση και στήριξη της οικονομίας 50 δισεκατομμύρια ευρώ. Ήδη το πρώτο πακέτο ξεκίνησε να λειτουργεί. Τέλος, με τα από όλα αυτά, και την εκλογή του Obama στην Ουάσιγκτον, αφού ο Bush άφησε πίσω του ερείπια, να ελπίζουμε ότι δεν θα ξαναζήσουμε το μεγάλο “κραχ” του 1929 στη Ν. Υόρκη και τα γεγονότα του 1933 στην Ευρώπη. Είναι απαραίτητος ένας έλεγχος στη βιομηχανική παραγωγή αλλά και στη χρηματιστηριακή κίνηση του παγκόσμιου κεφαλαίου. Είναι απαραίτητη μία ανακαίνιση του οικονομικού συστήματος και μία δίκαια κατανομή του χρήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου