Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008
S.O.S. Επείγουσα έκκληση για τον Χάρη Νικολαΐδη!
της Χριστιάννας Λούπα
Σ’ έναν πλανήτη δύο ταχυτήτων, σε κάποιες χώρες η ελευθερία του λόγου είναι κακούργημα, ο διαχωρισμός των εξουσιών ανύπαρκτος και η απονομή πραγματικής δικαιοσύνης ανεκπλήρωτο όνειρο στη φαντασία των πιο τολμηρών.
Δυστυχώς, θύμα ενός ολοκληρωτικού και άκαμπτου καθεστώτος έτυχε να πέσει και ο ομογενής δημοσιογράφος, συγγραφέας και καθηγητής αγγλικής φιλολογίας, Χάρης Νικολαΐδης, από την Αυστραλία, που συνελήφθη στο αεροδρόμιο της Μπανκόγκ στις 31 Αυγούστου και κρατείται έκτοτε στις χειρότερες φυλακές της Ταϋλάνδης.
Ο Νικολαϊδης κατηγορείται ότι πρόσβαλε τον πρίγκιπα στη νουβέλα του που εξελίσσεται στην Ταϊλάνδη και η οποία τυπώθηκε και κυκλοφόρησε εκεί το 2005, σε εβδομήντα μόλις αντίτυπα, με τίτλο «Verisimilitude» («Αληθοφάνεια») και τον υπότιτλο «Is the truth, truth?».
Γράφει, λοιπόν, σε κάποια σελίδα ο συγγραφέας: «Από τον βασιλιά Ράμα μέχρι τον Διάδοχο του Θρόνου, η αριστοκρατία ήταν γνωστή για τα ρομαντικά καμώματα και τις κόντρες. Ο Διάδοχος του Θρόνου είχε πολλές συζύγους - ενήλικες και ανήλικες, με μια κλίκα από μαιτρέσες για ψυχαγωγία. Μια από τις τελευταίες συζύγους του, εξορίστηκε με όλη της την οικογένεια και ένα γιο, που απέκτησαν μαζί, για μια απερισκεψία που δεν έγινε γνωστή. Αμέσως παντρεύτηκε άλλη γυναίκα και έγινε πατέρας άλλου παιδιού. Ήταν γνωστό ότι αν ο πρίγκιπας ερωτευόταν με μια από τις ανήλικες συζύγους του και τον πρόδιδε, αυτή και η οικογένεια της θα εξαφανίζονταν με όλα τους τα υπάρχοντα και ό ,τι απέμενε από την ύπαρξή τους για πάντα».
Η αναφορά αυτή θεωρήθηκε «προδοτική και προσβλητική για την πολιτική και κοινωνική ζωή της σύγχρονης Ταϊλάνδης», με αποτέλεσμα να προκληθεί σάλος και να αποσυρθούν τα λίγα βιβλία που κυκλοφορούσαν. Έτσι, τον περασμένο Μάρτιο εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης σε βάρος του ομογενή, ο οποίος όμως δεν το γνώριζε. Το πληροφορήθηκε όταν επισκέφθηκε την χώρα, λίγο πριν αναχωρήσει για την Αυστραλία, όταν τον συνέλαβαν στο αεροδρόμιο τον περασμένο Αύγουστο.
Στο μεταξύ, ούτε κατηγορία έχει απαγγελθεί, ούτε η ημερομηνία της δίκης έχει οριστεί, ενώ τρεις αιτήσεις του για αποφυλάκιση έως τη διεξαγωγή της δίκης έχουν απορριφθεί, με το αιτιολογικό ότι μπορεί να δραπετεύσει ή να προβεί στην ίδια αξιόποινη πράξη.
«Μπορεί να περάσουν και μήνες έως ότου απαγγελθούν οι κατηγορίες. Στο μεταξύ οι συνθήκες κράτησής του είναι άθλιες» δήλωσε ο αδελφός του, Φώτης, που τον επισκέφθηκε στην Μπανγκόκ. Κανείς δεν επιτρέπεται να δει τον Χάρη, παρά τις παρεμβάσεις της Αυστραλιανής Πρεσβείας, ενώ στο κελί του είναι στοιβαγμένοι ενενήντα κρατούμενοι, πολλοί από τους οποίους πάσχουν από φυματίωση. Στην αρχή κοιμόταν με μια κουβέρτα στο πάτωμα. Κατόπιν ο αδελφός του κατάφερε, μέσω της Πρεσβείας, να του εξασφαλίσει τουλάχιστον ένα στρώμα, ενώ στο συγκινητικό γράμμα με λατινικούς χαρακτήρες, που κατάφερε να στείλει στους ηλικιωμένους γονείς του, ο Χάρης αναφέρει ότι του κλέβουν το φαγητό και το νερό καθώς και ότι πολλές φορές του πέρασε η ιδέα να αυτοκτονήσει με την προοπτική της 15ετούς κάθειρξης που πιθανότατα θα επισύρει η ποινή του.
Σύμφωνα με την «The Wall Street Journal», εξ άλλου, που αναφέρθηκε εκτενώς στην υπόθεση Νικολαΐδη, αλλά και άλλων, που τους έχουν κατά καιρούς «καταπιεί» τα μπουντρούμια της ασιατικής χώρας, «Ορισμένοι Ταϊλανδοί θεωρούν τον βασιλιά ως θεότητα και κουβαλούν μαζί τους την φωτογραφία του για καλή τύχη».
Καλή και πολλή τύχη, ωστόσο, θα χρειαστεί ο Χάρης για να καταφέρει ποτέ να βγει από τα μεσαιωνικά κάτεργα της Ταϋλάνδης, που θυμίζουν τις φυλακές της γειτονικής μας Τουρκίας και παραπέμπουν σε σκηνές από «Το εξπρές του μεσονυκτίου». Εκτός από τύχη όμως αυτό που προέχει είναι η υποστήριξη και κινητοποίηση όλων μας, όχι μόνο εκείνων που αγαπούν τον άτυχο ομογενή, αλλά και όλων των σκεπτόμενων ανθρώπων, που θα ήθελαν κάποτε να δουν τον ολοκληρωτισμό να εξαφανίζεται από προσώπου Γης και τα ανθρώπινα δικαιώματα να βασιλεύουν απ' άκρη σ' άκρη.
Ας καλέσουμε όλοι την Πρεσβεία της Ταϋλάνδης στην Αθήνα, στο 210 6710155 για να διαμαρτυρηθούμε ή ας στείλουμε e-mail στο thaiath@otenet.gr. Όσοι περισσότεροι τόσο το καλύτερο. Για να μην επαληθευθούν οι φόβοι του Χάρη, ότι αν ξεχαστεί το θέμα του, θα ξεχαστεί κι ο ίδιος στα μπουντρούμια της Ταϋλάνδης!
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ
14 October 2008
His Excellency, the Ambassador
Royal Thai Embassy Australia
111 Empire CCT
Yarralumla, ACT 2600
Dear Sir,
RE: Harry Nicolaides – Lese Majeste Charge
We are writing to you on behalf of the community associations and individuals listed below and also the family of Harry
Nicolaides, an Australian citizen, who has been arrested and detained at the Bangkok Remand Prison since 31 August
2008 on a charge of Lese Majeste pursuant to the Thai penal code.
Harry has since been refused three bail applications and has been detained for almost 7 weeks. His family and friends
and the undersigned parties are deeply concerned about his welfare and are hoping that his case can be expedited quickly
through the Thai criminal justice system.
The purpose of this letter is to make and support an impassioned plea to His Majesty the King and his Royal family and
to the relevant Thai authorities to take active steps that will enable Harry’s case to be dealt with swiftly. The Nicolaides
family has sent you a letter dated 16 September 2008 detailing Harry’s background and circumstances and which offered
a sincere apology to the Royal family on behalf of Harry. We would be grateful if, as the Ambassador to Thailand, you
could refer this letter on behalf of all the undersigned parties and the letter from Harry’s family dated 16 September 2008
direct to the Royal family and to the Thai authorities responsible for the prosecution of Harry’s case.
We, the undersigned parties, fully support an impassioned plea to have Harry Nicolaides’ case dealt with very swiftly and
that steps are taken to allow his release at the earliest possible opportunity.
NAME OF ENTITY/ INDIVIDUAL SIGNED
ABN 25 004 771562
EST 1932
CYPRUS COMMUNITY
OF MELBOURNE & VICTORIA
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
MEΛΒΟΥΡΝΗΣ & ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ
Cyprus Community of Melbourne & Victoria
495 Lygon St Brunswick Victoria 3057 Australia
P.O Box 304 Brunswick Victoria 3057 Australia
Telephone. 03 9386 5588 Facsimile. 03 9386 6088
Email: admin@cyprus.com.au - www.cyprus.com.au
Sign the petition below to help free the writer and journalist Harry Nicolaides who has been detained in the
Bangkok Remand Prison since 31 August 2008.
Ask your colleagues, friends and relatives to sign the petition and return it to the Cypriot Community of
Melbourne and Victoria at the address below.
Petition to free Harry Nicolaides
His Excellency, the Ambassador
Royal Thai Embassy Australia
111 Empire CCT
Yarralumla, ACT 2600
Dear Sir,
RE: Harry Nicolaides – Lese Majeste Charge
We are writing to you on behalf of the community associations and individuals listed below and also the family of Harry
Nicolaides, an Australian citizen, who has been arrested and detained at the Bangkok Remand Prison since 31 August
2008 on a charge of Lese Majeste pursuant to the Thai penal code.
Harry has since been refused three bail applications and has been detained for almost 7 weeks. His family and friends
and the undersigned parties are deeply concerned about his welfare and are hoping that his case can be expedited quickly
through the Thai criminal justice system.
The purpose of this letter is to make and support an impassioned plea to His Majesty the King and his Royal family and
to the relevant Thai authorities to take active steps that will enable Harry’s case to be dealt with swiftly. The Nicolaides
family has sent you a letter dated 16 September 2008 detailing Harry’s background and circumstances and which offered
a sincere apology to the Royal family on behalf of Harry. We would be grateful if, as the Ambassador to Thailand, you
could refer this letter on behalf of all the undersigned parties and the letter from Harry’s family dated 16 September 2008
direct to the Royal family and to the Thai authorities responsible for the prosecution of Harry’s case.
We, the undersigned parties, fully support an impassioned plea to have Harry Nicolaides’ case dealt with very swiftly and
that steps are taken to allow his release at the earliest possible opportunity.
NAME OF ENTITY/ INDIVIDUAL SIGNED
ABN 25 004 771562
EST 1932
CYPRUS COMMUNITY
OF MELBOURNE & VICTORIA
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
MEΛΒΟΥΡΝΗΣ & ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ
Cyprus Community of Melbourne & Victoria
495 Lygon St Brunswick Victoria 3057 Australia
P.O Box 304 Brunswick Victoria 3057 Australia
Telephone. 03 9386 5588 Facsimile. 03 9386 6088
Email: admin@cyprus.com.au - www.cyprus.com.au
Sign the petition below to help free the writer and journalist Harry Nicolaides who has been detained in the
Bangkok Remand Prison since 31 August 2008.
Ask your colleagues, friends and relatives to sign the petition and return it to the Cypriot Community of
Melbourne and Victoria at the address below.
Petition to free Harry Nicolaides
Φυλακές: Αναμορφωτήρια ή Κολαστήρια
της Χριστιάννας Λούπα
Είναι άραγε ποτέ δυνατόν να αποδώσει ένα σωφρονιστικό σύστημα όταν κατάδικοι ανακατεύονται με υπόδικους, βαρυποινίτες με νεαρούς μικροπαραβάτες, έμποροι ναρκωτικών με παραβάτες του κοινού ποινικού νόμου και υπό απέλαση μετανάστες και τέλος όλοι αυτοί μαζί στριμώχνονται σε μερικά τετραγωνικά μέτρα λόγω της συμφόρησης των φυλακών;
Η εικόνα των ελληνικών φυλακών είναι δυστυχώς πολύ θλιβερή: Σε κελιά προορισμένα για δύο κρατούμενους, στοιβάζονται πέντε, έξι ή και επτά ακόμα άτομα, ενώ η βία και οι τσακωμοί είναι καθημερινή ρουτίνα. Στον Κορυδαλλό, για παράδειγμα, στεγάζονται 2.262 κρατούμενοι, ενώ η φυλακή είναι προορισμένη για 640. Στις «σκληρές» φυλακές μάλιστα ο ζωτικός χώρος που αναλογεί σε κάθε κρατούμενο είναι 0,70 τ.μ., όταν το «πλαφόν» που έχει θέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι επτά μέτρα ανά κρατούμενο!
Σε μια προσπάθεια αναμόρφωσης του σωφρονιστικού μας συστήματος ωστόσο, τα τελευταία τρία χρόνια γίνεται συστηματική προσπάθεια επίλυσης των δύο παραπάνω προβλημάτων. Έξι νέα καταστήματα κράτησης σύγχρονων προδιαγραφών, που αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί ως το 2010, φαίνεται ότι θα συντελέσουν αρκετά στην αποσυμφόρηση των φυλακών, παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις με γειτονικές χώρες, που βρίσκονται σε εξέλιξη, για την επιτάχυνση μεταφοράς κρατουμένων υπηκόων τους, προκειμένου να εκτίσουν το υπόλοιπο της ποινής τους στην πατρίδα τους. Ας σημειωθεί εδώ ότι 42% των εγκλείστων στις ελληνικές φυλακές είναι αλλοδαποί.
Επίσης, σύμφωνα με πηγές του Υπουργείου Δικαιοσύνης, σε πάνω από τα μισά σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας, έχει ήδη γίνει ο διαχωρισμός των κρατουμένων κατά ομοειδείς κατηγορίες, ανάλογα με το αδίκημα και το ύψος της ποινής που εκτίουν, όπως άλλωστε προβλέπεται και από το Σωφρονιστικό Κώδικα. Ως ρηξικέλευθο βήμα θα πρέπει να χαρακτηριστούν οι κτιριακές παρεμβάσεις που έγιναν στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, όπου χωρίστηκαν οι ανήλικες από τις ενήλικες κρατούμενες, οι μητέρες με τα μωρά τους και εκείνες που έχουν καταδικαστεί για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών.
Σημαντικότατο θεσμό εξ άλλου αποτελούν τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας για τους κρατούμενους, αλλά και η κατασκευή ενός πρότυπου σχολικού συγκροτήματος στις φυλακές ανηλίκων της Αυλώνας.
Μολονότι πολλά θετικά βήματα φαίνονται να γίνονται, ο δρόμος που έχουμε ακόμα μπροστά μας είναι πολύ μακρύς. Είναι γνωστά σε όλους μας τα «κυκλώματα» μέσα στα σωφρονιστικά καταστήματα, που διακινούν ναρκωτικά, ποτά και τσιγάρα, έναντι αδράς αμοιβής - στα οποία όχι σπάνια είναι μπλεγμένοι και σωφρονιστικοί υπάλληλοι – και οι ομάδες - συμμορίες, που αντιμάχονται μεταξύ τους και αποτελούν «κράτος εν κράτει» με τους δικούς τους νόμους. Αλίμονο στον κρατούμενο εκείνο που δεν πάει με τα νερά τους! Ο νόμος της εκδίκησης είναι αμείλικτος.
«Στη φυλακή δεν μιλά κανείς και σε περίπτωση που εντοπισθεί και κατηγορηθεί ότι συμμετέχει σε κάποια ομάδα, προτιμά να τιμωρηθεί σκληρά από τη φυλακή, να πάει ακόμα και στο πειθαρχείο, παρά να μιλήσει και να βρεθεί αντιμέτωπος με τ’ αδέλφια», αναφέρουν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι.
Φυσικά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία επανειλημμένα έχει κάνει συστάσεις στη χώρα μας. Με αφορμή το τελευταίο πόρισμα που είχε δημοσιοποιηθεί στις 20 Δεκεμβρίου 2006 και αφορούσε τις επισκέψεις ιατρών και εμπειρογνωμόνων σε φυλακές και κρατητήρια, που διαπίστωσαν σωρεία σοβαρών παρατυπιών, κατέφθασε πριν μερικούς μήνες αιφνιδιαστικά κλιμάκιο του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη των βασανιστηρίων για επιτόπια έρευνα στις φυλακές, στα κρατητήρια των Αστυνομικών Τμημάτων και στα στρατόπεδα κράτησης των λαθρομεταναστών.
Δεδομένου λοιπόν ότι οι φυλακές αποτελούν αξιόπιστο δείγμα πολιτισμού μιας χώρας, η πρόκληση είναι τεράστια. Η πρόκληση να καταστήσουμε τις φυλακές κέντρα σωφρονισμού και όχι τιμωρίας, αναμορφωτήρια με τη σωστή έννοια και όχι κέντρα διαφθοράς και κολαστήρια, σχολεία δεύτερης ευκαιρίας και ελπίδας και όχι φυτώρια παραγωγής και εκπαίδευσης εγκληματιών.
Ένας πρέπει να είναι ο στόχος και όλες οι προσπάθειες οφείλουν να συγκλίνουν σε μία και μόνη συνισταμένη: Την όσο γίνεται ομαλότερη επανένταξη των κρατουμένων στην κοινωνία, καθιστώντας τις φυλακές κέντρα επιμόρφωσης και επαγγελματικής κατάρτισης για όλους τους εγκλείστους.
Μας το λέγαν κάθε βράδυ απ΄τα Λονδίνα τους (του Ντίνου Αυγουστή από την Κύπρο)
Δημοσιεύω αυτούσιο το κείμενο του κυρίου Ντίνου Αυγουστή, όπως μου το έστειλε ο κύριος Φώτιος Μιχαήλ.
Μας τα λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους…
Τις ζούσαμε πραγματικά και τις περιμέναμε με αγωνία εμείς τις Εθνικές επετείους. Με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα της Κύπρου να μεταδίδει ολημερίς εμβατήρια και τα τραγούδια του 40. Παρελάσεις, αναπαραστάσεις μαχών, λαμπαδοδρομίες, απονομή τιμών στους παλαίμαχους πολεμιστές. Και είναι πολλές χιλιάδες οι Έλληνες Κύπριοι που έφυγαν εθελοντές για τον πόλεμο. Πολέμησαν παντού. Από τις ψηλές βουνοκορφές της Πίνδου, το Αργυρόκαστρο, τους Άγιους Σαράντα, το Τεπελένι, μέχρι τις βαθιές χαράδρες της Κλεισούρας και τις πλαγιές του 731.
Να τι μετέδιδε την επομένη της 28ης Οκτωβρίου του 1940, από την Λευκωσία ο ανταποκριτής του Ρέουτερ: «Εις ολόκληρον την Κύπρο επικρατεί αφάνταστος ενθουσιασμός αφ’ ής στιγμής ελήφθη η είδηση ότι η ΕΛΛΑΔΑ απεφάσισε ν’ αμυνθεί διά των όπλων εις την Ιταλικήν επίθεση. Εις ολόκληρον την νήσον υψώθηκαν Ελληνικές σημαίες οι οποίες κυμάτιζαν παρά τας Αγγλικάς. Μέγα πλήθος, συγκεντρώθη προ του Ελληνικού προξενείου και έψαλλεν Ελληνικούς ύμνους. Εις το προξενείο της Λευκωσίας κατά πυκνάς μάζας προσέρχονται ευσταλείς Ελληνοκύπριοι ζητούντες να αποσταλούν εις την Ελλάδα όπως υπηρετήσουν εις τας τάξεις του Ελληνικού στρατού». Παρ’ όλα αυτά, λίγους μήνες αργότερα, ο βρετανός πρωθυπουργός απαγορεύει στην εξόριστη Ελληνική κυβέρνηση να εγκατασταθεί στην Κύπρο. Δεν επιτρέπει ακόμη την εκπαίδευση Ελλήνων νεοσυλλέκτων στο νησί. Και όλα αυτά, την ίδια ακριβώς ώρα που άναυδος από τις ηρωικές θυσίες των παιδιών της μάνας Ελλάδας, δήλωνε, πως τώρα πια θα λέμε: «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Κάναμε τραγούδι τον καημό, με στίχους που κέντησαν οι Τραϊφόρος και ο Σουγιούλ και απέδιδε εξαίσια η τραγουδίστρια της νίκης Σοφία Βέμπο: «Ποιος το περίμενε στ’ αλήθεια, να βγουν ψευτιές και παραμύθια και να ξεχάσουν πια τα λόγια εκείνα τους, που μας τα λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους… Σε κάθε χιονισμένη ράχη, σαν πολεμούσαμε μονάχοι, όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζετε και μες τα μάτια με λατρεία μας κοιτάζετε. Μα ξεχασμένα όλα εκείνα, η Πίνδος και η Πρεμεσίνα, ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα χύσαμε να μας καθίσουν στο σκαμνί γιατί νικήσαμε…. Μα φυσικό θα μας φανεί κι’ αυτό ακόμα και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ’ ένα στόμα: Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, όσο μπορείς κρατήσου και στα παλιά παπούτσια σου γράψε όσα λεν οι εχθροί σου, κι’ αν μας την έσκασαν με μπαμπεσιά οι σύμμαχοι με μπαμπεσιά στην μοιρασιά, κάνε κουράγια Ελλάδα μου μην μας αρρωστήσεις, γιατί το θέλει κι ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».
Και η ιστορία. Τι να έγραψε αλήθεια η Ιστορία για εκείνη την ανεπανάληπτη εποποιία των Πανελλήνων. Να τι γράφει στο ημερολόγια του ο αείμνηστος πολεμιστής του Αλβανικού έπους Κωνστάντιος Γιαλλουρίδης: «Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι νικητές του β΄ Παγκοσμίου πολέμου, Άγγλοι, Αμερικανοί και Σοβιετικοί ηττήθηκαν από το Χιτλερικό πνεύμα, γιατί το εφάρμοσαν με τη συνδιάσκεψη της Γιάλτας (1945), πριν παραδοθεί η Γερμανία (!), γιατί εκεί μοίρασαν τους λαούς της Ευρώπης και των άλλων Ηπείρων σαν κοπάδια προβάτων. Γι’ αυτό οι «Ισχυροί της Γής» στις 8 Μαΐου του 1995, όταν εόρτασαν τα πενηντάχρονα της νίκης κατά του άξονα στην Μόσχα, δεν βρήκαν σκόπιμο να αναφερθούν στην συμβολή της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ εξήραν την συμβολή της Γαλλίας, που χάρη στο «πουρκουά» των Γάλλων στρατιωτών παραδόθηκε σε 20 μέρες! Η μάνα Ελλάδα που όχι μόνο απουσίασε από την απονομή των επάθλων της νίκης, αλλά βρέθηκε να αιματοκυλίζεται στα χωριά, στις πόλεις, στα βουνά και στα λαγκάδια, από μια ανελέητη εμφύλια συμφορά.
Για όσους ακόμα απορούν λοιπόν για εκείνη την απίστευτης γενναιότητας αντίσταση των Ελλήνων απέναντι στις σιδερόφρακτες στρατιές του Χίτλερ αρκεί μια μικρή μόνο υπόμνηση από τον Στρατηγό των Στρατηγών, τον Ιωάννη Μακρυγιάννη: «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας, Να ‘ρθη ένα να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλη και τα δυό μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά, δέκα μάτια να ‘χω, στραβός θα να ‘μαι. Ότι σ’ αυτήνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού».
Και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Ο κόσμος μας έλεγεν τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί δεν εκάναμεν την επανάστασιν διατί ηθέλαμεν συλλογισθή πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυραταποθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την ειδική μας, την τουρκικήν δύναμιν. Τώρα που ενικήσαμεν, που ετελειώσαμεν με το καλό τον πόλεμο μας μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμεν ηθέλαμεν τρώγει κατάρες».
Επίκαιρα όπως πάντα μηνύματα για όλους μας. Αρκεί βεβαίως να μην έχουμε ήδη παραδοθεί στον αδηφάγο παγκοσμιοποιημένο, δήθεν πολυπολιτισμικό με τα ξύλινα πόδια αμερικανικό γίγαντα…Αυτή είναι η αληθινή Ιστορία μας κυρίες και κύριοι και όσοι πιστοί προσέλθετε.
Ντίνος Αυγουστή
Εκπαιδευτικός στο Α.Τ.Ε.Ι. της Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού.
a.avgoustis@hotmail.com.
Μας τα λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους…
Τις ζούσαμε πραγματικά και τις περιμέναμε με αγωνία εμείς τις Εθνικές επετείους. Με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα της Κύπρου να μεταδίδει ολημερίς εμβατήρια και τα τραγούδια του 40. Παρελάσεις, αναπαραστάσεις μαχών, λαμπαδοδρομίες, απονομή τιμών στους παλαίμαχους πολεμιστές. Και είναι πολλές χιλιάδες οι Έλληνες Κύπριοι που έφυγαν εθελοντές για τον πόλεμο. Πολέμησαν παντού. Από τις ψηλές βουνοκορφές της Πίνδου, το Αργυρόκαστρο, τους Άγιους Σαράντα, το Τεπελένι, μέχρι τις βαθιές χαράδρες της Κλεισούρας και τις πλαγιές του 731.
Να τι μετέδιδε την επομένη της 28ης Οκτωβρίου του 1940, από την Λευκωσία ο ανταποκριτής του Ρέουτερ: «Εις ολόκληρον την Κύπρο επικρατεί αφάνταστος ενθουσιασμός αφ’ ής στιγμής ελήφθη η είδηση ότι η ΕΛΛΑΔΑ απεφάσισε ν’ αμυνθεί διά των όπλων εις την Ιταλικήν επίθεση. Εις ολόκληρον την νήσον υψώθηκαν Ελληνικές σημαίες οι οποίες κυμάτιζαν παρά τας Αγγλικάς. Μέγα πλήθος, συγκεντρώθη προ του Ελληνικού προξενείου και έψαλλεν Ελληνικούς ύμνους. Εις το προξενείο της Λευκωσίας κατά πυκνάς μάζας προσέρχονται ευσταλείς Ελληνοκύπριοι ζητούντες να αποσταλούν εις την Ελλάδα όπως υπηρετήσουν εις τας τάξεις του Ελληνικού στρατού». Παρ’ όλα αυτά, λίγους μήνες αργότερα, ο βρετανός πρωθυπουργός απαγορεύει στην εξόριστη Ελληνική κυβέρνηση να εγκατασταθεί στην Κύπρο. Δεν επιτρέπει ακόμη την εκπαίδευση Ελλήνων νεοσυλλέκτων στο νησί. Και όλα αυτά, την ίδια ακριβώς ώρα που άναυδος από τις ηρωικές θυσίες των παιδιών της μάνας Ελλάδας, δήλωνε, πως τώρα πια θα λέμε: «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Κάναμε τραγούδι τον καημό, με στίχους που κέντησαν οι Τραϊφόρος και ο Σουγιούλ και απέδιδε εξαίσια η τραγουδίστρια της νίκης Σοφία Βέμπο: «Ποιος το περίμενε στ’ αλήθεια, να βγουν ψευτιές και παραμύθια και να ξεχάσουν πια τα λόγια εκείνα τους, που μας τα λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους… Σε κάθε χιονισμένη ράχη, σαν πολεμούσαμε μονάχοι, όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζετε και μες τα μάτια με λατρεία μας κοιτάζετε. Μα ξεχασμένα όλα εκείνα, η Πίνδος και η Πρεμεσίνα, ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα χύσαμε να μας καθίσουν στο σκαμνί γιατί νικήσαμε…. Μα φυσικό θα μας φανεί κι’ αυτό ακόμα και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ’ ένα στόμα: Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, όσο μπορείς κρατήσου και στα παλιά παπούτσια σου γράψε όσα λεν οι εχθροί σου, κι’ αν μας την έσκασαν με μπαμπεσιά οι σύμμαχοι με μπαμπεσιά στην μοιρασιά, κάνε κουράγια Ελλάδα μου μην μας αρρωστήσεις, γιατί το θέλει κι ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».
Και η ιστορία. Τι να έγραψε αλήθεια η Ιστορία για εκείνη την ανεπανάληπτη εποποιία των Πανελλήνων. Να τι γράφει στο ημερολόγια του ο αείμνηστος πολεμιστής του Αλβανικού έπους Κωνστάντιος Γιαλλουρίδης: «Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι νικητές του β΄ Παγκοσμίου πολέμου, Άγγλοι, Αμερικανοί και Σοβιετικοί ηττήθηκαν από το Χιτλερικό πνεύμα, γιατί το εφάρμοσαν με τη συνδιάσκεψη της Γιάλτας (1945), πριν παραδοθεί η Γερμανία (!), γιατί εκεί μοίρασαν τους λαούς της Ευρώπης και των άλλων Ηπείρων σαν κοπάδια προβάτων. Γι’ αυτό οι «Ισχυροί της Γής» στις 8 Μαΐου του 1995, όταν εόρτασαν τα πενηντάχρονα της νίκης κατά του άξονα στην Μόσχα, δεν βρήκαν σκόπιμο να αναφερθούν στην συμβολή της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ εξήραν την συμβολή της Γαλλίας, που χάρη στο «πουρκουά» των Γάλλων στρατιωτών παραδόθηκε σε 20 μέρες! Η μάνα Ελλάδα που όχι μόνο απουσίασε από την απονομή των επάθλων της νίκης, αλλά βρέθηκε να αιματοκυλίζεται στα χωριά, στις πόλεις, στα βουνά και στα λαγκάδια, από μια ανελέητη εμφύλια συμφορά.
Για όσους ακόμα απορούν λοιπόν για εκείνη την απίστευτης γενναιότητας αντίσταση των Ελλήνων απέναντι στις σιδερόφρακτες στρατιές του Χίτλερ αρκεί μια μικρή μόνο υπόμνηση από τον Στρατηγό των Στρατηγών, τον Ιωάννη Μακρυγιάννη: «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας, Να ‘ρθη ένα να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλη και τα δυό μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά, δέκα μάτια να ‘χω, στραβός θα να ‘μαι. Ότι σ’ αυτήνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού».
Και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Ο κόσμος μας έλεγεν τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί δεν εκάναμεν την επανάστασιν διατί ηθέλαμεν συλλογισθή πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυραταποθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την ειδική μας, την τουρκικήν δύναμιν. Τώρα που ενικήσαμεν, που ετελειώσαμεν με το καλό τον πόλεμο μας μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμεν ηθέλαμεν τρώγει κατάρες».
Επίκαιρα όπως πάντα μηνύματα για όλους μας. Αρκεί βεβαίως να μην έχουμε ήδη παραδοθεί στον αδηφάγο παγκοσμιοποιημένο, δήθεν πολυπολιτισμικό με τα ξύλινα πόδια αμερικανικό γίγαντα…Αυτή είναι η αληθινή Ιστορία μας κυρίες και κύριοι και όσοι πιστοί προσέλθετε.
Ντίνος Αυγουστή
Εκπαιδευτικός στο Α.Τ.Ε.Ι. της Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού.
a.avgoustis@hotmail.com.
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008
ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ Μια ροκ φιγούρα άλλης εποχής Τριάντα χρόνια από το θάνατό της
της Χριστιάννας Λούπα
«Μα σ' εκείνο τον πόλεμο όλοι έδωσαν τη ζωή τους. Τα πόδια τους, τα μάτια τους, τα χέρια τους, την υγειά τους. Εγώ τι έδωσα; Τη φωνή μου, που καλή ή κακή, την έχω ακόμα ακέραιη και ζωντανή. Δεν μου χρωστάει λοιπόν τίποτα ούτε το ελαφρό τραγούδι, ούτε η Ελλάδα. Εγώ τους χρωστάω τα πάντα, γιατί αυτά με κάνανε Βέμπο».
Τι είναι η Πατρίδα; Έννοια άπιαστη, αλλά αγαπημένη. Είναι οι ρίζες, τα βιώματά μας, τα παιδικά μας χρόνια, η Ιστορία μας. Είναι αυτό που μάθαμε να αγαπάμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, είναι αυτό που ενώνει τους «φιλέριδες» Έλληνες, σε όποια εσχατιά της Γης κι αν βρίσκονται, είναι αυτό που δεν επιτρέπουμε σε κανέναν ξένο να αγγίξει, το «ιερό», που φυλάμε στην πιο πολύτιμη και τρυφερή θέση της καρδιάς μας.
Τι είναι η ντίβα; Μια θεά, αλλά με ανθρώπινη μορφή. Δεν έχει ανάγκη από συστάσεις, ούτε φιλοφρονήσεις. Δεν είναι η ομορφιά που την καταξιώνει, η παρουσία της ωστόσο, είναι επιβλητική. Κι όταν ακόμα δεν την βλέπεις, ξέρεις πως είναι εκεί. Από την αύρα της. Μια θεά ευλογημένη από τις Μοίρες, προορισμένη να αφήσει την ανεξίτηλη σφραγίδα της σε μια εποχή.
Ας φανταστούμε λοιπόν τι γίνεται όταν οι δύο παραπάνω έννοιες ενωθούν: Όταν η «ντίβα» συνάντησε την «Πατρίδα», γεννήθηκε η μοναδική Σοφία Βέμπο.
Γεννημένη στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης το 1910, η Έφη Μπέμπου κατέληξε με την πολυπληθή οικογένειά της στο Βόλο, ενώ ως νεαρή κοπέλα αναγκάστηκε να εργαστεί για να στηρίξει οικονομικά τα αγαπημένα της πρόσωπα. Όταν ανακαλύφθηκε το ταλέντο της, η δεκαοκτάχρονη Σοφία Βέμπο πλέον, εκτοξεύτηκε με εξαιρετική ευκολία στην κορυφή, μολονότι κάποιοι ήταν δύσπιστοι απέναντι στην ασυνήθιστη μπάσα φωνή της.
Τα τραγούδια της δεν άργησαν να γίνουν μόδα στους κύκλους της καλής αθηναϊκής κοινωνίας, ενώ η θεατρική επιθεώρηση της είχε ήδη ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά της. Η μελαχρινή αγέρωχη κοπέλα με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια ωστόσο, δεν θα γίνει ποτέ «δήθεν», δεν θα απαρνηθεί την καταγωγή της, δεν θα αλλοτριωθεί από τα φώτα της δημοσιότητας και δεν θα διστάσει να λανσάρει το τσεμπέρι και το κοντογούνι, αλλά και το αρχοντορεμπέτικο στα καλύτερα σαλόνια.
Στις σκληρές μέρες του ελληνοϊταλικού πολέμου θα την βρει κανείς στα νοσοκομεία να τραγουδά για τους τραυματίες που φτάνουν από το μέτωπο, να γίνεται ένα μαζί τους, να κλαίει μαζί τους. Να κλαίει για την Ελλάδα που αγωνίζεται και ψυχορραγεί. Ζητώντας από τον Τραϊφόρο να της γράψει στίχους για την πατρίδα πάνω στη μουσική του τραγουδιού του ίδιου και του Σουγιούλ, Ζεχρά, θα γεννηθεί ο θούριος του αλβανικού έπους, αλλά κι ένας μεγάλος και πολυκύμαντος έρωτας.
Πράγματι, το «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», δεν έχει θέση πια στην πρωτεύουσα. Θα το πάρει ο άνεμος, θα το σκορπίσει σε κάθε γωνιά της ελλαδικής γης και θα καταλήξει στα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας, εκεί όπου πραγματικά ανήκει. Σαν αντίλαλος θα αντηχήσει στις χαράδρες και στις κακοτράχαλες πλαγιές, ύμνος θα γίνει των φαντάρων, που δακρύζουν στο άκουσμά του και πίνουν νερό στο όνομα της Σοφίας. Θα γίνει η δική μας «Λιλλή Μαρλέν».
Από την Αίγυπτο που κατέφυγε μετά την εισβολή των Γερμανών, συνέχισε να τραγουδά και να εμψυχώνει τον στρατό μας στη Μέση Ανατολή. Ό,τι είχε και δεν είχε το έδωσε για οικονομική ενίσχυση του Ναυτικού μας. Μετά την επάνοδό της στην Ελλάδα, η καριέρα της συνεχίζεται με την ίδια επιτυχία, ενώ ανοίγει και το δικό της θέατρο στο Μεταξουργείο.
Ο αγαπητός της φίλος και συνεργάτης Τάκης Λάμπρου παρατηρεί ότι «Όταν συνεργαζόσουν με τη Βέμπο, ήταν σαν να κρατάς τα Ιμαλάια επάνω σου. Απορώ πώς άντεξα αυτό το βάρος της προσωπικότητας της Σοφίας». Και αναφέρει ένα χαρακτηριστικό ευτράπελο με τη βασίλισσα Φρειδερίκη: «Ήμαστε σε μια γιορτή. Η Σοφία τραγούδησε ωραία και καλά. Το ‘60 έγινε αυτό. Μόλις τελείωσε, η βασίλισσα Φρειδερίκη τη χαιρέτησε και κάθισαν να μιλήσουν. Για μια στιγμή εγώ ήθελα να πιω νερό. Διψούσα. Εκείνη χωρίς δεύτερη σκέψη σταμάτησε τη συζήτηση, κάλεσε το σερβιτόρο και του ζήτησε ένα ποτήρι νερό. Η βασίλισσα την κοιτούσε με απορία. Στη συνέχεια της είπε: Σοφία μου, το ξέρεις πως μιλάς με τη βασίλισσα; Η Σοφία είπε αποστομωτικά: Φρειδερίκη μου, εσύ βασίλισσα με το στέμμα στο κεφάλι, εγώ βασίλισσα με τη φωνή μου»!
Έτσι έμεινε η Βέμπο μέχρι το τέλος της ζωής της: γνήσια, ατρόμητη, αδέκαστη, περήφανη, λεβέντισσα. Έτσι τη βρήκε και ο Νοέμβριος του 1973, τη «θεόρατη» αυτή γυναίκα. Όταν το τανκ έσπασε την πόρτα του Πολυτεχνείου κι οι φοιτητές ξεχύθηκαν πανικόβλητοι και κυνηγημένοι, μπορούσε η Σοφία να μείνει αμέτοχη; Άνοιξε την πόρτα του μονώροφου σπιτιού της στην οδό Ρεθύμνης, κοντά στο Πολυτεχνείο κι έκρυψε μέσα όσους μπορούσε. Όταν οι στρατιωτικοί χτύπησαν την πόρτα της, κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει το ιερό αυτό τέρας και κανείς δεν διανοήθηκε να ψάξει το σπίτι της.
Στις 11 Μαρτίου του 1978 ωστόσο, η ανεπανάληπτη Ελληνίδα ντίβα έφυγε πρόωρα. Μαζί της έφυγε και μια ολόκληρη εποχή. Έπος και εποποιία. Δεν θα ήταν υπερβολικό άλλωστε να αναρωτηθεί κανείς, πώς θα ήταν ο ελληνοϊταλικός πόλεμος χωρίς εκείνη. Νομίζω πάντως ότι με τα σημερινά δεδομένα η διαχρονική Σοφία θα μπορούσε να ονομαστεί - ας μου επιτραπεί η χρήση του όρου - «ροκ». Μοιραστείτε μαζί μου τους πολύ πετυχημένους στίχους του Ηλία Κατσούλη, όπως τους τραγουδά ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας στο συγκινητικό τραγούδι του Νότη Μαυρουδή « Άρωμα από Δάφνη - Ερωτικό (στη Σοφία Βέμπο)»:
«Επέτειος του ΄40 στο σχολείο,
Ελλάδος παρελθόν και μεγαλείο.
Γιορτές σαν μουσική στο ίδιο τέμπο,
μα πάντα μένει ροκ μόνο η Βέμπο».
Πόσο δίκιο έχει!
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944 Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
της Χριστιάννας Λούπα
Στις αρχές του Οκτωβρίου του 1944 η αντίστροφη μέτρηση για τη χιτλερική Γερμανία έχει ήδη αρχίσει, καθώς βρετανικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη χειμαζόμενη από τις δυνάμεις του Άξονα μαρτυρική ελληνική γη. Ο γερμανικός στρατός εγκαταλείπει σταδιακά την Πελοπόννησο και τα νησιά και στις 12 Οκτωβρίου αποχωρεί από την Αθήνα, σφυροκοπούμενος διαρκώς, αλλά ανατινάζοντας εγκαταστάσεις στον Πειραιά και βυθίζοντας πολλά ελλιμενισμένα στο λιμάνι πλοία. Ο ΕΛΑΣ τις μέρες εκείνες δίνει την τελευταία μεγάλη μάχη κατά των κατακτητών, εμποδίζοντάς τους να ανατινάξουν το ηλεκτροπαραγωγικό εργοστάσιο του Κερατσινίου. Οι μάχες στη Βόρεια Ελλάδα συνεχίζονται, ωστόσο, με αμείωτη ένταση.
Την επόμενη μέρα οι Αθηναίοι ξεχύθηκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας. Μια μέρα αλλιώτικη, ονειρεμένη, που λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν. Μια μεγάλη παρένθεση μέσα στο χρόνο έκλεινε, μια δύναμη πανίσχυρη ένωσε ξανά το κομμένο νήμα της ζωής, δίνοντας πνοή στα κορμιά των νεκροζώντανων κατοίκων της κουρσεμένης πόλης.
Επιτέλους, εκείνο το πρωινό δεν θα αντίκριζαν τον αγκυλωτό σταυρό στο βράχο της Ακρόπολης, που επί τριάμισι χρόνια βεβήλωνε τα κατάλευκα ιερά μάρμαρα του Παρθενώνα! Εκείνο το πρωινό ο αέρας μοσχομύριζε, ο ήλιος έλαμπε αλλιώτικα, τα πουλιά είχαν ξεθαρρέψει και τα κορίτσια είχαν γίνει τόσο όμορφα! Εκείνο το πανέμορφο πρωινό ο χρόνος που τόσον καιρό είχε παγώσει, άρχιζε και πάλι να κυλά.
Τι παραλήρημα ξέφρενης χαράς ήταν εκείνο! Πού βρέθηκαν τόσα λουλούδια; Πόσοι κήποι, πόσες γλάστρες άνθισαν ξαφνικά και γέμισε ο τόπος κόκκινα, ροζ, κίτρινα μοσχομυρωδάτα λουλούδια! Στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια ο κόσμος ραίνει τα τζιπ των Άγγλων με λουλούδια. Φιλάει τους στρατιώτες, τους σηκώνει στα χέρια, τους αποθεώνει. Σπρώχνοντας για να περάσει, τραγουδώντας και χορεύοντας, ο κόσμος αγκαλιάζεται, φιλιέται κι ας μην ξέρει με ποιους. Τι σημασία έχει! Χριστός ανέστη, ακούγεται από όλα τα στόματα! Μουσική βγαίνει από τα μεγάφωνα του δρόμου. Τα παιδιά κυματίζουν χαρούμενα τις χάρτινες σημαιούλες, ελληνικές και συμμαχικές. Όλοι χορεύουν και τραγουδούν αγκαλιασμένοι.
Δε θα μπορούσαν, βέβαια, να λείψουν από τη μεγαλύτερη χαρά που γνώρισε ποτέ η Αθήνα, οι πρωτομάρτυρες της λευτεριάς: Οι ανάπηροι του μετώπου, χαμογελαστοί πάνω στα καροτσάκια τους. Και στροβιλιζόταν ο κόσμος μέσα στη δίνη της χαράς, μη μπορώντας ακόμα να διακρίνει αν αυτά που ζούσε ήταν όνειρο ή πραγματικότητα.
Πού βρέθηκαν τόσες φωνές αλήθεια! Πώς κατάφεραν να βγουν μέσα από τα αδυνατισμένα πνευμόνια! Ο κόσμος είχε ξεχάσει να μιλά μεγαλόφωνα. Ο φόβος υπαγόρευε τον ψίθυρο.
Τόσο φως πού βρέθηκε και ξεχύθηκε μέσα στα σπίτια από τα διάπλατα παράθυρα! Τριάμισι χρόνια όλοι ζούσαν με κλειστά παραθυρόφυλλα κι επτασφράγιστες καρδιές. Είχε γίνει τρόπος ζωής το ζοφερό σκοτάδι.
Και τόσα χαμόγελα! Το γέλιο ήταν κακούργημα και η χαρά πλημμέλημα για κάθε Έλληνα, για κάθε εξανδραποδισμένο και κατακτημένο.
Στο μεταξύ, Ατθίδες με εθνικές ενδυμασίες μεταφέρουν και υψώνουν στην Ακρόπολη την ελληνική σημαία, ενώ οι καμπάνες των εκκλησιών δεν έχουν σταματήσει να χτυπούν ούτε λεπτό από το πρωί.
Στις 18 Οκτωβρίου η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας φτάνει στην Αθήνα. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου θα υψώσει την κυανόλευκη και πάλι στον ιστό της, εκεί που ανήκει, στο βράχο της Ακρόπολης και θα μιλήσει στο λαό μέσα σε κλίμα απαράμιλλης συγκίνησης, επικαλούμενος εθνική ομοψυχία.
Αλίμονο όμως! Πόσο γρήγορα θα ξεχαστούν όλα αυτά! Τα πρώτα συννεφάκια αρχίζουν να διαφαίνονται στον αττικό ουρανό, καθώς έχει ήδη προηγηθεί η συνάντηση Τσόρτσιλ – Στάλιν στη Μόσχα, όπου οι δύο άντρες καθόρισαν τις σφαίρες επιρροής των Βαλκανίων. Δύσκολες μέρες ξημερώνουν για τη μικρή μας χώρα, που δεν πρόλαβε να χαρεί την ελευθερία της. Ένας καινούριος χειρότερος αδελφοκτόνος πόλεμος ξεκινά, που θα γυρίσει την Ελλάδα πολλά χρόνια πίσω, τη στιγμή που η υπόλοιπη Ευρώπη ξαναγεννιέται από την τέφρα της.
Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008
Μπουρμπουλήθρες (του Παύλου Καρκανίδα)
Δημοσιεύω αυτούσιο το εύστοχο κείμενο που μου έστειλε ο κύριος Παύλος Καρκανίδας από την Αυστραλία
Μπουρμπουλήθρες.
Σωρός τα σκάνδαλα διαφθοράς των βουλευτών και υπουργών, έρχονται και καταγράφονται και ως διά μαγείας παραγράφονται και σαν κεράκια σβήνουν!! Δεν είσαστε δύο, δεν είσαστε τρείς, είσαστε τριακόσιοι συν σύζυγοι δεκατρείς , παγκόσμιοι πρωταθλητές διαφθορείς!! Ναι τα σκάνδαλά σας γίνανε τηλεοπτική σειρά διαρκείας. Σίριαλ όπως λέμε. Σκάνδαλα του έτους κάθε μήνα, που έρχονται στo φως μόνο προσωρινά, κ ύστερα πηγαίνουν στο σκότος μονίμως και παντοτινά. Να τα πετιόνται και φουντώνουν τα σκάνδαλα του τάδε και του δείνα κ ύστερα αγάλια, αγάλια σβήνουνε στη λήξη κάθε μήνα. Άσε και πόσοι άλλοι κάνουν βουτιά στο μέλι και αναιδέστατα σου λένε, εσένα τι σε μέλει.
Τα σκάνδαλα είναι πολλά απ ότι γνωρίζω και είναι ακόμη πιο πολλά αυτά που δεν γνωρίζω. Γι αυτό σε λίγα δείγματα θ αναφερθώ μονάχα, και άκουγε με προσοχή, παίρνοντας μιάν ανάσα.
Σκάνδαλο Χρηματιστηρίου: Ο φάκελος, αν και ογκώδης, δεν είχε αρκετά στοιχεία εμπλοκής κατά παντός υπευθύνου εμπλεκομένου, και όλοι οι εμπλεκόμενοι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν, πριν ακόμη εκδικασθεί και διαλευκανθεί το σκότος του σκανδάλου. Παρόλα αυτά, ακόμη το σκάνδαλο αν και πνιγμένο, κάνει κάπου, κάπου, μερικές φυσαλίδες υποκινούμενες από την αδιάφθορη, γελάστε, χα, χα, κυβερνητική πλευρά.
Σκάνδαλα Ομολόγων: Μπουρμπουλήθρες πολλές που γίνανε φυσαλίδες, σβήσανε ξεχαστήκανε. Η αντιπολίτευση αδιάφθορη , χα, χα, τα επαναφέρει και γελά.
Σκάνδαλο Ζαχοπούλεια: Εμπλεκόμενοι: Ο παρά λίγο νεκρός Ζαχόπουλος, λόγω βουτιάς από τον τρίτο όροφο στο ισόγειο. Ο Μάκης ( μεγάλη αλεπού ) Η εφημερίδα «πρώτο θέμα». Η τριανταπεντάχρονη ερωμένη του Ζαχόπουλου. Το σκάνδαλο κόχλαζε κυριολεκτικά για πολύ μεγάλο χρόνο, μετά όμως καλμάρισε, και σιγά, σιγά, σβήστηκε και μυστηριωδώς εξαφανίστηκε.
Σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου ,ή, Βατοπεδίου, ποιο απ τα δύο; πρώτο μπέρδεμα και τρικλοποδιά ορθογραφίας. Αυτό είναι φρέσκο σκάνδαλο εμπλεκομένων, παπάδων και πολιτικάντηδων. Αυτή τη στιγμή βράζει κατά κυριολεξία, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να κάνουν ξιφασκία. Το ζητούμενο είναι «σύσταση εξεταστικής επιτροπής»; ,ή, «ανακριτικής»; ,ή, πρώτα το ένα και μετά το άλλο, ή, πιο απ τα δύο πρώτο και πιο δεύτερο; Το ερώτημα από την αντιπολίτευση είναι: Γιατί παραιτήθηκαν οι δύο εισαγγελείς που είχαν στα συρτάρια τους την υπόθεση ευθύς εξαρχής; Αναγκάστηκαν επειδή πιέστηκαν; Εν τω μεταξύ κατέφθασε στη Βουλή ογκώδης φάκελος, τι λέω εγώ; Κατέφθασαν τα κιβώτια!! που εμπεριέχουν τους ογκώδης φακέλους. Άντε τώρα να ανοίξεις κιβώτια και να αρχίσει ένας, ένας, από τους τριακοσίους να διαβάζουν. Δηλαδή ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Και για να μην πολυλογώ, σας βάζω ό,τι στοίχημα θέλετε, ότι το πρόσφατο σκάνδαλο του Βατοπεδίου θα βράζει για κάμποσες ακόμη μέρες, θα κάνει ακόμη πιο μεγάλες μπουρμπουλήθρες, μετά θα αρχίζει να καλμάρει και να κάνει μικρές φυσαλίδες, και σιγά, σιγά θα αρχίσει να σβήνει και ως διά μαγείας θα εξαφανιστεί, όπως ακριβώς με όλα τα σκάνδαλα.
Να σας το πω, δεν έχουμε τίμιους πολιτικούς στην Ελλάδα. Ταχυδακτυλουργούς έχουμε, που δεν παίρνεις χαμπάρι ούτε πως σε ληστεύουν, ούτε πως τη γλιτώνουν!?!?
Παύλος Καρκανίδας - pakar@bigpond.net.au - 25 Οκτωβρίου 2008
Μπουρμπουλήθρες.
Σωρός τα σκάνδαλα διαφθοράς των βουλευτών και υπουργών, έρχονται και καταγράφονται και ως διά μαγείας παραγράφονται και σαν κεράκια σβήνουν!! Δεν είσαστε δύο, δεν είσαστε τρείς, είσαστε τριακόσιοι συν σύζυγοι δεκατρείς , παγκόσμιοι πρωταθλητές διαφθορείς!! Ναι τα σκάνδαλά σας γίνανε τηλεοπτική σειρά διαρκείας. Σίριαλ όπως λέμε. Σκάνδαλα του έτους κάθε μήνα, που έρχονται στo φως μόνο προσωρινά, κ ύστερα πηγαίνουν στο σκότος μονίμως και παντοτινά. Να τα πετιόνται και φουντώνουν τα σκάνδαλα του τάδε και του δείνα κ ύστερα αγάλια, αγάλια σβήνουνε στη λήξη κάθε μήνα. Άσε και πόσοι άλλοι κάνουν βουτιά στο μέλι και αναιδέστατα σου λένε, εσένα τι σε μέλει.
Τα σκάνδαλα είναι πολλά απ ότι γνωρίζω και είναι ακόμη πιο πολλά αυτά που δεν γνωρίζω. Γι αυτό σε λίγα δείγματα θ αναφερθώ μονάχα, και άκουγε με προσοχή, παίρνοντας μιάν ανάσα.
Σκάνδαλο Χρηματιστηρίου: Ο φάκελος, αν και ογκώδης, δεν είχε αρκετά στοιχεία εμπλοκής κατά παντός υπευθύνου εμπλεκομένου, και όλοι οι εμπλεκόμενοι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν, πριν ακόμη εκδικασθεί και διαλευκανθεί το σκότος του σκανδάλου. Παρόλα αυτά, ακόμη το σκάνδαλο αν και πνιγμένο, κάνει κάπου, κάπου, μερικές φυσαλίδες υποκινούμενες από την αδιάφθορη, γελάστε, χα, χα, κυβερνητική πλευρά.
Σκάνδαλα Ομολόγων: Μπουρμπουλήθρες πολλές που γίνανε φυσαλίδες, σβήσανε ξεχαστήκανε. Η αντιπολίτευση αδιάφθορη , χα, χα, τα επαναφέρει και γελά.
Σκάνδαλο Ζαχοπούλεια: Εμπλεκόμενοι: Ο παρά λίγο νεκρός Ζαχόπουλος, λόγω βουτιάς από τον τρίτο όροφο στο ισόγειο. Ο Μάκης ( μεγάλη αλεπού ) Η εφημερίδα «πρώτο θέμα». Η τριανταπεντάχρονη ερωμένη του Ζαχόπουλου. Το σκάνδαλο κόχλαζε κυριολεκτικά για πολύ μεγάλο χρόνο, μετά όμως καλμάρισε, και σιγά, σιγά, σβήστηκε και μυστηριωδώς εξαφανίστηκε.
Σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου ,ή, Βατοπεδίου, ποιο απ τα δύο; πρώτο μπέρδεμα και τρικλοποδιά ορθογραφίας. Αυτό είναι φρέσκο σκάνδαλο εμπλεκομένων, παπάδων και πολιτικάντηδων. Αυτή τη στιγμή βράζει κατά κυριολεξία, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να κάνουν ξιφασκία. Το ζητούμενο είναι «σύσταση εξεταστικής επιτροπής»; ,ή, «ανακριτικής»; ,ή, πρώτα το ένα και μετά το άλλο, ή, πιο απ τα δύο πρώτο και πιο δεύτερο; Το ερώτημα από την αντιπολίτευση είναι: Γιατί παραιτήθηκαν οι δύο εισαγγελείς που είχαν στα συρτάρια τους την υπόθεση ευθύς εξαρχής; Αναγκάστηκαν επειδή πιέστηκαν; Εν τω μεταξύ κατέφθασε στη Βουλή ογκώδης φάκελος, τι λέω εγώ; Κατέφθασαν τα κιβώτια!! που εμπεριέχουν τους ογκώδης φακέλους. Άντε τώρα να ανοίξεις κιβώτια και να αρχίσει ένας, ένας, από τους τριακοσίους να διαβάζουν. Δηλαδή ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Και για να μην πολυλογώ, σας βάζω ό,τι στοίχημα θέλετε, ότι το πρόσφατο σκάνδαλο του Βατοπεδίου θα βράζει για κάμποσες ακόμη μέρες, θα κάνει ακόμη πιο μεγάλες μπουρμπουλήθρες, μετά θα αρχίζει να καλμάρει και να κάνει μικρές φυσαλίδες, και σιγά, σιγά θα αρχίσει να σβήνει και ως διά μαγείας θα εξαφανιστεί, όπως ακριβώς με όλα τα σκάνδαλα.
Να σας το πω, δεν έχουμε τίμιους πολιτικούς στην Ελλάδα. Ταχυδακτυλουργούς έχουμε, που δεν παίρνεις χαμπάρι ούτε πως σε ληστεύουν, ούτε πως τη γλιτώνουν!?!?
Παύλος Καρκανίδας - pakar@bigpond.net.au - 25 Οκτωβρίου 2008
ΕΔΑΔ κατά Τουρκίας Στου κουφού την πόρτα...
(το άρθρο δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο 2008)
της Χριστιάννας Λούπα
Την περασμένη Πέμπτη εκδόθηκε η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την υπόθεση «Βαρνάβα και λοιποί κατά Τουρκίας», που αφορά εννέα Ελληνοκύπριους αγνοούμενους, σύμφωνα με την οποία δικαιώνονται οι αιτούντες, ενώ διατυπώνεται σαφώς ότι η κατοχική δύναμη παραβίασε μια σειρά ανθρωπίνων δικαιωμάτων όχι μόνο των αγνοουμένων αλλά και των οικογενειών τους.
Συγκεκριμένα, η απόφαση - η οποία ελήφθη με έξι ψήφους υπέρ και μία κατά που ανήκε στην Τουρκοκύπρια δικαστή Γκονού Ερονέν, εκπρόσωπο της Τουρκίας - διαπιστώνει παράβαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αφ’ ενός μεν
γιατί δεν έλαβε τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της ζωής εκείνων που δεν βρίσκονταν πλέον σε ένοπλη σύρραξη, αλλά και γιατί η Τουρκία απέφυγε ή απέτυχε μέχρι σήμερα να δώσει εξηγήσεις για την τύχη των αγνοουμένων.
Στη συνέχεια διαπιστώνεται παράβαση του άρθρου 3 της ίδιας Σύμβασης, που απαγορεύει την απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση, εκλαμβάνοντας τη «σιωπή» εκ μέρους της κατοχικής δύναμης για την τύχη των αγνοουμένων ως απάνθρωπη μεταχείριση των συγγενών τους. Η ίδια αυτή παράλειψη αποτελεσματικής έρευνας ως προς την τύχη των αγνοουμένων στοιχειοθετεί επίσης, σύμφωνα με την απόφαση, παράβαση του άρθρου 5, που διασφαλίζει το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και ασφάλεια.
Παρόλα αυτά όμως, το ΕΔΑΔ δεν καταδίκασε την Τουρκία σε αποζημίωση των αιτούντων, αλλά μόνο στην καταβολή των δικαστικών εξόδων, γιατί έκρινε ότι «το εύρημα για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία είναι αφ’ εαυτού ικανοποίηση για την ηθική ζημία που υπέστησαν οι αιτούντες»(!!!)
Κι αναρωτιέται κάθε «έλλογο» ον, τι συμβαίνει; Το ΕΔΑΔ βαρέθηκε να επιβάλλει πρόστιμα στην Τουρκία ή τη χαϊδεύει λιγάκι για να μην το πάρει κατάκαρδα και αρχίσει να κλαίγεται στη μαμά Αμερική; Γιατί, ποιος ο λόγος ύπαρξης μιας τέτοιας – στην ουσία ανενεργούς – απόφασης; Από πότε η Δικαιοσύνη κινείται στη σφαίρα του ιδεατού, όπου η αναγνώριση ενός δίκαιου αιτήματος και μόνο, αρκεί για να ικανοποιηθεί το θύμα;
Η απόφαση του ΕΔΑΔ άλλωστε, δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας! Εκτός από την Τουρκία (και τους συμπαρομαρτούντες), που περί άλλα τυρβάζουν, οι σύμπαντες γνωρίζουν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάστηκαν και εξακολουθούν να παραβιάζονται κατάφορα στην Κύπρο. Επί της ουσίας όμως τι γίνεται; Η Τουρκία βρίσκεται στο κατώφλι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει το θράσος να χτυπά την πόρτα της, επιβάλλει τους δικούς της όρους κι εμείς σαν καλοί κι ευγενικοί οικοδεσπότες – συνεταίροι, δεν συζητάμε για το αν θα μπει, αλλά με ποιον τρόπο θα μπει. Θα μπει από την πόρτα, θα μπει από το παράθυρο, από την καμινάδα, θα μπει σπρώχνοντας, τσουλώντας; Θα φορά μαντίλα ή όχι, θα ευαρεστηθεί να αναθεωρήσει το άρθρο 301 ή όχι, θα εγκρίνει τον τρόπο που ζουν οι Έλληνες μουσουλμάνοι της Θράκης ή όχι, θα αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού; (Πα πα πα! Θεός φυλάξοι! Δε μας έφταναν οι Αρμένιοι!)
Α! Και τα τελευταία νέα τα μάθατε; Εν όψει της τουρκικής ένταξης, όλοι οι μεγάλοι Οίκοι Υψηλής Ραπτικής, λανσάρουν μια καινούρια μόδα για τη νέα χρονιά: κάθε σικ γυναικεία ενδυμασία θα συνοδεύεται εφεξής και από την ανάλογη μαντίλα, μεταξωτή ή βελούδινη για βραδινές τουαλέτες, βαμβακερή ή λινή για απογευματινές εμφανίσεις και μάλλινη ή φούτερ για το γραφείο και τη δουλειά. Κυρίες μου, σπεύσατε! Οι τιμές είναι βέβαια λίγο τσιμπημένες, αλλά ευκαιρία είναι, σε περίοδο εκπτώσεων μπήκαμε!
Σκοπιανοί: Σλάβοι ή Μακεδόνες;
(Το άρθρο δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο 2008)
της Χριστιάννας Λούπα
«Άγιε Κύριλλε, σήμερα, στη δική σου και τη δική μας Θεσσαλονίκη το έργο σου έχει πετρώσει. Σήμερα, στη γενέτειρά σου πόλη έχουν γίνει όλα στάχτη και σκόνη, χωρίς καμία ελευθερία για ένα βιβλίο, μια λέξη, ένα γράμμα στη δική σου και τη δική μας γλώσσα. Στην περιοχή όπου όλοι μιλούσαν όπως εσύ και όπως μιλάμε εμείς σήμερα, απαγορεύεται, στις μέρες μας, αυτή η γλώσσα όχι μόνο να ομιλείται και να χρησιμοποιείται για προσευχή, αλλά και να υπάρχει. Σήμερα, δυστυχώς, η αντιμετώπιση εκεί είναι πολύ χειρότερη από αυτή της τριγλωσσίας στο δικό σου καιρό. Διαφωτιστή, σήμερα ο,τιδήποτε θυμίζει εσένα και εμάς έχει καταστραφεί στη Θεσσαλονίκη, το Κιλκίς, τη Φλώρινα, την Καστοριά (σ.σ. τα τοπωνύμια αναφέρονται στη σλαβομακεδονική: Kukus, Lerin, Kostur). Όχι μόνο οι ζωντανοί, αλλά ούτε και οι πεθαμένοι μπορούν να βρουν εκεί ειρήνη».
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον επικεφαλής της σχισματικής αυτοαποκαλούμενης «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» κύριο Στέφανο, επί τη ευκαιρία της γιορτής του Αγίου Κυρίλλου το περασμένο Σάββατο στη Ρώμη.
Δυστυχώς, τις εθνικιστικές και ανιστόρητες κορώνες του ιερωμένου, συμπλήρωσε ο πρωθυπουργός των Σκοπίων κύριος Γκρούεφσκι, ο οποίος ήταν επίσης παρευρισκόμενος στον εορτασμό, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά: «Δεν θα ενταχθούμε στην Ευρώπη με κανέναν άλλον τρόπο παρά μόνο ως Μακεδόνες» δήλωσε. Και συνέχισε: «Παρότι ένα κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ κάνει προσπάθειες, για να αποτρέψει την ευρωατλαντική μας ενσωμάτωση, αρνούμενο την εθνική μας ταυτότητα και τη μοναδικότητά μας, εμείς είμαστε πλήρως προσηλωμένοι στην ένταξη σε αυτούς τους θεσμούς με αξιοπρέπεια, ως έθνος του οποίου ο πολιτισμός και η γλώσσα αποτελούν έναν από τους θεμέλιους λίθους του ευρωπαϊκού πολιτισμού».
Μετά τη γενική κατακραυγή από πλευράς της Ελλάδας ωστόσο, ο κύριος Στέφανος προσπάθησε - υποτίθεται - να διασκευάσει τα ρηθέντα, αλλά αναμφίβολα τα έκανε χειρότερα: «Ουδέποτε θα μπορούσε να αμφισβητηθεί ότι η Θεσσαλονίκη υπήρξε η γενέτειρα της πρώτης δικής μας και πανσλαβικής γραφής, η οποία βασίστηκε στον προφορικό λόγο των τότε κατοίκων του τόπου. Ως εκ τούτου, η Θεσσαλονίκη ανήκει πνευματικά και πολιτιστικά σε εμάς και σε όλους τους σλαβικούς λαούς για πάντα» αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Τι συμβαίνει τελικά με τους συμπαθέστατους γείτονές μας; Μέχρι πρότινος διατείνονταν ότι ήταν αυτόχθονες Μακεδόνες, τώρα ξαφνικά έγιναν Σλάβοι;
Στο μεταξύ, και ενώ το τραγούδι της Σκοπιανής τραγουδίστριας Νατάσας Μιγιάτοβιτς σχετικά με τη γενοκτονία των «Μακεδόνων του Αιγαίου» από τους κακούς Έλληνες το 1948 έχει γίνει ανάρπαστο στη γειτονική χώρα, χιλιάδες Σκοπιανοί με πανώ κατεβαίνουν στους δρόμους της Μελβούρνης, προκειμένου να διαδηλώσουν για την «Μακεδονία τους».
Πράγματι, φανατικοί εθνικιστές, κρατώντας ελληνικές σημαίες, όπου ο σταυρός είχε αντικατασταθεί με τη σβάστικα, φωτογραφίες της κυρίας Μπακογιάννη ντυμένης ναζί, πλακάτ με συνθήματα που αποκαλούσαν τους Έλληνες «φασίστες» και παρουσίαζαν τη Θεσσαλονίκη ως πρωτεύουσα του κράτους τους, έκαψαν τη γαλανόλευκη, ως επιστέγασμα της διαμαρτυρίας τους.
Παρ’ όλα αυτά, ο αναπληρωτής βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, κύριος Μπράιζα, με πατρική στοργή μας συνέστησε «να μην ενοχλούμαστε από τις δηλώσεις του κυρίου Γκρούεφσκι, οι οποίες γίνονται στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου», επισημαίνοντας ότι «ο Πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ υπεραμύνεται της πολιτικής και εθνικής του θέσης».
Νομίζουμε πάντως ότι καλό θα ήταν ο Σκοπιανός Πρωθυπουργός των ακραίων και άκαμπτων θέσεων, να αναλογιστεί λίγο το βάρος των λεγομένων του, να πάψει να φανατίζει τους ψηφοφόρους του, που έχουν προ πολλού περάσει τα όρια και να σταματήσει να δημιουργεί αυτή την ένταση ανάμεσα στους δύο λαούς που θυμίζει παραμονές πολέμου. Είναι απαράδεκτο εν έτει 2008 και μάλιστα στην καρδιά της Ευρώπης, που φιλοδοξεί να γίνει ένα είδος Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας με κοινούς στόχους και κατευθύνσεις.
Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες, κύριε Γκρούεφσκι! Και είναι κρίμα, γιατί οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Απλώς κάποιοι ξέρουν πολύ καλά να τους ποδηγετούν.
Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008
Από το "στριγκάκι" στο... "γιαουρτάκι"
της Χριστιάννας Λούπα
Ανάστατη η Θράκη! Οι αστυνομικές αρχές «ξεσκονίζουν» την περιοχή, προκειμένου να ρίξουν φως στο μυστήριο του κόκκινου στριγκ με τη δαντέλα, που κάποιοι θέλησαν να κάνουν… δώρο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά την τελετή ανακηρύξεώς του ως επίτιμου διδάκτορα της Νομικής Σχολής Κομοτηνής. Σε ποια κυρία ανήκε το στριγκάκι; Ήταν μεταχειρισμένο ή καινούριο; Η δαντέλα ήταν γαλλική ή φτηνή κινέζικη; Τι ήθελε να πει ο ποιητής;
Παράλληλα, η Ασφάλεια Αττικής έχει αποδυθεί σε μία ανελέητη έρευνα προκειμένου να διαλευκάνει το δεύτερο μεγάλο μυστήριο που απασχολεί το Πανελλήνιο τις τελευταίες μέρες και αφορά το «γιαούρτωμα» του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπροσώπου, κυρίου Αντώναρου, στο «άβατο» των Εξαρχείων. Τι μάρκα ήταν τα γιαούρτια; Ήταν πρόβεια ή αγελαδινά; Βιολογικά ή μη; Με χαμηλά λιπαρά ή πλήρη;
Ένα είναι σίγουρο, όταν μια χώρα καταρρέει, συμπαρασύρει και τις αξίες και τους θεσμούς και ο,τιδήποτε αυτοί αντιπροσωπεύουν. Όταν η διαφθορά πριονίζει αργά τα πόδια της δημοκρατίας, τότε ολόκληρο το οικοδόμημα θα σωριαστεί σε ερείπια σαν ένας πήλινος γίγαντας και κανείς δεν θα μπορεί να μιλά ούτε για έλλειψη σεβασμού, ούτε για ηθικό ξεπεσμό της νεολαίας. Κανείς δεν θα δικαιούται δια να ομιλεί! Γιατί οι ιθύνοντες μιας χώρας, που διεκδικεί την 57η θέση στην παγκόσμια διαφθορά - μετά και από το Μπαχρέιν και την Μποτσβάνα! - κάνουν πολύ χειρότερα από ένα στριγκάκι και ένα γιαουρτάκι!
