"LILI MARLENE" - MARLENE DIETRICH (VIDEO)

ΤΟ ΒΗΜΑ

Μαρλένε Ντίτριχ
Ηθοποιός, τραγουδίστρια (1901-1992)
ΖΩΗ ΚΟΥΣΑΚΗ | Κυριακή 9 Ιουνίου 2002


«Μπαχ, Μπαχ, Μπαχ... οκτώ ώρες την ημέρα πρόβες. Η μητέρα μου κι εγώ παραλίγο να χάσουμε το μυαλό μας. Εγώ παραιτήθηκα πρώτη...».
Η Μαρία Μαγκνταλένε Ντίτριχ γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1901 και μεγάλωσε σύμφωνα με την αυστηρή καθοδήγηση της συντηρητικής μητέρας της. Ηθελε να γίνει μουσικός αλλά ένας τραυματισμός στο αριστερό της χέρι ανέτρεψε τα αρχικά σχέδιά της αναγκάζοντάς την να διακόψει τις σπουδές της. Ετσι αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Το 1924 παντρεύτηκε τον Ρούντολφ Ζίμπερ (βοηθό παραγωγής) και ένα χρόνο μετά απέκτησαν την κόρη τους Μαρία. Ο γάμος τους διαλύθηκε και παρέμειναν φίλοι ως τον θάνατο του «Ρούντι» το 1976. Ως το 1927 η Ντίτριχ ερμήνευε μικρούς ρόλους στο θέατρο και συμμετείχε σε πολλές βουβές ταινίες.

Τον Αύγουστο του 1929 ο σκηνοθέτης του Χόλιγουντ Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ βρέθηκε στο Βερολίνο για τα γυρίσματα μιας ταινίας, γνώρισε την Ντίτριχ και έτσι γεννήθηκε μία από τις πιο πετυχημένες συνεργασίες του κινηματογράφου. Παρά τις αντιρρήσεις πολλών, γύρισαν μαζί την ταινία «Γαλάζιος άγγελος» και έτσι ξεκίνησε η παγκόσμια καριέρα της. Η Ντίτριχ και ο φον Στέρνμπεργκ συνεργάστηκαν μαζί σε συνολικά 6 ταινίες: «Μαρόκο» («Morocco», 1930), «Η ατιμασμένη» («Dishonored» 1931), «Σανγκάη εξπρές» («Shanghai Express», 1932), «Ξανθή Αφροδίτη» («Blond Venus», 1932), «Τραγική τσαρίνα» («Scarlet Empress», 1934). Στο «Μαρόκο», φορώντας φράκο και ημίψηλο καπέλο, ανέδειξε με μοναδικό τρόπο τη θηλυκότητα μέσα από το ανδρικό στυλ που ταυτίστηκε για πάντα με το όνομά της. Δύο δεκαετίες αργότερα ο Kenneth Tynan έγραφε γι' αυτήν: «Ο ανδρισμός της αγγίζει τις γυναίκες και η σεξουαλικότητά της τους άνδρες».

Το 1932 βρήκε την Ντίτριχ στο απόγειο της καριέρας της και οι φήμες την ήθελαν να έχει μπει ανάμεσα στον φον Στέρνμπεργκ, που ήταν στην κυριολεξία μαγεμένος μαζί της, και στη γυναίκα του. Το 1936 η Μαρλένε ήταν η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός του κόσμου. Το 1939 αλλάζοντας την υπηκοότητά της σε αμερικανική αποδοκιμάστηκε από τον γερμανικό λαό και ο Τύπος τής αφιέρωνε πρωτοσέλιδα με τίτλο: «Ντίτριχ: προδότρια της πατρίδας».

Στη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου η Μαρλένε ως Γερμανίδα αισθάνθηκε συνυπεύθυνη για τις πράξεις του Χίτλερ και συμμετείχε στον αγώνα κατά του ναζιστικού κινήματος. Ο ίδιος ο Χίτλερ την θαύμαζε απεριόριστα. Συνεργάτες του προσπάθησαν μάλιστα κατόπιν εντολής του να την δελεάσουν και να την φέρουν πίσω στη Γερμανία. Εκείνη αρνήθηκε και τιμήθηκε αργότερα για την προσφορά της με το μετάλλιο της ελευθερίας.

Το 1947 στέφθηκε από τα περιοδικά ως η «γιαγιά με τη μεγαλύτερη αίγλη στον κόσμο», αποκτώντας το πρώτο από τα τέσσερα εγγόνια της. Το 1950 συνεργάστηκε με τον Αλφρεντ Χίτσκοκ στην ταινία «Ο δολοφόνος έρχεται κάθε βράδυ» («Stage Flight»). Ο Χίτσκοκ, ενθουσιασμένος με τον επαγγελματισμό της, της επέτρεψε να επεμβαίνει στο σετ και να δίνει οδηγίες στους συνεργάτες του, πράγμα ασυνήθιστο για εκείνον.

Το 1951 η Ντίτριχ ηχογράφησε για λογαριασμό της Columbia στη Νέα Υόρκη τον πρώτο της δίσκο με τίτλο Marlene Dietrich Overseas. Το 1952 γύρισε την πλάτη στη μεγάλη οθόνη και η επιλογή της να εμφανιστεί ξανά στη σκηνή στέφθηκε με τεράστια επιτυχία. Το 1960 ρίσκαρε την επιστροφή της στη Γερμανία και παρ' όλη την κατακραυγή που της επεφυλάχθη ­ δεν της συγχώρεσαν ποτέ την αλλαγή της υπηκοότητας ­ εκείνη επέμεινε και κέρδισε πίσω την αγάπη τους.

Τον Σεπτέμβριο του 1975 στο Sydney της Αυστραλίας η Ντίτριχ έπεσε από τη σκηνή και ένα κάταγμα στον μηρό σηματοδότησε το τέλος των εμφανίσεών της. Επέστρεψε στο Παρίσι και έζησε μόνη της, αφού οι περισσότεροι φίλοι της δεν ζούσαν πια: ο Ερνεστ Χεμινγκγουέι, η Εντίθ Πιάφ, ο Ζαν Κοκτό, ο Νόελ Κάουαρντ...

Το 1978 η Ντίτριχ εμφανίστηκε για τελευταία φορά στην ταινία του Ντέιβιντ Χέμινγκ «Ζιγκολό» («Just a gigolo»), με τον David Bowie. Με το τέλος των γυρισμάτων αρνείται πια να φωτογραφηθεί. Οταν ρωτήθηκε αργότερα η απάντησή της ήταν αποστομωτική: «Με έχουν φωτογραφίσει μέχρι θανάτου. Δεν θέλω άλλο». Το 1982 επέτρεψε στον Μαξιμίλιαν Σελ να ηχογραφήσει την τελευταία της συνέντευξη διάρκειας 18 ωρών. Ο Σελ χρησιμοποίησε αποσπάσματα της συνέντευξης στο αριστουργηματικό ντοκυμαντέρ με τίτλο «Marlene: Α feature» που γνώρισε το 1984 τεράστια επιτυχία παγκοσμίως.

Στις 6 Μαΐου 1992 η Μαρλένε Ντίτριχ άφησε την τελευταία της πνοή στο διαμέρισμά της στο Παρίσι.