Και για να μιλήσουμε λίγο πιο σοβαρά, είναι στ’ αλήθεια θλιβερό να διασύρεται έτσι ο Πρόεδρος της χώρας ή να γιουχάρεται μ’ αυτόν τον τρόπο ο αναπληρωτής εκπρόσωπος της κυβέρνησης. Κάπου τα πράγματα έχουν ξεπεράσει πια τα όρια. Όμως είναι βέβαιο ότι και το στριγκάκι και το γιαουρτάκι δεν απευθύνονταν προσωπικά στον κύριο Παπούλια ή στον κύριο Αντώναρο. Απευθύνονταν στο ξεχαρβαλωμένο κράτος που εκπροσωπεί ο πρώτος και στην αποσυντεθειμένη κυβέρνηση που εκπροσωπεί ο δεύτερος.
Το θέμα του κυρίου Παπούλια έχει και μια άλλη διάσταση βέβαια. Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν μέσα στο μανίκι της τηβέννου, αντί για το γυναικείο εσώρουχο (που ευτυχώς λίγοι πήραν είδηση), υπήρχε ένας εκρηκτικός μηχανισμός και μάλιστα σε μια πόλη της χώρας με ιδιαίτερα νευραλγική ιδιομορφία; Για άλλη μια φορά νομίζω, πέσαμε θύματα του παρεξηγημένου πανεπιστημιακού ασύλου, αφού δεν επετράπη στην αστυνομία να ελέγξει το χώρο πριν την τελετή. Και η προεδρική φρουρά, διακοσμητική ήταν κι αυτή!
Η τελετή πάντως κατέληξε να παραπέμπει σε σκηνές παλιάς ελληνικής φαρσοκωμωδίας, καθώς ο καθηγητής κύριος Ρέμελης παίρνει την τήβεννο για να την φορέσει στον κύριο Παπούλια, το εσώρουχο πέφτει από το μανίκι, η γραμματέας, που κρατά την τήβεννο, ρίχνει επάνω την ταινία της τηβέννου για να το καλύψει, ο πρόεδρος της Νομικής, σκύβει βιαστικά μαζί με τη γραμματέα για να το αρπάξει και να το απομακρύνει, αλλά ατυχώς πέφτει πάνω στα λουλούδια του διάκοσμου και τελικά ένας κλητήρας του Πανεπιστημίου, που ορμάει με κινηματογραφική ταχύτητα για να το εξαφανίσει στα παρασκήνια… Στο μεταξύ, ομάδα φοιτητών ετοιμάζεται να μπουκάρει στην αίθουσα με πανό διαμαρτυρίας για την κατάσταση στις φοιτητικές εστίες.
Όσο για τον κύριο Αντώναρο… μάλλον την πλήρωσε αντί για τον κύριο Ρουσόπουλο και φημολογείται ότι δεν πρόκειται να ξαναπεράσει από την οδό Βαλτετσίου για το υπόλοιπο του βίου του.
Παιδιά, τρέξτε γιατί χανόμαστε! Αν δεν γίνει κάτι το συντομότερο, για να ξεκαθαριστεί η σαπίλα της τριτοκοσμικής ελληνικής πραγματικότητας, που έχει πάρει για τα καλά τον κατήφορο και όπου όλα τα κόμματα έχουν μερίδιο ευθύνης, βλέπω το γιαούρτι να πηγαίνει σύννεφο στους δρόμους της πρωτεύουσας και όχι μόνο.
Ας καταλάβουν επιτέλους μερικοί, που κάθονται επαναπαυμένοι στις δάφνες τους σαν Αφρικανοί φύλαρχοι, μεθυσμένοι από το χρήμα, τη δόξα και την εξουσία και πιπιλώντας το κούφιο σύνθημα «Μηδενική ανοχή στη διαφθορά», ότι τον σεβασμό τον κατακτούμε και δεν τον απαιτούμε κι ότι ο «βοϊδολαός» έχει μάλλον ξυπνήσει από τη ραστώνη του. Έχει άραγε;
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008
Ο δρόμος για την Πρέβελη Μια παραμυθένια ιστορία
της Χριστιάννας Λούπα
Ένα μικρό εκκλησάκι, άσπρο, με κόκκινα κεραμίδια και κατάλευκο σταυρό, στέκει μόνο του πάνω στο λόφο, μέσα σ’ ένα τοπίο ερημικό, άγριο κι αδάμαστο να ατενίζει τα κύματα του Ινδικού Ωκεανού, που σκάνε με μανία στους βράχους. Ένα ορθόδοξο, ελληνικό ξωκκλήσι, πώς βρέθηκε άραγε στο Δυτικό άκρο της Αυστραλίας, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα; Πρόκειται για το εκκλησάκι του Αϊ – Γιάννη του Θεολόγου κι η ιστορία του μοιάζει με παραμύθι.
Όλα ξεκίνησαν αρκετά χρόνια πριν, στον σκοτεινό εφιάλτη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ευρώπη σπάραζε κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό κι η μικρή, περήφανη χώρα μας πάλευε με νύχια και με δόντια να αντισταθεί στο ναζισμό. Μια μάχη ξεχωριστή ωστόσο, λυσσαλέα και άνιση, έμελλε να στερήσει πολύτιμο χρόνο από τις σιδερόφρακτες ορδές του Χίτλερ και να στοιχίσει τη ζωή σε αμέτρητους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Η αιματηρή αυτή αναμέτρηση, που επάξια πέρασε στις σελίδες της παγκόσμιας Ιστορίας, ήταν η μάχη της Κρήτης.
Δεν ήταν όμως μόνο οι Κρητικοί που «υποδέχτηκαν» τους Γερμανούς στο νησί. Στο πλευρό τους βρέθηκαν και πολλοί στρατιώτες τόσο από τη Βρετανία, όσο και από τις αποικίες της από την άλλη άκρη της Γης, όπως Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί, πολλοί από τους οποίους δεν ξαναείδαν ποτέ την μακρινή πατρίδα τους.
Βρισκόμαστε λοιπόν στον Μάϊο του 1941. Επικεφαλής των συμμαχικών στρατιωτικών δυνάμεων είναι ο Νεοζηλανδός Μπέρναρντ Φράϊμπουργκ. Οκτώ ελληνικά τάγματα, τρία βρετανικά, δύο νεοζηλανδικά και έξι αυστραλιανά είναι υπό τις διαταγές του. Ανάμεσα στα τελευταία, ένας Αυστραλός από το Perth, ο Geoffrey Edwards. Η μάχη είναι λυσσαλέα. Με ελαφρύ οπλισμό οι σύμμαχοι και αξίνες και μαχαίρια οι Κρητικοί, άντρες, γυναίκες, παιδιά, «πετσοκόβουν» στην κυριολεξία τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές που πέφτουν στο αεροδρόμιο του Μάλεμε. Δώδεκα μέρες κράτησε το μακελειό, που κατέληξε σε Πύρρειο νίκη των Γερμανών, οι οποίοι ωστόσο δεν πρόκειται να ξαναεπιχειρήσουν άλλη επιδρομή από αέρος σε όλο το υπόλοιπο του πολέμου.
Ο Geoff Edwards, μαζί με άλλους συντρόφους του, θα πιαστεί αιχμάλωτος και θα μεταφερθεί σε στρατόπεδο κοντά στη Σούδα. Παρ’ όλα αυτά, σύντομα κατορθώνει να δραπετεύσει μαζί με έναν άλλο συμπολεμιστή του, όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα αφού οι Γερμανοί, μανιασμένοι, έχουν κιόλας αρχίσει τα αντίποινα στον πληθυσμό του νησιού, που δεν εννοεί επ’ ουδενί να γονατίσει. Οι δυο δραπέτες ξεκινούν την επικίνδυνη πορεία τους προς τα νότια του νησιού, περνώντας από κακοτράχαλα βουνά και υπομένοντας απίστευτες ταλαιπωρίες.
Μολονότι ο τρόμος βασιλεύει παντού, οι Κρητικοί δεν διστάζουν, με κίνδυνο ζωής, να προσφέρουν τροφή και στέγη στους ταλαίπωρους Αυστραλούς. Στην πορεία ακούν για το Μοναστήρι της Πρέβελης, που προσφέρει καταφύγιο σε πολλούς αποκλεισμένους στρατιώτες, που προσπαθούν να διαφύγουν στη Μέση Ανατολή και κατευθύνονται προς τα εκεί. Καθώς όμως πλησιάζουν, μαθαίνουν πως οι Γερμανοί υποπτεύονται ήδη το Μοναστήρι και το επιτηρούν.
Ο ηγούμενος Αγαθάγγελος Λαγουβάρδας και οι μοναχοί ωστόσο, έχουν βρει άλλο τρόπο να βοηθήσουν. Οργανώνουν τους Αυστραλούς σε ομάδες των είκοσι ατόμων και τους στέλνουν στα γύρω χωριά να κρυφτούν, έως ότου έρθει η κατάλληλη ώρα για να τους φυγαδεύσουν από το νησί. Κάθε ομάδα έχει τον δικό της ντόπιο αρχηγό, που όπως είναι αυτονόητο ριψοκινδυνεύει τη ζωή του, όπως άλλωστε και οι κάτοικοι της περιοχής της Πρέβελης που πρόσφεραν μια απίστευτα γενναιόδωρη φιλοξενία στους δραπέτες.
Αυτή τη φιλοξενία και αυταπάρνηση ορκίστηκε ο Geoff να μην ξεχάσει ποτέ, καθώς μια αυγουστιάτικη νύχτα λίγες εβδομάδες αργότερα επιβιβαζόταν μαζί με άλλους 69 συμπατριώτες του στο βρετανικό υποβρύχιο HMS Thrasher, από την παραπλήσια ακτή της Λίμνης. Μετά από μερικές μέρες, οι Γερμανοί κατέστρεψαν το Μοναστήρι και πολλοί μοναχοί οδηγήθηκαν στις φυλακές των Χανίων.
«Αφήνοντας το νησί», γράφει ο Geoff στο βιβλίο που θα εκδοθεί πολλά χρόνια αργότερα, «Νιώθαμε πολύ πλουσιότεροι σε αισθήματα και αναμνήσεις χάρη στον αδάμαστο κρητικό λαό. Οι Κρήτες απέδειξαν πόσο αληθινοί και έμπιστοι φίλοι είναι, είχαν τόσο λίγα για τους εαυτούς τους, αλλά προσφέρονταν να τα μοιραστούν μαζί μας. Εμείς δεν είχαμε να τους δώσουμε τίποτα, αλλά αυτοί έβαζαν σε κίνδυνο τη ζωή τους για μας».
Τον όρκο του δεν τον ξέχασε ποτέ ο Geoff, μέχρι το τέλος της ζωής του το 2000. Αντίθετα μάλιστα, πίστευε πως ό,τι έκανε δεν ήταν ποτέ αρκετό για να ξεπληρώσει το χρέος του. Μετά τη λήξη του πολέμου εξ άλλου, οι Αυστραλοί στρατιώτες που είχαν πολεμήσει στην Κρήτη δημιούργησαν έναν Οργανισμό για αποστολή ρούχων και τροφίμων στα χωριά της Πρέβελης. Όσο για τον ήρωά μας, παντρεύτηκε και αγόρασε ένα πανέμορφο παραθαλάσσιο κομμάτι γης, που η άγρια φύση του έμοιαζε καταπληκτικά με την Πρέβελη, στις εκβολές του Margaret River στον Ινδικό Ωκεανό, 280 χιλιόμετρα βόρεια του Perth και δημιούργησε εκεί θέρετρο με το όνομα Prevelly Park.
Τα Χριστούγεννα του 1953, (καλοκαίρι στην Αυστραλία), που πρωτολειτούργησε, δεν είχε παρά λίγα bungalows, αντίσκηνα και τροχόσπιτα. Σιγά σιγά όμως επεκτάθηκε και έγινε παγκόσμια γνωστό, ιδιαίτερα σ’ αυτούς που αγαπούν το surfing, αφού εκεί διεξάγονται κάθε Σεπτέμβριο οι διεθνείς αγώνες ιστιοσανίδας. Τα ονόματα πολλών δρόμων εξ άλλου, ανήκουν σε κάποιους από εκείνους που είχαν βοηθήσει τον Geoff στην Κρήτη, όπως Vatos Way και Papadakis Road. Το 1979 μάλιστα, πάνω στο λόφο, χτίστηκε και το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου με το κατάλευκο καμπαναριό του ν’ ατενίζει τον ωκεανό.
Το 1989 ο Geoff Edwards δημοσίευσε το βιβλίο του «Ο δρόμος προς την Πρέβελη», που επανεκδόθηκε το 1992, ενώ τμήμα των εσόδων από τις πωλήσεις πηγαίνει για τη συντήρηση του παρεκκλησίου.
«Και τώρα», είπε συγκινημένος ο Αυστραλός βετεράνος στα εγκαίνια του μικρού ναού, «με το κάτασπρο εκκλησάκι πάνω στο λόφο, θαυμάζοντας τη θέα, από τη μια μεριά του χωριού Πρέβελη της Δυτικής Αυστραλίας και από την άλλη τον Ινδικό Ωκεανό, ας αποτίσουμε φόρο τιμής στον ένδοξο Ελληνικό λαό και ας διαβεβαιώσουμε ότι η θυσία τους δεν ήταν μάταιη και ότι οι ηρωικές τους πράξεις θα μείνουν αιώνιες».
Να είσαι σίγουρος, Geoff, πως το χρέος σου το ξεπλήρωσες και με το παραπάνω!
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
Νερό: Πηγή ζωής ή δηλητήριο;
της Χριστιάννας Λούπα
Στη χώρα των σκανδάλων, όπου η μια αποκάλυψη διαδέχεται την άλλη κι όλα μοιάζουν ξεχαρβαλωμένα κι ανεξέλεγκτα, πώς θα μπορούσαν να λείψουν άραγε και κάποιες παρατυπίες σχετικά με θέματα ζωτικής σημασίας, που ωστόσο μοιάζουν να επισκιάζονται από τον ανεμοστρόβιλο των δωροδοκιών, των ομολόγων του νεποτισμού και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος; Κι αφού ολόκληρη η χώρα «βρωμάει» απ’ άκρη σ’ άκρη, πώς θα μπορούσε να μη… «βρωμάει» και το νερό που πίνουμε;
Όταν η Έριν Μπρόκοβιτς ανακάλυψε ότι το νερό στο Χίνκλεϋ ήταν μολυσμένο με εξασθενές χρώμιο, είχε να τα βάλει με μία εταιρεία που ήταν υπεύθυνη. Αντίθετα, στην υπόθεση των Οινοφύτων και του ποταμού Ασωπού, που αποκαλύφθηκε τη χρονιά που πέρασε, δεν είναι μία αλλά δεκάδες βιομηχανίες και βιοτεχνίες που ρίχνουν τα λύματά τους στο ποτάμι. Το Χίνκλεϋ είχε πληθυσμό εξακοσίων περίπου κατοίκων, ενώ τα Οινόφυτα τριάντα χιλιάδων. Επίσης, στην περίπτωση του Χίνκλεϊ τα αποτελέσματα των εξετάσεων έδειξαν 22 μικρογραμμάρια εξασθενούς χρωμίου ανά κυβικό μέτρο, ενώ στην υπόθεση του Ασωπού η ίδια ουσία ξεπερνά τα 50.000 μικρογραμμάρια ανά κυβικό μέτρο!
Ένα χρόνο μετά ωστόσο, ένα άλλο περιβαλλοντικό σκάνδαλο έρχεται να ταράξει τα νερά της σαθρής ελληνικής πραγματικότητας. Τα δημοτικά σφαγεία της Θήβας, στα οποία είχε ξαναγίνει σύσταση και υποτίθεται ότι συμμορφώθηκαν, εξακολουθούν να ρίχνουν ζωικά απόβλητα στον παρακείμενο παραπόταμο Καλαμίτη, που εκβάλλει στην Υλίκη, η οποία, ως γνωστόν, υδροδοτεί την πρωτεύουσα, αλλά και τις περιοχές εκείνες που υδροδοτούνταν από τον Ασωπό πριν γίνουν οι αποκαλύψεις.
Φοβάμαι ότι όποιος δει το σχετικό βίντεο του ΣΚΑΪ, δεν πρόκειται να ξαναπιεί νερό από τη βρύση στη ζωή του. Αίματα, έντερα, δέρματα και περιττώματα ζώων μολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα, κατάλοιπα των οποίων αναμφίβολα καταλήγουν στο ποτήρι μας! Κι ας χλωριώνεται το νερό, όπως γνωρίζουμε όλοι. Κι όσο πιο βρώμικο είναι, τόσο πιο πολύ χλωριώνεται. Κι όσο πιο πολύ χλώριο πίνουμε, τόσο πιο επικίνδυνο για την υγεία μας γίνεται!
Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που οι «ωραίοι Έλληνες» της Μπανανίας πετάμε ό,τι μας περισσεύει στο δρόμο ή όπου αλλού μας διευκολύνει. Πάρτε για παράδειγμα το άδειο κουτί των τσιγάρων που ο οδηγός του προπορευόμενου αυτοκινήτου πετά από το παράθυρο, το ξεχαρβαλωμένο στρώμα που ο γείτονας αποφάσισε να ξεφορτωθεί βγάζοντάς το στο πεζοδρόμιο, το παλιό αυτοκίνητο παρατημένο σε κάποιο στενό, τις ακαθαρσίες των κατοικίδιων που οι ιδιοκτήτες δεν μαζεύουν από τα πεζοδρόμια, αφού το συμπαθέστατο ζωάκι τους κάνει την ανάγκη του και τέλος τα ίδια τα ανεπιθύμητα πλέον κατοικίδια που οι «φιλόζωοι» ιδιοκτήτες εγκαταλείπουν στους πέντε δρόμους.
Τα βιομηχανικά απόβλητα όμως είναι ένα πολύ σοβαρότερο θέμα, που έχει να κάνει με την υγεία μας. Πόσα ποτάμια και ρέματα που καταλήγουν στη θάλασσα δεν είναι μολυσμένα με τοξικά εργοστασιακά λύματα; Για να μην αναφέρουμε για τις πηγές στη Βόρεια Ελλάδα, που βρέθηκαν επιβαρυμένες με αρσενικό, λόγω των πετρωμάτων πιθανότατα, πλην όμως δεν πρέπει να υπάρχει κρατικός έλεγχος για το πόσιμο νερό σε όλη την ελληνική επικράτεια;
Όσον αφορά τα δημοτικά σφαγεία της Θήβας, πέρυσι είχαν δημιουργήσει μία αυτοσχέδια, χωμάτινη, γούρνα για να ρίχνουν τα ζωικά απόβλητα μολύνοντας το περιβάλλον. Η Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας της Νομαρχίας Βοιωτίας, μετά από αυτοψία, είχε διαπιστώσει ανεξέλεγκτη παροχέτευση υγρών αποβλήτων από τη λειτουργία των σφαγείων με κίνδυνο δυσμενών επιπτώσεων σε βάρος της δημόσιας υγείας και καλούσε το δήμο να συμμορφωθεί.
Τα σφαγεία έκλεισαν μόνο για ένα μήνα και παραμονές του Πάσχα ξαναλειτούργησαν. Η υποτιθέμενη συμμόρφωση όμως δεν ήταν παρά μια απάτη, αφού, σύμφωνα με τον ΣΚΑΪ, ζωικά απόβλητα διοχετεύονται στον παραπόταμο - που αποκτά κόκκινο χρώμα - μέσω ενός καλά κρυμμένου αγωγού.
Η λίμνη Υλίκη άλλωστε, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι μολύνεται και από φυτοφάρμακα εξ αιτίας μικρών παρακείμενων χωματερών και στις οποίες, εκτός από σάπια αγροτικά προϊόντα, έπιπλα, λάστιχα και παντός είδους σαβούρα, έχουν πεταχτεί επικίνδυνα φυτοφάρμακα όχι μόνο για τους υδρόβιους οργανισμούς αλλά και τον άνθρωπο.
Οι παραβάσεις αφορούν τις οδηγίες 2006/11/EΚ για τη ρύπανση που προκαλείται από ορισμένες επικίνδυνες ουσίες που εκχέονται στο υδάτινο περιβάλλον, 80/68/EΟΚ περί προστασίας των υπογείων υδάτων, 91/689/EΟΚ για τα επικίνδυνα απόβλητα και τέλος 98/83/EΚ για το πόσιμο νερό και προβλέπω ότι σύντομα θα εισπράξουμε πάλι το σχετικό πρόστιμο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που δε θα είναι καθόλου ευκαταφρόνητο!
Όσο για τους κατοίκους των Οινοφύτων και των γύρω περιοχών… τυχεροί είναι! Γλύτωσαν από τον Ασωπό κι έπεσαν στην Υλίκη. Από τον Άννα στον Καϊάφα δηλαδή!
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
Πυρηνική Ενέργεια: Ευλογία ή Κατάρα;
της Χριστιάννας Λούπα
Σε μια εποχή που τα αποθέματα των παραδοσιακών τύπων ενέργειας δείχνουν να εξαντλούνται, η ρύπανση που προκάλεσε την τρύπα του όζοντος απειλεί ολοένα και περισσότερο τον πλανήτη, η τιμή του πετρελαίου εκτοξεύεται στα ύψη και ποτάμια αίματος χύνονται για τα κοιτάσματα πετρελαίου, πολύς λόγος γίνεται για την πυρηνική ενέργεια, η χρήση της οποίας ωστόσο έχει διχάσει τις γνώμες των επιστημόνων.
Η πυρηνική ή ατομική ενέργεια είναι εγκλεισμένη στους πυρήνες των ατόμων και απελευθερώνεται κατά τη σχάση (διάσπαση) των πυρήνων και εφ’ όσον οι αντιδράσεις είναι ελεγχόμενες, όπως συμβαίνει στην καρδιά ενός πυρηνικού αντιδραστήρα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καλύψει ενεργειακές ανάγκες. Η χρήση της άλλωστε στην Ιατρική έχει φέρει πραγματική επανάσταση.
Καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι, εξ άλλου, με όλο και μεγαλύτερα προβλήματα που οφείλονται στις ενεργειακές μας ανάγκες, όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη, η όξινη βροχή και η κατά τόπους ρύπανση του ατμοσφαιρικού αέρα, βιομηχανίες για ίδια συμφέροντα και συγκεκριμένες κυβερνήσεις προωθούν την πυρηνική ενέργεια ως «καθαρή» πηγή ενέργειας, η οποία θα μπορούσε να συνεισφέρει στην μείωση των επιπτώσεων που έχει η ανθρώπινη δραστηριότητα στο περιβάλλον. Οι οικολογικές οργανώσεις, ωστόσο, διαφωνούν κάθετα.
Είναι γεγονός ότι η επεξεργασία των πυρηνικών πρώτων υλών που προέρχονται από εξόρυξη, η λειτουργία σταθμών πυρηνικής ενέργειας, η μεταφορά και διάθεση πυρηνικών αποβλήτων, αλλά και η τελική επανεπεξεργασία τους μπορούν να προκαλέσουν ασύλληπτη και μη αναστρέψιμη οικολογική καταστροφή.
Το τραγικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας το 1986, που προκλήθηκε από βλάβη σε πυρηνικό αντιδραστήρα και της Τοκαϊμούρα της Ιαπωνίας το 1999, αποδεικνύουν περίτρανα πόσο μοιραία μπορεί να αποβεί η πυρηνική ενέργεια και πόσο τεράστια τοξική κληρονομιά μπορεί ν’ αφήσει στην ανθρωπότητα.
Στην Ευρώπη, σύμφωνα με στοιχεία της Επιτροπής Βιομηχανίας, Ενέργειας και Έρευνας της Ε.Ε. του 2005, λειτουργούν 149 πυρηνικοί σταθμοί. Στους περισσότερους υπάρχει ανεπαρκής ή και καθόλου μέριμνα για τον παροπλισμό και τη διαχείριση των αποβλήτων, γεγονός που εγκυμονεί σημαντικότατους κινδύνους ραδιενεργής μόλυνσης του περιβάλλοντος, των περιοίκων και των εργαζομένων στις μονάδες αυτές.
Η Γαλλία κατέχει την πρώτη θέση στον κατάλογο των εξαρτημένων από την πυρηνική ενέργεια χωρών, με ποσοστό εξάρτησης 76,3%, με αποτέλεσμα τον πολύ σημαντικό περιορισμό διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρά της. Ακολουθεί η Λιθουανία, το Βέλγιο, η Σλοβακία, η Ουκρανία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Νότια Κορέα, η Σουηδία και η Ελβετία.
«Eίμαστε άραγε καταδικασμένοι μεταξύ της Σκύλλας του πετρελαίου και της Xάρυβδης των πυρηνικών;», διαβάζουμε στο ΟΙΚΟ της Καθημερινής της 8ης Απριλίου 2006. «Μια σειρά από κινήσεις αποδεικνύουν πως υπάρχουν άλλοι δρόμοι, οι οποίοι μόλις τώρα ψηλαφώνται και απαιτούν μεγάλη κοινωνική και επιστημονική προσπάθεια. H Γερμανία, για παράδειγμα, παραμένει ακλόνητη στη γραμμή του κλεισίματος των πυρηνικών σταθμών, ενισχύοντας τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και μειώνοντας την κατανάλωση. Mόνο το 2005 εγκαταστάθηκαν φωτοβολταϊκές μονάδες δυναμικότητας 837 μεγαβάτ (το 57% σε παγκόσμιο επίπεδο), σε μια χώρα που της λείπει ο ήλιος. Στην ηλιόλουστη Eλλάδα τοποθετήθηκαν μόλις 0,9 μεγαβάτ, 1.000 φορές λιγότερα! Aλλά και η Σουηδία κηρύττει την ανεξαρτησία της από το πετρέλαιο μέχρι το 2020, χωρίς να δημιουργεί νέους πυρηνικούς σταθμούς, εξαγγέλλοντας το κλείσιμο των υπολοίπων, έστω σε βάθος χρόνου. Aποφασίζει να στραφεί στην αιολική ενέργεια, ιδιαίτερα στη βιομάζα και στον «πράσινο χρυσό» των δασών της».
Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι η πυρηνική ενέργεια, μπορεί μεν να μη ρυπαίνει το περιβάλλον, μια διαρροή ή μια έκρηξη όμως, μπορεί να κοστίσει εκατομμύρια ζωές. Εικοσιδύο χρόνια μετά το ατύχημα του Τσέρνομπιλ και τρεις χιλιάδες εργάτες εργάζονται ακόμα για να καθαρίσουν το εργοστάσιο από τη μόλυνση, ενώ υπολογίζεται ότι πάνω από 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μολυνθεί από τη ραδιενέργεια και κυρίως παιδιά – ακόμα κι αυτά που γεννιούνται σήμερα. Το ατύχημα αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, χώρισε την ανθρωπότητα σε προ και μετά Τσέρνομπιλ εποχή. Ας μην αφήσουμε κάτι τέτοιο να ξανασυμβεί στο μέλλον. Το χρωστάμε στις γενιές που θα ‘ρθουν.
Θα παραθέσω, τελειώνοντας, λίγους στίχους του αγαπημένου μου Κωστή Παλαμά, που νομίζω λένε πολλά:
"Χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν,
θα ‘ρθούνε, θα περάσουν,
κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί".
Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008
Οι χωματερές της ντροπής
της Χριστιάννας Λούπα
«Εάν οι παράνομες χωματερές στην Ελλάδα δεν κλείσουν έως το τέλος του 2008, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα επιβάλει πρόστιμα, μπροστά στα οποία ο Κουρουπητός θα είναι μια ανώδυνη ανάμνηση». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον επίτροπο της Ε.Ε. για το Περιβάλλον, κύριο Σταύρο Δήμα, ο οποίος για μια ακόμη φορά προειδοποιεί τη χώρα μας για τα περιβαλλοντικά θέματα, που τυγχάνουν μεγίστης ευαισθησίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υψίστης αναλγησίας στην Ελλάδα.
Επιβάλλεται νομίζω να υπενθυμίσουμε την καταδικαστική απόφαση, που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εις βάρος της χώρας μας το 2005 για την παραβίαση της κοινοτικής νομοθεσίας σχετικά με τη διατήρηση 1125 παράνομων και μη ελεγχόμενων χωματερών. Την προσφυγή είχε καταθέσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μετά από καταγγελίες, εκθέσεις και ερωτήσεις του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Η Ελλάδα, από την πλευρά της, δεν αμφισβήτησε τις αιτιάσεις, αλλά διαβεβαίωσε για το κλείσιμο των χωματερών μέχρι το τέλος του 2008.
Και τώρα λοιπόν που η ώρα πλησιάζει και τα πρόστιμα γίνονται ολοένα και πιο τσουχτερά, τι μέλλει γενέσθαι; Ποια πρόοδος έχει γίνει επί του τόσο σημαντικού αυτού θέματος;
Ας σημειωθεί εδώ ότι οι παράνομες χωματερές αποτελούν μία από τις κυριότερες αιτίες πυρκαγιάς. Επίσης, «Oλόκληρες εκτάσεις, περιμετρικά των παράνομων χωματερών, μολύνθηκαν. Τα εδάφη καταστράφηκαν, το υπέδαφος υπέστη ανεπανόρθωτη ζημιά, η χλωρίδα και η πανίδα σε ακτίνα χιλιομέτρων δηλητηριάστηκαν», παρατηρεί ο κύριος Ευθύμιος Λέκκας, καθηγητής Γεωλογίας.
Σύμφωνα με την Greenpeace εξ άλλου, οι χωματερές της Ελλάδας αποτελούν τη μεγαλύτερη πηγή διοξινών της χώρας, καθώς με την καύση των σκουπιδιών εκλύονται τεράστιες ποσότητες της καρκινογόνου αυτής ουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η χωματερή του Κουρουπητού Χανίων, για την οποία η χώρα μας έχει καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όπου η συγκέντρωση διοξινών ήταν 572 φορές μεγαλύτερη από τις αντίστοιχες που ανιχνεύτηκαν σε περιοχές που δεν επηρεάζονταν από τη χωματερή. Καταρρίπτονται έτσι οι ανόητες θεωρίες περί καύσης και πυρόλυσης.
Η κυβέρνηση ωστόσο ισχυρίζεται ότι τα έργα αποκατάστασης των 2.958 Χώρων Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων (ΧΑΔΑ) που λειτουργούσαν παράνομα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε όλη τη χώρα, βρίσκονται σε θετική πορεία.
Μέχρι τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους από τους 2.958 ΧΑΔΑ είχαν αποκατασταθεί οι 722, ενώ 1.730 βρίσκονται σε διαδικασία άμεσης αποκατάστασης και 506 παραμένουν σε λειτουργία έως ότου δημιουργηθούν οι νέοι χώροι διάθεσης απορριμμάτων.
Και φτάνουμε στο επίμαχο θέμα της διάθεσης των απορριμμάτων, για το οποίο πρέπει να παρατηρήσουμε τα εξής: Δεν μπορεί να υπάρξει λύση στο πρόβλημα, αν δεν μειωθεί σημαντικά ο όγκος τους. Μόνο ένα ποσοστό, όσο γίνεται μικρότερο, πρέπει να καταλήγει στην υγειονομική ταφή - τα λεγόμενα «αδρανή» υλικά - τα υπόλοιπα πρέπει να ανακυκλώνονται και δυστυχώς η ανακύκλωση λειτουργεί ακόμα πλημμελώς τόσο από πλευράς κράτους όσο και από πλευράς (ασυνείδητων) πολιτών. Επίσης από τα απορρίμματα που θάβονται ένα ποσοστό, το οποίο κάθε χρόνο θα αυξάνεται, επιβάλλεται, σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Ε.Ε., να κομποστοποιείται. Επί πλέον, περιορίζοντας τις συσκευασίες μιας χρήσεως, αλλά και εφαρμόζοντας την ευρωπαϊκή νομοθεσία για κάποιες ειδικές κατηγορίες, όπως ελαστικά, μπαταρίες, μπάζα, ορυκτέλαια, οχήματα, θα μπορούσαμε να μειώσουμε τον όγκο των απορριμμάτων κατά 80%.
Κι ενώ στην Ευρώπη θάβεται μόνο το 45% των απορριμμάτων, εν αντιθέσει προς εμάς που θάβουμε το 92%, επιμένουμε να ψάχνουμε ακόμα για νέους Χώρους Υγειονομικής Ταφής (ΧΥΤΑ). Ήδη η Ε.Ε. προωθεί τις Ολοκληρωμένες Eγκαταστάσεις Διαχείρισης Aπορριμμάτων (OEΔA), οι οποίες περιλαμβάνουν και Χώρο Υγειονομικής Ταφής, αλλά πλέον Υπολειμμάτων και όχι Απορριμμάτων. (ΧΥΤΥ). Aυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει προηγουμένως επεξεργασία και ανάκτηση υλικών και προϊόντων, ώστε να μειωθεί πολύ ο όγκος εκείνων που θα θαφτούν.
Με λίγα λόγια, αυτό που προέχει είναι κατ’ αρχήν το κλείσιμο των ανεξέλεγκτων χωματερών, που είναι ιδιαίτερα επιβλαβείς για την υγεία μας και για το περιβάλλον και δεύτερον ανακύκλωση και ανάκτηση, επεξεργασία και τελικά ταφή όσο γίνεται μικρότερου όγκου.
Για μια χώρα λιγότερο τριτοκοσμική και περισσότερο ευρωπαϊκή.
Για ένα περιβάλλον πιο ανθρώπινο.
Για τον αέρα που αναπνέουμε και την κληρονομιά που θ’ αφήσουμε στα παιδιά μας.
Τσάμηδες και Τσαμουριά Εθνοκάθαρση ή Κάθαρση;
της Χριστιάννας Λούπα
«Οι Τσάμηδες που ζούσαν στην Νότια Ήπειρο (Τσαμουριά ή Θεσπρωτία, όπως λέγεται από τους Έλληνες), ήταν τα θύματα της πρώτης εθνοκάθαρσης της Ευρώπης στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου… Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι ζουν εκατό χιλιάδες Τσάμηδες Αλβανοί, που στερούνται κάθε μειονοτικό δικαίωμα, όπως και οι άλλες μειονότητες στην Ελλάδα. Ένα παράδειγμα: Μπορούν να μιλούν αλβανικά μόνο στα σπίτια τους…»(!!)
Το παραπάνω απόσπασμα ανήκει σε ένα από τα πολλά προπαγανδιστικά κείμενα γραμμένα στα Αγγλικά, που υπάρχουν στο You Tube με τη μορφή video, με τον τίτλο «Chamerian Genocide by Greece» και που εμένα προσωπικά μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι! Όλα τα video είναι εξαιρετικά προσβλητικά για την Ελλάδα (Fuck Greece κλπ., συνοδευόμενα από αντίστοιχες εικόνες!) και επί πλέον επικίνδυνα παραπειστικά για κάποιον που δεν έχει ιδέα επί του θέματος και αντλεί από κει πληροφορίες.
Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, μια και η ανεξαρτησία του Κοσσόβου αναμένεται να ανοίξει πλέον τους ασκούς του Αιόλου, οπλίζοντας τη φαρέτρα του αλβανικού εθνικισμού. Μετά την κατάρρευση του ολοκληρωτισμού των Χότζα - Αλία, εξ άλλου, η ανακίνηση του (ανύπαρκτου) θέματος των Τσάμηδων φαίνεται να χρησιμοποιείται συστηματικά ως αντίβαρο για το Βορειοηπειρωτικό.
Ως Τσαμουριά ορίζεται η περιοχή της Θεσπρωτίας κι ένα μικρό κομμάτι της Αλβανίας, ενώ οι Τσάμηδες ήταν μουσουλμάνοι, που μιλούσαν αλβανικά. Όταν έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, στο ελληνικό κομμάτι της Τσαμουριάς ζούσαν 20.000 Τσάμηδες, παρ’ όλα αυτά όμως δεν ανταλλάχτηκαν όπως οι υπόλοιποι μουσουλμάνοι, λόγω των ισχυρών πιέσεων που άσκησε η Αλβανία και η Ιταλία στον Βενιζέλο. (Γιατί, άραγε;). Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης ωστόσο και κατόπιν συμφωνίας με τους ιδιοκτήτες, ένα μέρος των περιουσιών τους κατασχέθηκε για την κάλυψη των αναγκών των προσφύγων, που εγκαταστάθηκαν στην Ήπειρο.
«Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες απολάμβαναν πλήρη δικαιώματα ισοπολιτείας και θρησκευτικής ελευθερίας. Ασκούσαν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Είχαν δικά τους σχολεία, τα οποία χρηματοδοτούνταν από την ελληνική κυβέρνηση. Είχαν ευνοϊκή μεταχείριση από την Αγροτική Τράπεζα, τις φορολογικές υπηρεσίες, τα ελληνικά δικαστήρια», γράφει στο άρθρο του «Οι προκλήσεις των Τσάμηδων έναντι της Ελλάδας και της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας»,(Τύπος της Κυριακής, 16/2/2003), ο καθηγητής ΑΠΘ, κύριος Μιχαήλ Τρίτος.
Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 πάντως, οι Τσάμηδες τάχθηκαν ανεπιφύλακτα υπέρ των κατακτητών, τους οποίους υποδέχθηκαν πανηγυρικά και άρχισαν επιθέσεις σε χωριά, εκτελώντας, βιάζοντας και λεηλατώντας. Σκοπός τους ήταν να πείσουν την Ιταλία να εντάξει τη Θεσπρωτία στην Αλβανία.
Οι άντρες από 17 έως 70 ετών είχαν εξοπλιστεί από τους Ιταλούς, οι οποίοι στους περισσότερους έδωσαν στρατιωτικές στολές, ενώ περί τους 2.400 εντάχθηκαν ως εθελοντές στον Ιταλικό Φασιστικό Στρατό. Το 1942 μάλιστα, σύμφωνα με τον Δρα Φάνη Μαλκίδη, («Ελευθερία Μαντά, Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου», εφημερίδα Πατρίδες, Ιούνιος 2005), «υπό την καθοδήγηση του J. Dino γαμπρού του αλβανού Πρωθυπουργού S. Verlatsi, οι Τσάμηδες συγκροτούν την K.S.I.L.I.A. («Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως») με 14 Τάγματα έχοντας ως κύριο στόχο τους την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή της Θεσπρωτίας. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών το 1943, οι Τσάμηδες πέρασαν στο στρατόπεδο των Γερμανών. Στα Ιωάννινα οργανώθηκε ένα ειδικό στρατιωτικό τμήμα των Τσάμηδων με γερμανικές στολές. Στη εφημερίδα των Τιράνων "Bashkimi i Kombit" στις 14.3.1944 δημοσιεύθηκαν οι κοινές ενέργειες των Τσάμηδων με τους Ναζί το Φεβρουάριο του 1944, που είχαν ως τραγικό αποτέλεσμα την πυρπόληση 25.000 σπιτιών και τη δημιουργία 100.000 προσφύγων».
Οι κάτοικοι της Θεσπρωτίας άλλωστε δεν θα ξεχάσουν ποτέ την μαζική εκτέλεση 49 προκρίτων της Παραμυθιάς από τους Γερμανούς, κατόπιν υποδείξεως των Τσάμηδων, τον Σεπτέμβριο του 1943, με στόχο τον «αποκεφαλισμό» του Ελληνισμού της περιοχής.
Έστι δίκης οφθαλμός όμως και όταν οι αντάρτες του ΕΔΕΣ υπό τον Ζέρβα, που κυριαρχούσαν στην περιοχή, απελευθέρωσαν την Παραμυθιά, προέβησαν σε αντίποινα εναντίον τους, τα οποία η αλβανική προπαγάνδα επιμένει να ονομάζει «εθνοκάθαρση». Είναι βέβαια πάντοτε θλιβερό να χύνεται αίμα και σίγουρα το ποτάμι παρέσυρε και αθώους ανθρώπους, όπως συνήθως γίνεται σε περιόδους αναταραχής. Κάτω από την πίεση της γενικής κατακραυγής ωστόσο και θέλοντας να αποφύγουν την ελληνική Δικαιοσύνη, 18.000 Τσάμηδες διέφυγαν οικειοθελώς στην Αλβανία, η οποία πολλά χρόνια αργότερα, το 1994, καθιέρωσε την 27η Ιουνίου ως ημέρα γενοκτονίας.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τους - κατά πολύ περισσότερους - Σουδήτες, (Γερμανοί που ζούσαν στην Τσεχοσλοβακία) και εκδιώχθηκαν en bloc μετά το τέλος του Πολέμου. Κανείς βεβαίως δεν αποζημιώθηκε.
Αξίζει να σημειωθεί πάντως, ότι μέχρι το 1948 το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Ιωαννίνων είχε εκδόσει πάνω από 1700 καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον των Τσάμηδων, πολλές από τις οποίες επέσυραν την ποινή του θανάτου.
Δικαιούνται λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να μιλούν και επί πλέον να εγείρουν και αξιώσεις για τις περιουσίες τους, παριστάνοντας τα θύματα; Θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει, μου φαίνεται!
Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008
"Να μάθουν όλοι για το Δίστομο!"
της Χριστιάννας Λούπα
Εδώ’ ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου.
Ω, εσύ διαβάτη, όταν πατήσεις να προσέχεις.
Εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου
κι απ’ τη θυσία κι απ’ τη σκληρότητα του ανθρώπου.
Εδώ μια στήλη απλή, μαρμάρινη όλη κι όλη
με ονόματα σεμνά, κι η δόξα τα ανεβαίνει
λυγμό – λυγμό, σκαλί – σκαλί, μεγίστη σκάλα.
Γιάννης Ρίτσος
Η σφαγή του Διστόμου Βοιωτίας στις 10 Ιουνίου 1944 – τέσσερις μόλις μέρες μετά την απόβαση της Νορμανδίας – συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ειδεχθέστερα εγκλήματα που διέπραξαν οι ναζί καθ’ όλη τη διάρκεια της επάρατης δράσης τους σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το σύνθημα που κυριαρχεί στις ορδές των Ούννων που πνέουν τα λοίσθια, καθώς το αντάρτικο θεριεύει, είναι: «Ένας Γερμανός σκοτωμένος – πενήντα Έλληνες. Δέκα Γερμανοί – ένα χωριό». Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς τι ακολούθησε όταν σαράντα Γερμανοί σκοτώθηκαν από τους αντάρτες στην περιοχή.
Διακόσιοι δέκα οκτώ αθώοι άνθρωποι και δώδεκα όμηροι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ στο Δίστομο. Άντρες, γυναίκες, μωρά, παιδιά, έγκυες και ηλικιωμένοι έχασαν τη ζωή τους, χωρίς να μάθουν ποτέ το λόγο. Το χωριό λεηλατήθηκε και κάηκε. Μέχρι και τα ζώα θανατώθηκαν.
Οι συγγενείς, ωστόσο, των θυμάτων δεν αποζημιώθηκαν ποτέ από το γερμανικό κράτος. Μπλεγμένοι σ’ έναν κυκεώνα από νομικά τερτίπια, χρονοβόρες και ατελέσφορες διαδικασίες, διπλωματικούς ελιγμούς και διαφόρων ειδών συμφέροντα σέρνονται από δικαστήριο σε δικαστήριο κι από χώρα σε χώρα, εδώ και πολλά χρόνια, λες και ζητούν ελεημοσύνη.
Μ’ αυτό το κλίμα διαμορφωμένο και με την κατηγορηματική άρνηση της Γερμανίας να πληρώσει αποζημιώσεις σε ιδιώτες, τον Ιούνιο του 2002 πενήντα ακτιβιστές μπήκαν σαν τουρίστες στο Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο, όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει την αρχαία ελληνική τέχνη και ξεδίπλωσαν πανό με συνθήματα όπως: «Να μάθουν όλοι για το Δίστομο!», «Απολαμβάνετε την τέχνη και ξεχνάτε τα εγκλήματα; Άμεση αποζημίωση».
Επίσης διάβασαν κείμενο που αναφερόταν στα ναζιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα.
Κι ενώ και στη Γερμανία ακόμα, γίνεται προσπάθεια αυτοκριτικής και αφύπνισης της ιστορικής μνήμης, στην Ελλάδα φαίνεται πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο δεν γίνεται αναφορά στο ολοκαύτωμα του Διστόμου στο περιώνυμο βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού,(που ευτυχώς αποσύρθηκε), αλλά και από κυβερνητικής πλευράς γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης και αποσιώπησης των αιτημάτων αποζημίωσης.
Γιατί είναι πράγματι εξωφρενικό να υπάρχει απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου από το 2000, η οποία δικαιώνει τους ενάγοντες και να παραμένει ανεκτέλεστη, επειδή η ελληνική κυβέρνηση κρίνει ότι με τη συγκεκριμένη απόφαση μπορεί να διαταραχθούν οι σχέσεις της με τη Γερμανία. Με αυτό το σκεπτικό – απίστευτο κι όμως αληθινό – η ίδια η κυβέρνηση με υπόμνημά της προς την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, όπου έχουν προσφύγει οι ενάγοντες, ζητεί να απορριφθεί η αγωγή τους ως απαράδεκτη και να μην εκτελεστεί η απόφαση!
Κόλαφο ωστόσο για το ελληνικό κράτος αποτέλεσε η πρόσφατη απόφαση του Εφετείου Φλωρεντίας με την οποία επιτρέπεται στα θύματα του Διστόμου να εκτελέσουν την απόφαση του Αρείου Πάγου στην περιοχή της Φλωρεντίας, σύμφωνα με ρεπορτάζ του κυρίου Αλέξανδρου Αυλωνίτη στο Έθνος της περασμένης Δευτέρας. Στο ίδιο ρεπορτάζ μάλιστα αναφέρεται ότι άρχισαν ήδη οι ενέργειες για κατασχέσεις γερμανικών ακινήτων στην περιοχή, από τον πλειστηριασμό των οποίων θα καταβληθεί ένα μέρος της υπέρογκης αποζημίωσης που οφείλει η Γερμανία.
Ας σημειωθεί εδώ ότι η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας δεν είναι πρόθυμη να δώσει αποζημιώσεις, γιατί αυτό θα αποτελέσει προηγούμενο για απαιτήσεις και άλλων ιδιωτών που υπέφεραν από το ναζισμό. Η σφαγή του Διστόμου πάντως υπήρξε ένα έγκλημα πολέμου και μια κατάφορη παραβίαση του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, η οποία σύμφωνα με τη Σύμβαση της Χάγης συνεπάγεται αναγκαστικά υποχρέωση αποζημίωσης εκ μέρους του Γερμανικού Τρίτου Ράϊχ και επομένως της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας ως δικαιοδόχου του.
Σύμφωνα με τον Γερμανό δικηγόρο Martin Klingner εξ άλλου, σκανδαλώδης υπήρξε η αιτιολόγηση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας, που χαρακτήρισε τη σφαγή του Διστόμου ως ανεπίτρεπτη «ακρότητα» επιτρεπτών στην ουσία αντιποίνων και η υποστήριξη της άποψης ότι οι δολοφονηθέντες υπάγονται στο εν γένει «μοιραίο» ενός πολέμου. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η μαζική σφαγή πολιτών δεν ήταν απλά ένα πολεμικό γεγονός, αλλά έκφραση της εθνικοσοσιαλιστικής εξοντωτικής βούλησης.
Τι καθόμαστε όμως τώρα και λέμε, τη στιγμή που η ίδια η Ελλάδα ξεπουλάει τα παιδιά της!
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008
Παιδιά ενός κατώτερου Θεού
της Χριστιάννας Λούπα
Κάθε 5 δευτερόλεπτα, ένα παιδί γεννιέται. Κάθε 5 δευτερόλεπτα, ένα αεροπλάνο απογειώνεται. Κάθε 5 δευτερόλεπτα, κλείνεται μια συμφωνία. Κάθε 5 δευτερόλεπτα κάποιος παντρεύεται, κάποιος γελά, κάποιος κλαίει, κάποιος σκοτώνεται σε τροχαίο.
Κάθε 5 δευτερόλεπτα, ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα, κυρίως στην υποσαχάρια Αφρική, το Κέρας της Αφρικής και τη ΝΑ Ασία. Για να μην συμπεριλάβουμε εκείνα τα παιδιά που πεθαίνουν από αρρώστιες και κακές συνθήκες διαβίωσης.
Είναι γεγονός ότι οι δύο μάστιγες του καιρού μας, ο υποσιτισμός και το HIV/AIDS, βασανίζουν τις ξεχασμένες από Θεό κι ανθρώπους χώρες του Τρίτου Κόσμου, που αδυνατούν να ορθοποδήσουν λόγω της φτώχειας και πολύ συχνά μετατρέπονται σε πεδία μάχης, αφού στο έδαφός τους και κυρίως λόγω του ορυκτού πλούτου τους ή της γεωγραφικής θέσης τους, διακυβεύονται τα συμφέροντα των ισχυρών της Γης.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με στοιχεία που παρέχουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα: 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι υποφέρουν από ελλιπή θερμιδική πρόσληψη, με συνέπεια να μην ικανοποιούν βασικές βιολογικές τους ανάγκες. 11 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν το χρόνο από υποσιτισμό, ενώ 30% του πληθυσμού της Γης υποφέρει από πείνα και υποσιτισμό.
Στο Νταρφούρ για παράδειγμα, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, που είναι και η μόνη ανθρωπιστική οργάνωση εγκατεστημένη στην περιοχή, δίνουν συγκλονιστικές μαρτυρίες: «Αντιμετωπίζουμε πολλούς περιορισμούς όσον αφορά τις μετακινήσεις», τονίζει ο τεχνικός Νίκολας Μπαρουιγιέ, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις διανομές. «Για παράδειγμα, χρειαζόμαστε επτά ώρες για να διανύσουμε 70 χιλιόμετρα με τα φορτηγά. Παθαίνουν συνέχεια λάστιχο ή κολλάνε. Ωστόσο, ο πληθυσμός είναι πολύ συνεργάσιμος. Σε κάθε τοποθεσία χρειαζόμασταν εκατοντάδες εθελοντές να βοηθήσουν και ποτέ δεν είχαμε οποιοδήποτε πρόβλημα να κινητοποιήσουμε τον κόσμο. Υπάρχει ένα πραγματικό αίσθημα κοινότητας».
Δύο ημέρες πριν αρχίσει η διανομή, οι εθελοντές εκπαιδεύονται στο να μετρούν σωστά τo βαθμό σίτισης χιλιάδων παιδιών με τo ειδικό, πολύχρωμο περιβραχιόνιο υποσιτισμού. Η γιατρός Σίλβια των ΓΧΣ ζητά από έναν από τους εθελοντές να μετρήσει πρώτα την ίδια τοποθετώντας το περιβραχιόνιο στον άνω βραχίονά της. Ο εθελοντής φωνάζει «πολύ, πολύ πράσινο» (δείγμα καλής υγείας) και όλοι ξεσπάνε στα γέλια. Η Σίλβια ζητά στη συνέχεια από έναν άλλο εθελοντή να τοποθετήσει το περιβραχιόνιο γύρω από τα δυο της δάχτυλα μέχρι η ένδειξη να γίνει κόκκινη (δείγμα σοβαρού υποσιτισμού).
«Εάν αυτά τα δύο δάχτυλα είναι ο βραχίονας του παιδιού, το παιδί είναι σοβαρά υποσιτισμένο. Τότε δεν του δίνουμε μπισκότα αλλά το μεταφέρουμε σε μια σκηνή όπου μπορεί να πάρει γάλα με υψηλή περιεκτικότητα πρωτεΐνης».
Ο Νίγηρας θεωρείται η φτωχότερη χώρα του κόσμου, με προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση 47,08 και ποσοστό παιδικής θνησιμότητας 259/1000. Η χώρα μαστίζεται από χρόνιο υποσιτισμό με κορύφωση την περίοδο μεταξύ Ιουνίου και της σοδειάς του Οκτωβρίου, όταν οι οικογένειες αναγκάζονται να εξαντλήσουν και τα τελευταία τους αποθέματα τροφίμων. Συνολικά το 40% των παιδιών υποφέρει από χρόνιο υποσιτισμό.
Οι ΓΧΣ παρέχουν επισιτιστική φροντίδα σε παιδιά ηλικίας 6 μηνών έως 5 ετών που υποφέρουν από σοβαρό και μέτριο υποσιτισμό. Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει την παροχή δωρεάν υπηρεσιών πρωτοβάθμιας υγείας σε όλα τα παιδιά ηλικίας κάτω των πέντε ετών που ζουν σε αστικές και αγροτικές περιοχές της χώρας. Η Oργάνωση επίσης παρέχει ολοκληρωμένη παιδιατρική φροντίδα σε όλα τα παιδιά που έχουν εγγραφεί στο πρόγραμμά της καθώς και στα παιδιά που έχουν ανάγκη νοσηλείας. Τα υποσιτισμένα παιδιά λαμβάνουν εντατική επισιτιστική και ιατρική φροντίδα μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάστασή τους, ενώ αργότερα παρακολουθούνται στενά από Κινητές Ιατρικές Μονάδες. Όσο διάστημα ένα παιδί λαμβάνει επισιτιστική φροντίδα, η οικογένειά του δέχεται και αυτή μία βοήθεια σε τρόφιμα προκειμένου να καλύψει τις επισιτιστικές της ανάγκες.
Το Σουδάν και ο Νίγηρας αποτελούν δύο μόνο από τις πάμπολλες περιοχές του πλανήτη, όπου ο υποσιτισμός οδηγεί τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού στο θάνατο. Περιοχές γνωστές σε πολλούς από μας από τα ντοκυμαντέρ του BBC, που ενίοτε παρακολουθούμε βολεμένοι στους καναπέδες μας. Όχι, μη γεμίζετε τύψεις. Η αλήθεια είναι πως δεν φταίμε εμείς, αφού ελάχιστα είναι αυτά που μπορούμε να κάνουμε.
Οι επιστήμονες πάντως έχουν καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: Ο παγκόσμιος υποσιτισμός, που απειλεί ως και πεντακόσια εκατομμύρια παιδιά, θα μπορούσε να εξαλειφθεί με το κόστος μίας και μόνο ημέρας σύγχρονου πολέμου.
Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008
Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης Ένας θεσμός για το.. θεαθήναι;
της Χριστιάννας Λούπα
Το πώς υπάρχει ακόμα τηλεόραση στο σπίτι μου, ούτε κι εγώ μπορώ να το καταλάβω! Οι φορές που μπήκα στον πειρασμό να εκσφενδονίσω στην οθόνη οποιοδήποτε αντικείμενο βρέθηκε μπροστά μου είναι ουκ ολίγες. Μια φορά μάλιστα παραλίγο να πετάξω τη γάτα που κοιμόταν αμέριμνη δίπλα μου. Τη λυπήθηκα όμως (τη γάτα)! Όσο για την τηλεόραση, αποφάσισα ότι δεν αποτελεί και άσχημο διακοσμητικό έπιπλο, αφού επάνω της τοποθετούμε δαντελωτά σεμενάκια, βάζα με λουλούδια κλπ. Αρκεί να μην ανοίγει ποτέ!
Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιέμαι συχνά, σε μία σύγχρονη και πολιτισμένη ευρωπαϊκή κοινωνία του 21ου αιώνα να εξανδραποδίζεται με τον πιο ευτελή τρόπο η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μάλιστα με την ανοχή του κράτους και τις επευφημίες του φιλοθεάμονος κοινού; Παλιά, κάθε χωριό είχε τον «τρελό» του, που με εξαιρετική ευκολία χλεύαζαν όλοι, περνώντας ευχάριστα την ώρα τους πειράζοντάς τον ή σκαρώνοντας κόλπα εις βάρος του, τα οποία ο δυστυχής αδυνατούσε να κατανοήσει λόγω ευηθείας.
Κι εκεί που νόμιζα η αφελής, πως οι καιροί έχουν αλλάξει κι αυτά ανήκουν πλέον στο επάρατο παρελθόν, να ‘σου που, zapping από δω, zapping από κει, έπεσα πάνω στο «Je t’ aime»! Και στα «Παρατράγουδα»! Και στις «Αϋπνίες»! Και δωσ’ του «Βας βας ο Παρασκευάς»! Και δωσ’ του «Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι, που δεν κωλώνει»! Και δωσ’ του «Ο εραστής σου» κι «Έξω από τα δόντια» και «Σεξ, γαρδούμπα και ντονέρ»! Αυτό ήταν! Ως εδώ και μη παρέκει! Στο σημείο αυτό ήταν που κινδύνεψε σοβαρά η ζωή της γάτας.
Κατάλαβα λοιπόν, η άσχετη, πως ο πάλαι ποτέ «τρελός» του χωριού, χλευάζεται πλέον σε πανελλαδικό επίπεδο και μάλιστα - πράγμα σημαντικότατο - αποφέρει και πάρα πολλά κέρδη σε μερικούς. Το «τρελοχωριό» λοιπόν της ξανθιάς TV περσόνας, που ειρωνεύεται ασύστολα τον κάθε πτωχό τω πνεύματι, δεν αποτελεί παρά ένα χαρακτηριστικό δείγμα trash εκπομπών, που μας σερβίρει η τηλεόραση και που προσωπικά πιστεύω ότι προσβάλλει το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα της αξιοπρέπειας των συμμετεχόντων αφ’ ενός, αλλά και τη νοημοσύνη των τηλεθεατών αφ’ ετέρου
.
Γιατί, οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι - εν μέσω ενός ξέφρενου παζολινικού πανηγυριού - που είχαν την ατυχία η αφέλειά τους να συναντηθεί με την κυνική ματαιοδοξία της εν λόγω τηλεπαρουσιάστριας, μην μου πείτε ότι δεν σας παραπέμπουν σε σκηνές από το «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν»; Σαν άλλοι Κουασιμόδοι, άλλωστε, που βρέθηκαν ξαφνικά ανάμεσα στο πλήθος, που χρόνια λαχταρούσαν να δουν από κοντά, απομονωμένοι στο καμπαναριό, χαίρονται την εμπειρία τους, μη έχοντας επίγνωση της γελιοποίησης που υφίστανται, αφού δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι ο ανθρώπινος πόνος ανέκαθεν αποτελούσε το πιο συναρπαστικό εναλλακτικό θέαμα του πλήθους.
Οι γκροτέσκο και σουρεάλ εκπομπές όμως της ηρωίδας της cult TV, έρχονται καταφανώς σε αντίθεση με το άρθρο 5 του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, όπως ψηφίστηκε από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο:
«Δεν επιτρέπεται η παρουσίαση προσώπων με τρόπο που να μπορεί υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες να ενθαρρύνει τον εξευτελισμό, την κοινωνική απομόνωση ή τις δυσμενείς διακρίσεις εις βάρος του εκ μέρους του κοινού, βάσει ιδίως του φύλου, της φυλής, της εθνικότητας, της γλώσσας, της θρησκείας, της ιδεολογίας, της ηλικίας, της ασθένειας ή της αναπηρίας, του γενετήσιου προσανατολισμού ή του επαγγέλματος».
Παράλληλα, το άρθρο 2 του Κώδικα Ραδιοτηλεοπτικών Προγραμμάτων ορίζει:
«Οι ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές πρέπει να εξασφαλίζουν την ποιοτική στάθμη που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοτηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας».
Εμείς πάντως αυτό που βλέπουμε δεν είναι τίποτα άλλο από μια παρακμιακή ιδιωτική τηλεόραση, ξεκινώντας από τα λεγόμενα «πρωινάδικα», όπου το cast της φτιασιδωμένης (πλην όμως καλοπληρωμένης) χαζοχαρούμενης γλαστρο – κιτσαρίας έχει αναλάβει τη διαμόρφωση της υποκουλτούρας των ανυποψίαστων νοικοκυρών, συνεχίζοντας με τα «μεσημεριανάδικα» του κίτρινου Τύπου, που βρίθουν κουτσομπολιών και πολύφερνων Κατινών, ενώ παραμονεύουν πίσω από τις κλειδαρότρυπες, για να δουν τι χρώμα εσώρουχα φορά η τάδε ντίβα της λαϊκής σκυλορόκ, (άλλη σκασίλα δεν είχαμε!).
Προχωρούμε στα (ο Θεός να τα κάνει) Δελτία Ειδήσεων του Star, όπου το γραφικό συναντά το τραγικό την ώρα που ο παρουσιαστής ανακοινώνει ότι ο Χ φιρμάτος έκανε πλαστική και η Ψ τσικό πήγε διακοπές στη Μύκονο, ενώ με μικρά γράμματα περνά από κάτω το τρέιλερ ότι εκατό άνθρωποι σκοτώθηκαν στο Λίβανο. Ευτυχώς που υπάρχει και η ΕΤ1 και το Internet για ενημέρωση, τα ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ και της κρατικής τηλεόρασης και ορισμένες καλές σειρές στον Alpha.
Νομίζω άλλωστε, πως εδώ ταιριάζουν γάντι τα λόγια του αείμνηστου δημοσιογράφου Βασίλη Ραφαηλίδη: «Στο υποσυνείδητο κάθε Κατίνας βρίσκεται μια Κορομηλά, μια Μαλβίνα και στο υποσυνείδητο κάθε Μήτσου κρύβεται ένας Πέτρος Κωστόπουλος και στην καλύτερη περίπτωση ένας Μαστοράκης».
Τελικά, φτάνουμε στις προαναφερθείσες εκπομπές της κυρίας Πάνια, για τις οποίες το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο δυσκολεύτηκε πολύ να αποφασίσει. Συγκεκριμένα, αρκέστηκε να επιβάλλει 200.000 ευρώ πρόστιμο στο Alter για το “Je t’ aime” και - προσέξτε το αυτό! – να υποχρεώσει το κανάλι να αλλάξει την ώρα μετάδοσης της εκπομπής.
Αυτό που βλέπω πάντως είναι ότι η συγκεκριμένη εκπομπή μοστράρει πάλι στο καινούριο πρόγραμμα της φετινής σαιζόν κάθε Τετάρτη βράδυ, ενώ τα «Παρατράγουδα», μεταδίδονται κάθε Σαββατοκύριακο νωρίς το απόγευμα, για να μπορούν και τα παιδιά να τα βλέπουν και να σπάνε την πλάκα τους!
Επιτακτική ανάγκη επομένως, το ΕΣΡ να κάνει κάτι όσο είναι καιρός, δικαιολογώντας τις παχυλές αμοιβές των μελών του και να συμμορφωθεί με το άρθρο 3, παρ. 1 του νόμου 1866/1989 που ορίζει ότι: «(το ΕΣΡ) ασκεί τον άμεσο έλεγχο του κράτους επί της Ραδιοφωνίας και της Τηλεοράσεως, προκειμένου να εξασφαλισθούν η αντικειμενικότητα, η ισότητα των όρων και η ποιότητα των προγραμμάτων, σύμφωνα με το άρθρο 15 παρ. 2 του Συντάγματος».
Ένα είναι σίγουρο: Οι λαοί δεν είναι μόνο άξιοι των ηγετών που τους κυβερνούν, αλλά και των ΜΜΕ που τους αντιπροσωπεύουν. Κι αυτό μάλλον δεν είναι και πολύ κολακευτικό για μας.
S.O.S.! Η Αγία Σοφία κινδυνεύει!
της Χριστιάννας Λούπα
«Είναι ντροπή, στον πολιτισμένο κόσμο του 2008, η Αγία Σοφία να έχει μετατραπεί σε καταφύγιο τρωκτικών, περιστερεώνα και εκθεσιακό χώρο για φτηνή τέχνη και εμπορικά προϊόντα», παρατηρεί ο κύριος Κρις Σπύρου, πρώην επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος του New Hampshire των ΗΠΑ, πρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης Αθηνών και ιδρυτής του Οργανισμού «Ελεύθερη Αγία Σοφία» («Free Agia Sophia»). Περισσότερες πληροφορίες στα www.freeagiasophia.org και www.freeagiasophia.eu.
Όπως επισήμανε ο κύριος Σπύρου, σε συνέντευξη Τύπου στη Νέα Υόρκη, «πρόκειται για ένα διεθνές κίνημα που ξεκινά από τις ΗΠΑ και έχει σκοπό την αποκατάσταση της Μεγάλης Εκκλησίας της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, σε λειτουργούσα εκκλησία της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης», ενώ τόνισε ότι «έχει έρθει πλέον το πλήρωμα του χρόνου για την πολιτική ηγεσία του σημερινού Τουρκικού κράτους, τους συνεχιστές της πολιτικής των ιεροσυλιών εις βάρος της Αγίας Σοφίας, να συνδράμουν ώστε να επανέλθει αυτό το ιερό οικοδόμημα στην κατάσταση που δικαιούται ως Ορθόδοξος Χριστιανικός Ναός, στην αρχική μορφή του, όπως ήταν όταν οι πρόγονοι αυτών των σημερινών πολιτικών ηγετών κατέλαβαν τον Ναό το 1453».
Σε επιστολές που έστειλε ο κύριος Σπύρου εξ άλλου, σε διακεκριμένες πολιτικές και θρησκευτικές προσωπικότητες - μεταξύ των οποίων και ο κύριος Ερντογάν - διερωτάται «πώς ένα κράτος δικαιολογεί εκθέσεις μαριονέτας και λαϊκής τέχνης με είδωλα από γυμνόστηθες γυναίκες μέσα στην Αγία Σοφία». Επικαλείται, επίσης, και το Κοράνι που λέει ξεκάθαρα ότι «απαγορεύονται οι βεβηλώσεις των χριστιανικών εκκλησιών».
Ας σημειωθεί εδώ ότι η Κωνσταντινούπολη είναι υποψήφια Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2010, με βασικό σημείο αναφοράς και τον ναό της Αγίας Σοφίας. Παρ’ όλα αυτά η έκθεση της Επιτροπής για την Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά της Unesco κάθε άλλο παρά κολακευτική υπήρξε για την Τουρκία, η οποία καλείται το συντομότερο να φροντίσει την Αγία Σοφία, που, μεταξύ άλλων, έχει υποστεί μεγάλες ζημιές από τα έργα του μετρό, αφού δεν προηγήθηκε σχετική μελέτη, καθώς και τα υπόλοιπα βυζαντινά μνημεία τα οποία κρίθηκαν ιδιαίτερα παραμελημένα. Αν όχι, προειδοποίησε η Unesco, η Κωνσταντινούπολη κινδυνεύει να χάσει το χρίσμα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.
Παράλληλα, οι Ελληνίδες ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ, κυρίες Κοππά και Μπατζελή, με αφορμή τις πρόσφατες εκδηλώσεις μόδας και επαγγελματικές και τεχνικές εκθέσεις μέσα στο ναό, υπέβαλαν ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ζητώντας την αποτροπή παρόμοιων εκδηλώσεων στο εσωτερικό της Αγίας Σοφίας τονίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν συνάδει με το πνεύμα και την παράδοση του, αναγνωρισμένου από την Oυνέσκο, μνημείου, ενώ ζήτησαν από την Επιτροπή να καταστήσει σαφές ότι οι προενταξιακές δεσμεύσεις της Tουρκίας, που συνδέονται με την προστασία και την προώθηση της πολιτισμικής πολυμορφίας, δεν αποτελούν δεσμεύσεις δεύτερης κατηγορίας ή προαιρετικής εφαρμογής.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η «γείτων» κάνει διαχωρισμό ανάμεσα σε δεσμεύσεις πρώτης και δεύτερης κατηγορίας ή προαιρετικής εφαρμογής, κατά το δοκούν. Συμμορφώθηκε μήπως με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς το Κυπριακό; Άνοιξε τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της σε ελληνοκυπριακά πλοία και αεροσκάφη; Σεβάστηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων της; Άφησε τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν ελεύθερα την Πρωτομαγιά; Κατήργησε το άρθρο 301 του Ποινικού της Κώδικα; Επέτρεψε την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης; Ξεκαθάρισε το «βαθύ κράτος»; Γιατί λοιπόν να συμμορφωθεί τώρα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο;
Εμείς πάντως, στηρίζουμε ανεπιφύλακτα την προσπάθεια του κυρίου Σπύρου και του ευχόμαστε καλή επιτυχία, μολονότι έχουμε πάντα την αίσθηση ότι το να διαπραγματεύεται κανείς με την Τουρκία είναι σαν να χτυπά ένα βράχο με λαστιχένια σφεντόνα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
